ตอนที่ 37-ภายในเครื่องบิน.

855 Words

ตอนที่ 37-ภายในเครื่องบิน หลังลงจอดที่สนามบินนาริตะ เสียงเครื่องยนต์ขนาดใหญ่ของเครื่องบินดังเบา ๆ คล้ายคลื่นลมเหนือก้อนเมฆ พายเอนตัวลงกับเบาะฝั่งริมหน้าต่าง แสงแดดยามบ่ายลอดผ่านม่านบานเล็ก ๆ กระทบลงบนเส้นผมสีดำขลับของเธอ จนดูนุ่มนวลราวแพรไหม คนินเหลือบตามองอย่างเงียบ ๆ — เขาไม่รู้ตัวเลยว่าเฝ้าดูอาจารย์สาวที่นั่งข้าง ๆ มานานแค่ไหนแล้ว กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ จากตัวเธอ ละมุนจนหัวใจเขาเต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้เหตุผล เวลาผ่านไปไม่นาน เสียงเครื่องยนต์กล่อมเบา ๆ เธอสัปหงกพิงพนัก ก่อนศีรษะจะค่อย ๆ เอนมาซบที่ไหล่ของคนินโดยไม่รู้ตัว ชายหนุ่มชะงัก ร่างแข็งทื่อไปชั่วครู่ หัวใจเต้นถี่อย่างห้ามไม่อยู่ กลิ่นแชมพูจากเส้นผมเธอ ลอยมาแตะจมูกอย่างแผ่วเบา เขากลืนน้ำลาย ก่อนจะค่อย ๆ เอียงหน้าไปมองเธอใกล้ ๆ ใบหน้าของพายดูสงบอย่างเด็กน้อย ที่หลับในอ้อมอกใครสักคน คนินยิ้มบาง ๆ ให้ตัวเอง — แล้วค่อย ๆ เอามือจัดผ้าห่มคลุมไหล่ให้เธอ เสียงประกาศจากลูกเรือดังขึ้น บอกให้ผู้โดยสารเตรียมตัวลงจากเครื่อง พายลืมตาขึ้นช้า ๆ พลางกระพริบตาอย่างงงงัน เมื่อรู้ว่าตัวเองเผลอพิงไหล่ของคนิน ตลอดเกือบทั้งไฟลต์ >“ขะ…ขอโทษค่ะ ฉันเผลอหลับไป…” เสียงเธอเบาจนแทบกลืนไปกับเสียงเครื่องยนต์ คนินยิ้มบาง ๆ ส่ายหน้าเบา ๆ >"ครับ… แล้วก็…เผลอมาซบผมด้วย” คนินตอบพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน พายรีบขยับตัวขึ้น ใบหน้าแดงระเรื่อ >“ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ” >“ไม่เป็นไรเลยครับ ผมถือว่า… เป็นโชคดีของผมมากกว่า” คำพูดนั้นทำให้พายเงียบไปชั่วขณะ ก่อนจะหันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง หัวใจเต้นแรงโดยไม่มีเหตุผลชัดเจน เขาพูดเรียบ ๆ แต่แววตาในยามนั้น กลับอบอุ่นกว่าคำพูดเสียอีก พายยิ้มจาง ๆ แก้มแดงระเรื่อ เธอหลุบตาลง พยายามซ่อนรอยยิ้มบาง ๆ ที่ไม่รู้ตัวว่าเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ ___ ตอนที่ 38- เครื่องบินลอยอยู่เหนือทะเลเมฆสีเงิน ในความเงียบสงบของท้องฟ้า มีบางอย่างกำลังเริ่มเติบโตขึ้นอย่างช้า ๆ — บางสิ่งที่ทั้งคู่ยังไม่รู้ชื่อ แต่ต่างคนต่างก็รู้ดีว่า… มันไม่ใช่เพียง “ความบังเอิญ” หลังเครื่องแตะรันเวย์ – สายตาที่ไม่อาจละ เสียงประกาศภายในเครื่องดังขึ้น บอกให้ผู้โดยสารรัดเข็มขัด แสงแดดอ่อน ๆ จากนอกหน้าต่าง สะท้อนผ่านม่านเมฆ เหมือนละอองหิมะ ที่โปรยเหนือกรุงโตเกียว พายปรับตัวตรง ยกมือแตะผมที่หล่นลงข้างแก้ม ก่อนหันไปยิ้มให้คนินที่นั่งข้าง ๆ >“ถึงเร็วกว่าที่คิดนะคะ” เสียงเธอนุ่มจนแทบกลืนไปกับเสียงเครื่องยนต์ >“ครับ... คงเพราะคุณพายหลับสบายตลอดทาง” คนินตอบ พลางหันมามอง — สายตาอบอุ่นอย่างอดไม่ได้ พายหัวเราะเบา ๆ >“หลับบนไหล่คนอื่นแบบนี้ ... จะสบายได้ยังไงกันคะ” >“แต่ผมว่าน่าจะสบาย... อย่างน้อยก็สำหรับผม” คำตอบนั้นทำให้พายชะงัก หัวใจเต้นวูบ เธอหลบสายตาออกไปทางหน้าต่าง รู้สึกเหมือนอากาศภายในเครื่องแคบลงทุกที เสียงผู้โดยสารลุกขึ้น เปิดช่องเก็บสัมภาระเหนือศีรษะดังระงม คนินขยับตัวลุกขึ้นก่อน ยกมือดึงกระเป๋าเดินทางของพายออกมาให้ ทว่า... จังหวะเดียวกันนั้น พายเองก็กำลังจะลุก ร่างของเธอขยับขึ้นโดยไม่ได้ระวัง — ก่อนที่ร่างเล็กของพาย จะเข้ามาอยู่ในวงแขนของชายหนุ่มโดยไม่ตั้งใจ เสียงสูดลมหายใจของทั้งคู่ดังขึ้นพร้อมกัน โลกเหมือนหยุดหมุนอยู่ชั่ววินาที สายตาทั้งสองสบกัน.. ใกล้เสียจนได้ยินเสียงหัวใจของอีกฝ่าย ผมของพายปลิวเบา ๆ จากแรงลมในห้องโดยสาร กลิ่นแชมพูหอมสะอาด แตะปลายจมูกของคนินอีกครั้ง มือของเขาเกือบจะยกขึ้นสัมผัสแก้มเธอ แต่เขากลั้นไว้ พายรีบผละออก ใบหน้าแดงระเรื่อ >“ข-ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ” >“ไม่เป็นไรครับ” น้ำเสียงของคนินทุ้มต่ำ แผ่วเบา แต่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ลึกในใจ เขายิ้มบาง ๆ ก่อนส่งกระเป๋าให้เธอ >“ระวังนะครับ… สนามบินโตเกียว อากาศคงหนาวกว่าที่คิด” พายพยักหน้า รับกระเป๋ามาแนบกาย หัวใจยังเต้นแรงไม่หยุด — เธอไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะความเขิน หรือเพราะสัมผัสอบอุ่นที่ยังติดอยู่บนผิว เสียงเครื่องประกาศเตือน ให้ผู้โดยสารทยอยลงจากเครื่องดังขึ้นอีกครั้ง ทั้งคู่เดินตามแถวออกไปโดยไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่ในความเงียบระหว่างทางเดินแคบ ๆ นั้น มีบางอย่างที่ทั้งเขาและเธอรู้ดี — ว่ามันเริ่มก่อตัวขึ้นแล้ว... อย่างไม่มีทางย้อนกลับ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more