ตอนที่ 89 -“เงียบ…หลังพายุ”
ฝนโปรยลงมาหลังเที่ยงคืน
เสียงหยดน้ำกระทบกระจกหน้าต่าง
ในห้องนั่งเล่นของบ้านคนิน
บรรยากาศเงียบ
จนได้ยินเพียงเสียงนาฬิกาเดินติ๊กต่อก
พายยังไม่หลับ เธอนั่งอยู่ตรงโซฟา
มือกุมแก้วชาร้อนที่เย็นชืดไปนานแล้ว
ในหัววนเวียนกับภาพตอนเย็น —
หมัดของไทน์ เสียงโวยวาย
เสียงของคนินที่พูดอย่างหนักแน่นว่า
'“ผมไม่มีวันทำให้พายเสียใจ”
พายหลับตา สูดลมหายใจลึก
ไม่รู้ว่าเพราะเหนื่อย หรือเพราะคำพูดนั้น
ยังสะเทือนในหัวใจ
เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังขึ้นจากด้านหลัง
คนินเดินลงมาจากชั้นสอง
ในชุดเสื้อยืดสีเทาเรียบ ๆ
แผลตรงมุมปากยังเห็นรอยจาง ๆ
จากหมัดของไทน์
>“ยังไม่นอนอีกเหรอครับ?”
เสียงเขานุ่มแต่แฝงความเป็นห่วง
พายหันไปมอง ยิ้มบาง ๆ
>“นอนไม่หลับค่ะ...คิดอะไรหลายอย่าง”
คนินเดินมานั่งข้าง ๆ เว้นระยะห่างพอดี
กลิ่นฝนจากตัวเขายังติดอยู่ในอากาศ —
กลิ่นสะอาดและอบอุ่นจน
