ตอนที่ 64 — คืนสุดท้ายในโตเกียว ❄️🌙

1108 Words

ตอนที่ 64 — คืนสุดท้ายในญี่ปุ่น ❄️🌙 ลมหนาวพัดแผ่วเบาเหนือถนนสายเล็ก ๆ ใต้แสงไฟสีส้มอุ่นของย่านชานเมือง หิมะตกโปรยลงอย่างบางเบา — จังหวะเงียบสงบที่มีเพียงสองร่าง เดินเคียงกันไปช้า ๆ พายณรีย์สวมผ้าพันคอสีเทาอ่อน มือที่สอดอยู่ในกระเป๋าเสื้อยังคงเย็นเฉียบ แต่ใจกลับร้อนรุ่ม เพราะทุกครั้งที่เธอเหลือบมองข้างตัว เธอจะเห็นแววตาของ “คนิน” แววตาที่อ่อนโยนแต่แน่วแน่...จนเธอหลบไม่พ้น >“พรุ่งนี้ก็กลับแล้วสินะครับ” เสียงคนินทุ้มต่ำ แผ่วเบาพอ ๆ กับลมหายใจ พายพยักหน้าช้า ๆ ก่อนถอนหายใจ >“ค่ะ...แต่ก็ยังไม่รู้ว่าบรรยากาศในบ้าน... ..จะเป็นยังไง..?” เธอยิ้มบาง ๆ แต่สายตาเศร้า >“ไทน์ยังไม่คุยกับแม่เลย... พายเองก็ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน” คนินเดินเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยเสียงหนักแน่น >“ถ้ากลับไปแล้ว มีอะไรที่ผมพอจะช่วยได้... บอกผมนะครับ” พายชะงัก หันไปมองหน้าเขา >“เรื่องครอบครัวของพาย มันซับซ้อนค่ะ... คุณไม่จำเป็นต้องมารับรู้ความวุ่นวาย หรือมาเหนื่อยกับเรื่องแบบนี้หรอกค่ะ” คนินยิ้มบาง — ยิ้มที่ทั้งอบอุ่นและจริงใจ >“ผมรู้ครับ.. ผมแค่อยาก อยู่ข้าง ๆ คุณ... ไม่ว่าจะในฐานะอะไร ผมก็อยากให้คุณรู้ว่า... คุณไม่ต้องแบกทุกอย่างไว้คนเดียว” คำพูดเรียบง่ายนั้นทำให้พายใจสั่น เธอหลบตา มองหิมะที่ตกลงบนพื้นแทน >“คุณคนิน...” เธอเอ่ยแผ่ว >“พายยังไม่รู้เลยว่าตัวเองรู้สึกยังไงกับคุณแน่ ๆ” มันเร็วเกินไป...และพาย... ก็ยังมีเรื่องในใจที่ยังไม่เคลียร์” คนินพยักหน้า ไม่รีบ ไม่กดดัน >“ผมรู้ครับ” — เขาเอ่ยเบา ๆ แต่มั่นคง >“ผมไม่ได้ต้องการคำตอบตอนนี้... แค่ขอให้คุณรู้ไว้ว่าผมจะอยู่ตรงนี้เสมอ” ลมหนาวพัดแรงขึ้นจนผมของพายปลิว คนินยื่นมือมาช่วยจับปอยผม ที่ปลิวเข้าหน้าเธอเบา ๆ สัมผัสปลายนิ้วนั้น ทำให้หัวใจเธอเต้นแรงขึ้นอีกครั้ง พายหลบตา ก่อนพูดเสียงเบา แทบกลืนไปกับเสียงลม >“คุณทำให้พายสับสนจริง ๆ รู้ไหมคะ..?” คนินหัวเราะเบา ๆ >“งั้นผมจะอยู่ตรงนี้..ทำให้คุณมั่นใจเอง” ทั้งสองเดินต่อไปช้า ๆ ท่ามกลางหิมะที่เริ่มหนาขึ้น ไฟถนนทอดแสงสีทองลงบนพื้นหิมะสีขาว — เงาของพายและคนินทอดทับกันอยู่โดยไม่รู้ตัว คืนนั้น ไม่มีคำว่ารัก... แต่ทุกสัมผัส ทุกลมหายใจ และทุกคำพูดของคนิน กำลังค่อย ๆ ละลายกำแพงในใจ ของพายณรีย์ทีละน้อย ____ ตอนที่ 65 คืนที่ความลับในบ้านถูกเปิดเผย ไฟหน้ารถดับลงหน้าบ้านสองชั้นสีครีม ที่แวดล้อมด้วยต้นลีลาวดี เสียงเครื่องยนต์เงียบลง เหลือเพียงเสียงจิ้งหรีดแผ่ว ๆ และไอเย็นจากฝนที่เพิ่งตก >“ถึงบ้านแล้วครับ...” เสียงทุ้มของ คนิน ดังขึ้นเบา ๆ ข้างคนขับ พายณรีย์ พยักหน้าเบา ๆ ดึงกระเป๋าขึ้นจากเบาะ >“ขอบคุณนะคะที่มาส่ง... ดึกขนาดนี้แล้วยังต้องขับกลับอีก” >“ไม่เป็นไรครับ” — เขายิ้มบาง “อย่างน้อยผมก็อยากแน่ใจ.... ว่าคุณกลับถึงบ้านปลอดภัย” พายเชื้อเชิญเขาเข้ามาในบ้าน เพื่อดื่มน้ำเย็น กลิ่นอบอุ่นของบ้าน ผสมกับกลิ่นฝนจาง ๆ — ทุกอย่างดูเงียบเกินไป คนินเพิ่งจะนั่งลงบนโซฟา เสียงตะโกนจากชั้นสองก็ดังขึ้นทันที “>..ถ้างั้น..แม่ก็กลับไปยุโรปเลยสิ! ไปอยู่กับครอบครัวใหม่ของแม่ไปเลย!” เสียงของ ไทน์ แหลมสูงและสั่นเครือ >“ไทน์! แม่กลับมา..ก็เพื่อเจอพวกลูก ๆ อย่าพูดจาแบบนั้นกับแม่นะ!” แม่อารีย์ สวนกลับด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้า แต่ยังพยายามควบคุมอารมณ์ พายชะงัก หันไปมองบันได ดวงตาเต็มไปด้วยความกังวล เธอเดินไปยืนฟังอยู่เงียบ ๆ >“แม่ไม่ต้องมาทำเหมือนห่วงเลย! ตั้งแต่เด็ก..แม่ก็ไม่เคยอยู่กับเรานี่" ไทน์ตะโกนทั้งน้ำตา แม่อารีย์สะอึก เธอกัดริมฝีปาก พยายามกลั้นเสียงสะอื้น >“ไทน์...อย่าพูดแบบนั้น แม่ก็รักลูกนะ...” >“โกหก!” เสียงของลูกชายแทงลึกเข้าไปถึงหัวใจของเธอ แม่อารีย์หลับตาแน่น เธอพูดเสียงเบา แต่ทุกคำออกมาจากความคับแค้นที่กดไว้หลายปี >“แม่...ไม่ได้ตั้งใจจะจากลูก ๆ ไป ... แต่แม่ก็ยังรักคุณนารามาตลอด... และแม่จะไม่ปิดบังลูกอีก.. แต่พายกับลูก...ไม่ได้มีพ่อคนเดียวกัน...” เสียงนั้นแตกพร่าด้วยความเสียใจ น้ำตาเริ่มไหลลงแก้ม >“แม่หมายความว่ายังไง...???” เสียงของไทน์แผ่วลง แต่สั่นจนแทบจับความโกรธไว้ไม่อยู่ แม่อารีย์ยกมือปิดหน้า ร่างสั่นเทา >“หลังจากแม่กับพ่อแยกทางกัน แม่กลับไปหาคนรักเก่า.. แล้ว..ลูกก็เกิดขึ้น...ไทน์ แม่ไม่กล้าบอกใคร แม่กลัวไทน์จะรับไม่ได้...” พายที่ยืนอยู่ตรงบันไดตอนนั้น รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน หัวใจเธอเต้นแรงจนแทบขาดลมหายใจ เสียงประตูห้องชั้นสองกระแทกดังลั่น จากนั้นร่างของไทน์ก็วิ่งลงมาด้วยน้ำตาเต็มหน้า เมื่อเห็นพายกับคนินยืนอยู่ เขาหยุดเพียงชั่วครู่ก่อนจะหลบสายตา >“อย่ามายุ่งกับผม! ทุกคนโกหกผมทั้งหมด!” เสียงเครื่องยนต์รถดังขึ้นทันที หลังจากประตูรั้วเปิด รถของไทน์พุ่งออกไปในความมืด >“ไทน์! ไทน์! กลับมาก่อน!” พายร้องไล่หลัง น้ำเสียงสั่นเครือ เธอทรุดลงตรงหน้าประตู มือสั่นเทา น้ำตาไหลไม่หยุด >“แม่...ทำไมต้องพูดแบบนั้น.. .แล้วว..มันคือเรื่องจริงใช่ไหม ..?... พาย..พายย..จะไปตามน้อง” คนินก้าวเข้ามาประคองเธอไว้แน่น >“พาย...ใจเย็นก่อนนะครับ เดี๋ยวเราค่อยตามหาเขาด้วยกัน” เขาเอื้อมมืออีกข้างลูบผมเธอเบา ๆ ในขณะที่พายยังคงสะอื้นอยู่ในอ้อมแขนเขา คืนนั้น บ้านที่เคยเงียบสงบ กลับอัดแน่นด้วยความจริง ที่ไม่มีใครพร้อมจะได้ยิน แต่คนินรู้ดี — ตั้งแต่เขาก้าวเข้ามาในชีวิตของเธอ เขาอยากอยู่ตรงนี้… เพื่อดูแลเธอ ทั้งหัวใจ และครอบครัวที่กำลังสั่นคลอนนี้

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more