EP 2 : สมคำร่ำลือ
1173 Words
ตอนที่ 2 : สมคำร่ำลือ
บรรยากาศใต้อาคารวิศวะครึกครื้นเมื่อทั้งรุ่นพี่รุ่นน้องมารวมตัวกัน เสียงพูดคุยเจ๊าะแจ๊ะจอแจดังไปทั่วทุกทิศทาง บางคนรู้จักกันมาก่อน บางคนมาคนเดียวมาหาเพื่อนใหม่เอาดาบหน้า แต่พอได้อยู่ใกล้กัน อยู่คณะเดียวกันก็ชวนกันคุย
แต่เมื่อทุกคนเห็นสัญญาณจากสายตาของรุ่นพี่ทำให้เงียบกันโดยอัตโนมัติ
"สวัสดีค่ะน้อง ๆ ปีหนึ่ง ยินดีต้อนรับกับการเข้ามาเป็นนักศึกษาของมหา'ลัยนี้ และพวกพี่รู้สึกดีใจที่พวกน้อง ๆ เลือกคณะวิศวะ อย่างที่ทุกคนรู้กันว่าในช่วงแรกเราจะรับน้องกันก่อน ระยะเวลาการรับน้องจะอยู่ประมาณสองอาทิตย์ พวกพี่จะมีด่านทดสอบต่าง ๆ ให้น้องได้ร่วมสนุกกระชับความสัมพันธ์กันทั้งรุ่นพี่รุ่นน้อง" รุ่นพี่สาวสวยพูดผ่านไมโครโฟนชนิดไร้สาย
"ถ้าแบบนี้การรับน้องก็ต้องมีการตามหาพี่รหัสด้วยไหม" ชิลินกระซิบกระซาบกับเพื่อนสาว
"ก็เป็นธรรมเนียมทุกมหา'ลัยแหละที่รุ่นน้องต้องมีพี่รหัส"
"ขอให้ได้พี่รหัสที่น่ารักเป็นผู้หญิงได้ยิ่งดี คงคุยกันถูกคอกว่าผู้ชาย"
"คาดหวังเท่ากับผิดหวัง" พราวพูดทีเล่นทีจริง
"โห่...ขอคาดหวังหน่อยละกัน ไม่อยากได้รุ่นพี่ผู้ชายเป็นพี่รหัส"
"ชิลินแปลกนะ มีแต่เขาอยากได้พี่รหัสผู้ชายกัน ด้วยที่คณะนี้รวมพลผู้ชายไว้ทั้งนั้น"
"ก็จริง แต่ขอเป็นส่วนที่เหลือละกัน แต่ถ้าได้พี่รหัสผู้ชายก็ขอเป็นคนที่คุยรู้เรื่อง อบอุ่น ใจดีอะไรประมาณนี้" ชิลินตอบกลับระริน
"จะคุยกันอีกนานไหม ไม่เห็นเหรอว่ารุ่นพี่พูดอยู่ด้านหน้า!"
เสียงตะคอกดังมาจากด้านหลังทำให้ทุกคนสะดุ้งเฮือกไปตาม ๆ กัน จนต้องรีบก้มหน้าด้วยความรู้สึกหวาดผวาไม่กล้าหันไปมอง
ยกเว้นแต่…ชิลินที่ไม่ได้สะทกสะท้านกับเสียงตะคอกแบบนี้ ด้วยที่เป็นลูกสาวมาเฟียเจอมาหนักกว่านี้ด้วยซ้ำเวลาพ่อออกคำสั่งกับลูกน้อง
สิ่งที่ชิลินสนใจคือเจ้าของคำพูดดุดัน เหมือนเธอคุ้นผู้ชายลักษณะนี้ทั้งที่เพิ่งมาที่มหา‘ลัยนี้ครั้งแรก
ชายหนุ่มร่างกายกำยำสวมเสื้อช็อปสีแดงเลือดหมู ด้านในเป็นเสื้อยืดสีขาวธรรมดาไม่ใช่เสื้อนักศึกษาแต่อย่างใด อีกทั้งยังสวมกางเกงยีนขายาวโดยที่ไม่เกรงกลัวกฎระเบียบของมหา‘ลัย เดินมาพร้อมกับเพื่อนอีกสามคนที่ลักษณะท่าทางรวมถึงบุคลิกคล้ายกัน ความสูงไล่เลี่ยกันไม่มีใครโดดเด่นกว่าใคร แต่รวม ๆ แล้วแก๊งนี้ได้รับฉายาว่าเทพบุตรประจำมหา'ลัย
"โคตรหล่อ หล่อแบบสมคำร่ำลือ"
"สมคำร่ำลืองั้นเหรอ" ชิลินกระซิบกระซาบกับเพื่อนด้วยความสงสัย ทำไมคำร่ำลือพวกนั้นเธอไม่เคยได้ยิน
"ก็ใช่น่ะสิ คนที่ตะคอกเมื่อกี้นี้ชื่อพี่ดีเซล แล้วคนฝั่งซ้ายนั่นพี่โอโซน ฝั่งขวาชื่อพี่พอร์ช ข้างพี่พอร์ชก็พี่ฟีนิกซ์ เป็นรุ่นพี่ปีสี่ในปีนี้ดังมากในมหา'ลัยแต่ความดังก็แพร่งพรายไปนอกมหา'ลัยเหมือนกัน ฉันเลยรู้จัก" ต้นหลิวบอกชิลิน
"นิ่งอะไรปานนั้น ดึงมาดไปไหน หน้าตึงอย่างกับไปจิ้มโบท็อกมาเมื่อวานอย่างนั้นแหละ" ดวงตากลมโตยังคงจับจ้องหนุ่มที่จะถือว่าหล่อก็ได้เลย แต่พอเห็นความนิ่งเหมือนเต๊ะท่าก็เลยทำให้ชิลินไม่ค่อยชอบเท่าไหร่
ยอมรับว่าถ้าเห็นพวกเขาอยู่ข้างนอกไม่ว่าจะที่ไหนต้องเหลียวมอง ความหล่อมันเข้าตา แถมออร่ายังเปล่งปลั่ง ติดอย่างเดียวหน้าตึงไปนิด
แต่รู้สึกคุ้นกับคนที่ชื่อดีเซลเหลือเกิน ทำไมนึกไม่ออกทั้งที่เธอไม่ใช่คนความจำเสื่อม แถมยังจำทุกรายละเอียดได้ดี แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออกจนสายตาของชิลินจับจ้องที่รุ่นพี่คนนั้นไม่วางตา คิ้วเรียวสวยเกือบจะชนกันเมื่อพยายามนึก
"หน้าฉันเหมือนพ่อหรือไง จ้องอยู่ได้" ดีเซลพูดเสียงดังเมื่อมายืนอยู่หน้าแถวของนักศึกษาปีหนึ่ง แต่คนอื่นก้มหน้าก้มตาด้วยความกลัวกันหมดยกเว้นแต่เด็กสาวผมสีน้ำตาลคาราเมลที่เอาแต่จ้องหน้าเขาไม่วางตา เหมือนกำลังสงสัยอะไรบางอย่าง
เพียงแค่เขาเห็นสีผมของเธอก็รู้ว่าคือเด็กนั่นที่เกือบจะชนเมื่อเช้า
"มีตาไหมล่ะ อีกอย่างถ้าหน้าเหมือนพ่อคงเข้าไปสวัสดีแล้ว" เหมือนจะเก่งที่ต่อปากต่อคำ แต่ชิลินก้มหน้าก่อนจะพึมพำพูดคนเดียว ไม่ได้กลัวแต่แค่ไม่อยากมีปัญหา
เอ๊ะ แต่น้ำเสียงนั้นคุ้นหูอีกแล้ว ใบหน้าหวานเอียงเล็กน้อยและครุ่นคิด หรือว่า...
"รุ่นพี่คนนั้นที่ขับรถมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์"
ต้องใช่แน่ ๆ ทำให้ชิลินเงยใบหน้ามองผู้ชายร่างสูงคนนั้นอีกครั้งแต่มองต่ำลงไปที่กางเกงและรองเท้า เธอจำรายละเอียดส่วนนั้นได้ดีเพราะใบหน้าของเขาถูกสวมหมวกกันน็อก…และก็เป็นอย่างที่เธอคิด
"หน้าตาดีเหมือนกันนะ" ฟีนิกซ์จ้องมองเด็กสาวที่สายตาของเพื่อนมองอยู่ก่อน จังหวะที่เด็กคนนั้นเงยหน้าขึ้นมามองทำให้เห็นรูปร่างหน้าตาที่ชัดเจน ค่อนข้างสะดุดตาไม่น้อยไม่ใช่แค่สีผมที่ดูโดดเด่น
"ชิลินแกโดนเพ่งเล็งแล้ว" พราวสะกิดเบา ๆ เพราะสายตาของรุ่นพี่ทั้งสี่คนมองมาทางชิลินกันหมด
"ต้องสะดุดตาใครสักคนแหละ" ระรินหันมาหาชิลินและหัวเราะคิกคัก
"ฉันคิดว่าสะดุดตาทั้งกลุ่มแหละ เรามันแก๊งนางฟ้า" ชิลินยังพูดเล่นกับเพื่อนแบบไม่สลดเลยสักนิด รับรู้ถึงสายตาของรุ่นพี่ทั้งสี่คนที่มองมา แต่ไม่ได้ใส่ใจ ไม่ได้เกรงกลัวสายตาพวกนั้นเลยแม้แต่นิดเดียว
"กลัวโดนเด็ดปีกตั้งแต่วันแรกน่ะสิ ยิ่งถูกสนใจจากแก๊งรุ่นพี่ ยิ่งโดนแก๊งอื่นอิจฉา" ระรินพูดกับเพื่อน
ชิลินหันมองไปรอบ ๆ ทำให้เห็นสายตาที่ดูอิจฉาริษยาจากหลายกลุ่มทั้งรุ่นเดียวกันและรุ่นพี่โตกว่า การถูกด่าเนี่ยนะทำให้คนอื่นอิจฉา
"ลุก!" ดีเซลตวาดเสียงดัง พร้อมกับชี้นิ้วไปที่เด็กสาวผมสีน้ำตาลคาราเมล
"ซวยแล้วชิลิน"
"ซวยมาตั้งแต่เช้าแล้วล่ะ" ชิลินตอบกลับเพื่อนสาวและลุกขึ้นตามคำสั่งของรุ่นพี่ปีสี่
"ลุกให้หมด คุยกันหน้าระรื่นไม่เกรงกลัวรุ่นพี่" ฟินิกซ์ออกคำสั่งเสียงดังกังวานเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด
สาว ๆ ทั้งหมดในกลุ่มของชิลินลุกขึ้นยืน ทำให้ทั้งสี่คนยืนอยู่ท่ามกลางเพื่อนคนอื่นที่นั่ง กลายเป็นโดดเด่นท่ามกลางสายตาของทุกคน
- Writer
