ชาตินี้ข้าไม่ขอเป็นสตรีตัวแทน

“เกาอู๋ฮั่น ท่าน... แค่ก!” น้ำเสียงแผ่วเบาสั่นเครือเอ่ยถาม ก่อนที่จะกระอักเลือดออกมา แต่แม้จะบาดเจ็บปางตายนางก็ยังคงจดจ้องรอคอย... รอคอยคำอธิบายจากชายผู้เป็นสามี ดวงตาคมแดงก่ำจดจ้องใบหน้าของเขาด้วยความปวดร้าวผิดหวัง ในขณะที่สองมือสองเท้าถูกมัดเอาไว้ หากแต่อีกฝ่ายกลับทำเพียงยกยิ้มดูแคลน สาวเท้าเข้ามาประชิดแล้วใช้ดาบในมือแทงเข้าที่กลางอกของนาง ด้วยสายตาเยือกเย็น “อั๊ก! ทะ... ทำไมถึงได้...” “ทำไมน่ะหรือ... เมิ่งหว่านชิง สตรีใจทรามหยาบช้าเช่นเจ้า กล้าถามคำถามนี้กับข้าอย่างนั้นหรือ” สตรีใจทรามหยาบช้า คิ้วเรียวเล็กขมวดมุ่น ความเจ็บปวดจากคมดาบเมื่อครู่เทียบกับประโยคนี้ของเขาแล้ว กลับสร้างความเจ็บปวดให้นางมากกว่านับร้อยนับพันเท่า “เกาอู๋ฮั่น เจ้ามันคนไร้คุณธรรม สามปีก่อนข้าก้าวเท้าเข้าจวน ยังไม่ทันเข้าประตูเรือนหอ มารดาของเจ้าก็ร้องขอให้ข้าออกรบแทนเจ้า เจ้าไม่เพียงไม่สำนึกบุญคุณของข้า ยังกล้าร่วมมือกับสตรีหน้าหนาผู้นี้ทรยศข้า!” เมิ่งหว่านชิงตวัดสายตามองไปทางสตรีที่ยืนข้างกายเขา กู้ฮวาหลัน พี่สาวบุญธรรมของนาง “ก่อนหน้านี้เป็นข้าที่ตาบอด ถึงได้มองสตรีงูพิษเช่นเจ้าไม่ออก” “สตรีงูพิษ คำเรียกขานนี้เกรงว่าท่านจะเรียกผิดคนแล้ว” “น้องหญิงเหตุใดจึงพูดเช่นนี้ เจ้าลืมไปแล้วหรือไรว่าข้าดูแลเจ้ากับแม่ดีแค่ไหน” ดูแล ก่อนหน้านี้ตัวนางไม่เพียงตาบอด ยังโง่งม มานึกย้อนดูตอนนี้คำว่าดูแลที่อีกฝ่ายพูดถึง ทุกครั้งกลับจบด้วยความทุกข์ทรมานมากกว่าที่ควร “พี่อู๋ฮั่น ข้าว่าพวกเราปล่อยน้องสาวไปเถิด” ปากบอกปล่อย แต่มือกลับดันดาบของเกาอู๋ฮั่นจนสุดแรง ฉึก! คมดาบทะลุผ่านร่างกายของเมิ่งหว่านชิง ความเจ็บปวดแผ่ซ่าน ทว่ายังไม่อาจเทียบเท่าความจริงที่เมิ่งหว่านชิงได้ยินผ่านหู “เมิ่งหว่านชิง เจ้ารู้หรือไม่ในคืนแต่งงานของเจ้า พี่สาวคนนี้ดูแลมารดาของเจ้าอย่างไร” “เจ้าทำอะไรท่านแม่ของข้า!” ตอนนี้เมิ่งหว่านชิงรู้ซึ้งถึงธาตุแท้ของกู้ฮวาหลันแล้ว ย่อมไม่เชื่อในคำว่าดูแลของอีกฝ่าย “ข้าก็ให้นางได้เล่นสนุกกับคนงานในสวนประมาณสัก... เก้าคนสิบคนก็แค่นั้น” “กู้ฮวาหลัน! เจ้ามันคนอำมหิต!” “ข้าอำมหิตอะไรกัน แม่ของเจ้าน่ะเก่งมากทีเดียว มอบความสุขให้คนงานเหล่านั้นถึงสามวันสามคืน ได้ยินว่าแม้แต่ตอนที่นางขาดใจตายคาเตียงไปแล้วพวกเขายังสนุกกันต่ออีกหลายรอบเลยทีเดียว” ดวงตาของเมิ่งหว่านชิงปูดโปนไปด้วยโทสะ แม้แต่น้ำตาที่ไหลรินออกมาก็กลายเป็นสีแดงฉาน เกาอู๋ฮั่นยกยิ้มเย้ยหยันดึงดาบในมือของตนเองออก แล้วใช้เท้ายันร่างที่อาบไปด้วยโลหิตจนล้มลงไปกองกับพื้น “กู้ฮวาหลัน! เกาอู๋ฮั่น! ต่อให้วันนี้ข้าตายเป็นผีก็จะไม่มีวันปล่อยพวกเจ้า!” “หึ! สตรีอย่างเจ้ากล้าข่มขู่พวกข้าหรือ! เช่นนั้นวันนี้ข้าจะทำให้เจ้าทุกข์ทรมานอยู่ในเปลวเพลิง อยากตายก็ไม่ได้ตายง่าย ๆ” มือหนาหันไปหยิบคบเพลิงจากคนติดตามแล้วโยนลงบนพื้นฟางเบื้องหน้าเมิ่งหว่านชิง “เจ้าสวมรอยเป็นตัวแทนพวกเรามาสามปีแล้ว วันนี้ก็สมควรส่งคืนเสียที” เปลวไฟลุกโหมกระหน่ำโอบล้อมเผาไหม้เมิ่งหว่านชิงในทันที เพียงแต่สำหรับนางแล้วเปลวเพลิงที่โหมแรงนี้ยังไม่อาจเทียบเท่าเพลิงแค้นที่ปะทุในอก ดวงตาเรียวปิดลงด้วยหัวใจที่ไม่ยินยอม ชีวิตนี้ข้าช่างโง่งม หากมีโอกาสอีกครั้งข้าจะไม่ยอมเป็นสตรีตัวแทนผู้ใด ราวสวรรค์เมตตา มอบกาลเวลาหวนคืน ยามที่เมิ่งหว่านชิงเปิดดวงตาขึ้นอีกครั้งกลับพบว่าตนเองกำลังยืนอยู่ที่หน้าประตูเรือนเถาฮวา ของตระกูลเสวี่ย “เสวี่ยชิงเยี่ยนพาบุตรสาวกลับบ้านเดิม คารวะพี่ใหญ่ พี่สะใภ้”