ตอนที่ 93 -“รอยที่หายไป”
เสียงฝีเท้าดังเร็วและหนักขึ้นเรื่อย ๆ
บนพื้นไม้ของบ้าน คนินวิ่งลงมาจากบันได
แทบจะทันทีที่รู้ว่าพายหายไป
แม่ของเขายืนอยู่ตรงห้องรับแขก
มือยังถือโทรศัพท์ที่เพิ่งคุยกับแม่บ้าน
> “คะ...คุณพายไม่ได้อยู่ในห้องค่ะ”
เสียงแม่เบาแต่สั่น —
พูดแค่นั้นแต่เหมือนมีแรงกระแทกมหาศาล
ในหัวใจของคนิน
เขาชะงัก — ร่างแข็งค้างไปเสี้ยววินาที
ก่อนที่ริมฝีปากจะแห้งผาก
สายตาของเขาไล่มองทั่วบ้าน
เหมือนจะหวังว่าพายจะยังอยู่ตรงไหนสักแห่ง
บนโต๊ะข้างโซฟา มีเพียงกระดาษแผ่นหนึ่งวางไว้
มือของคนินสั่นเล็กน้อย เขาค่อย ๆ หยิบขึ้นมา
ลายมือที่คุ้นตา —
เส้นหมึกที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนและเศร้า
> > “ขอบคุณสำหรับบ้านที่อบอุ่น...
ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง
ขอโทษที่พายอาจทำให้ทุกคนลำบากใจ
พาย- ขอเวลาคิดทบทวนสักพักนะคะ”
แค่ประโยคสุดท้าย หัวใจของเขา
ก็เหมือนถูกบีบจนหายใจแทบไม่ออก
--
