ตอนที่ 95
“เธอหายไป... แต่หัวใจฉันยังอยู่ที่เดิม”
แดดยามสายสาดลงบนอาคารเรียน
ของคณะวิศวะอย่างอบอุ่น
แต่หัวใจของคนินกลับหนาวเหน็บ
จนไม่รู้จะเริ่มต้นจากตรงไหน
เขาเดินผ่านสนามหญ้าหน้าคณะอย่างเร่งรีบ
ในมือถือโทรศัพท์ที่กดโทรหาพาย
จนเครื่องแทบร้อน
แต่ปลายสายก็ยังเงียบเหมือนเดิม
คนินมุ่งตรงไปที่ฝ่ายบุคคลทันที
> “ขอโทษนะครับ... อาจารย์พายณรีย์..
...อยู่ไหมครับ”
เจ้าหน้าที่สาวเงยหน้าขึ้นจากเอกสาร
พลางยิ้มบาง ๆ ก่อนตอบ
> “อ๋อ... อาจารย์พายเหรอคะ..?
ยื่นใบลาล่วงหน้าไว้ค่ะ.. บอกว่ามีธุระด่วน
คงอีกสองวันถึงจะกลับมาทำงาน”
คนินนิ่งไปชั่วครู่
> “ธุระด่วนเหรอ...?”
เขาพึมพำเบา ๆ
เสียงนั้นเต็มไปด้วยความผิดหวังและสงสัย
ในใจเขาแวบขึ้นมาทันที —
หรือว่าพาย.. อยากหลบหน้าเขา
เขาถอนหายใจยาว มือกำโทรศัพท์แน่น
ก่อนจะเดินออกจากคณะอย่างเงียบงัน
---
เสียงเครื่องยนต์ดังขึ้นอีกครั้
