ตอนที่ 2 พบเจอ
1810 Words
ร่างบางของเมรินทร์ชนกับชายชุดดำแปลกหน้าจนชามบะหมี่ของเธอแตกกระจายลงพื้น
ร่างบางถึงกับตกใจ ตากลมเปิดกว้าง เหล่าชายชุดดำพวกเขาเป็นใครกัน เธอไม่เคยรู้จักและไม่เคยเห็นหน้าคาตาคนพวกนี้มาก่อน และทำไมพวกเขาถึงมาอยู่ที่บ้านของมารดาของเธอได้ เกิดคำถามมากมายขึ้นมาในหัว ร่างบางถึงกับค่อยๆ ถอยหนี
ท่าทางและการแต่งกายของคนพวกนี้ คงไม่ได้มาดีแน่นอน
ชายชุดดำเดินเข้ามาหาเมรินทร์ หวังจะจับคนตรงหน้า แต่ร่างบางกับไม่ยอมให้เข้ามาจับเธอง่ายดาย
" หยุดนะ พวกคุณเป็นใครกัน เข้ามาที่บ้านนี้ได้ยังไง " เมรินทร์ถามชายชุดดำตรงหน้า ด้วยน้ำเสียงแข็ง พวกเขาจะกู่เข้ามาหวังจะจับตัวเธอ คนตัวเล็กจึงพยายามหาทางเอาตัวรอดจากคนพวกนี้
" แล้วคุณละเป็นใคร เข้ามาในบ้านเจ้านายผมได้ยังไง " ชายชุดดำคนนึงบอกกับเธอมา คนฟังถึงกับตกใจอีกครั้ง
" ห๊ะ...บ้านเจ้านายงั้น เหรอ " เมรินทร์ถึงกับร้องเสียงหลง นี้คนพวกนี้บ้าไปแล้วเหรอเปล่า
นี้มันบ้านมารดาของฉัน และเป็นมรดกตกทอดมาจากคุณตาคุณยายของฉันด้วย คนพวกนี้คงจะเข้าใจอะไรผิดแล้วละ
" บ้านเจ้านายของคุณงั้นเหรอ แต่นี้มันบ้านแม่ของฉัน" เมรินทร์ถามชายตรงหน้าด้วยความสงสัย และส่งเสียงดังออกมาอย่างโกรธจัด
" ใช่...บ้านเจ้านายของพวกผม " ชายชุดดำหนึ่งในสี่ยังยืนยันคำเดิม
หรือเกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวของมารดากันแน่ บ้านนี้ก็บ้านของมารดาเธอไม่ใช่เหรอ แต่ก่อนที่เมรินทร์จะได้คิดอะไรไปมากกว่านี้
" ว่าไง ครับคุณคนสวย คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง " ชายชุดดำตรงหน้าเดินเข้ามาใกล้ๆ เธอ
" นี้ ถอยออกไปเลยนะ ฉันมาหาแม่ แม่ของฉันชื่อมินตรา และนี้ก็บ้านของแม่ฉัน " เมรินทร์บอกชายชุดดำตรงหน้า
" คุณมินตรามีลูกสาวสวยขนาดนี้เชียวหรือ" ชายชุดดำคนที่หนึ่งเอ่ยขึ้นมา พร้อมกับพิจารณาใบหน้าอันสวยหวานของลูกหนี้สาว
" สวย...ขนาดนี้เอาไปให้นายดีกว่าไหมพี่ เผื่อว่านายจะสนใจ อยากได้คนมากกว่าบ้านหลังนี้ " ชายชุดดำคนที่สองเสนอมา
" ก็ไม่เลวนะ "
เมื่อแบงค์เอ่ยแบบนี้ลูกน้องของเขาก็ไม่รอช้า พวกเขา กู่เข้ามาจับคนตัวเล็กที่ตอนนี้ไม่ยอมให้จับแถมยังโวยวายอีกต่างหาก ร่างบางเอาแต่ขัดขืนจนสุดกำลัง
" นี้ ปล่อย...ฉันนะ พวกคุณ เป็นใคร อยู่ๆ จะมาจับฉันแบบนี้ไม่ได้นะ บอกให้ปล่อย ไง เล่า " ร่างบางโวยวายขณะที่โดนกลุ่มชายชุดดำนั้นลากตัวขึ้นรถตู้ที่มันติดฟิล์มดำมืดสนิด
"พวกคุณเป็นใคร ไปถึงคุณก็รู้เองแหละ คุณคนสวย เลิกโวยวายซักทีหนวกหูชะมัด" ชายชุดดำเอ่ยขึ้นมาด้วยสีหน้าที่รำคาญสุดๆ และท่าที่ไม่ได้ใจดีกับเธอเลยซักนิด
" นี้ พวกคุณจะบ้าเหรอ บอกให้ปล่อยไง เล่า " ร่างบางบอกมาด้วยเสียงแข็ง เมรินทร์ทั้งดิ้นทั้งโวยวายไม่มีท่าทีว่าจะหยุด
" ถ้าคุณไม่หยุดแหกปาก เดี๋ยวจะโดนไอ้นี้พวกผมนะครับ...คุณคนสวย หยุดซะทีแสบหูชะมัด" ชายชุดดำอีกคนหยิบปืนขึ้นมา หวังจะข่มขู่ให้เมรินทร์กลัว และมันก็ได้ผลจริง คนตัวเล็กเอาแต่นั่งนิ่งไม่แหกปากหรือโวยวายเหมือนก่อนหน้านี้
รถตู้ วิ่งมาหยุดที่ตึกลาว 5 ชั้น ที่ตั้งสูงเด่นสง่าอยู่ใจกลางเมือง
" ...ถึงแล้ว ลงมา " ชายชุดดำเอ่ยขึ้นมาเสียงเข้ม พร้อมกระชากเมรินทร์ลงจากรถอย่างไม่ออมมือ ร่างบางได้แต่เดินตามชายพวกนั้นอย่างเงียบๆ พร้อมกับสีหน้าอันบึ้งตึง
ที่นี้ที่ไหน พวกเขาพาเธอมาที่นี้ทำไมกัน คนตัวเล็กได้แต่ขมวดคิ้วออกมาอย่างสงสัย แต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไร
เมรินทร์ได้แต่มองไปรอบๆ บริเวณนี้ ในชีวิตตลอดอายุ 25 ปี เธอไม่เคยก้าวขาย่างเข้าบ่อนการพนันเลยซักครั้งเดียว เพราะเป็นอะไรที่เธอเกลียดที่สุดในชีวิต
นี้สินะที่เขาเรียกว่าบ่อนคาสิโน เพราะเธอมองไปรอบๆ มีแต่ผู้คนที่แต่งตัวดูดีมีภูมิฐานกันทั้งนั้น แต่ไม่น่าเลย ไม่น่าจะตกเป็นทาสเป็นผีพนันอย่างนี้เลย เมรินทร์ได้แต่ส่ายหัวให้กับคนพวกนี้
เธอเดินตามชายชุดดำมาหยุดที่หน้าห้องๆ หนึ่ง
" เข้า ไป รอนายตรงนั้นก่อน รอนายที่นี้ และก็อย่าคิดตุกติก หรือหนีเป็นอันขาด ไม่งั้นคุณจะโดนไอ้นี้ " ชายชุดดำยังคงข่มขู่เธอไม่หยุด
เมรินทร์ได้แต่พยักหน้าและทำตามพวกเขาอย่างว่าง่าย
หลังจากคนพวกนั้นปล่อยเธอไว้เพียงลำพัง ร่างบางจึงพูดคิดอะไรออก
เมรินทร์ล่วงสมาร์ทโฟนออกมาจากกระเป๋าสะพายใบเล็กที่ติดตัวเธอมา หวังจะโทรหาเพื่อนสนิทของตน
" อ่า บ้าจริงๆ เลย แบตจะมาหมดอะไรตอนนี้ เนี้ย ยัยเมย์เอ่ย " ร่างบางได้แต่หงุดหงิดซวยซ้ำซวยซ้อนขนาดนี้ วันนี้วันไรของเธอเนี้ย
ด้านทายาทเจ้าของคาสิโน่ แหล่งใหญ่ของที่นี้ อย่างพายุนั่งอยู่ในห้องทำงานด้วยสีหน้าอันเคร่งเครียด เขานั่งอ่านสัญญาลูกหนี้ในคาสิโน ที่กู้ยืมเงินเขามาเพื่อใช้ในการเล่นการพนัน
!! ก๊อก ก๊อก !!
" เข้ามา "
พายุเอ่ยบอกกับลูกน้องคนสนิทของตน แบงค์เดินเข้ามาเพื่อที่จะรายงานความคืบหน้าที่นายให้ตนเรื่องที่เขาเฝ้าดูลูกหนี้ที่หนีหัวซุกหัวซนอย่างมินตรา และนายชัชวาล
" ว่าไง ได้เรื่องอะไรมาบ้าง เจอพวกเขาหรือยัง " เสียงทุ่มของพายุเอ่ยถามลูกน้องคนสนิท
" ยังไม่เจอคุณมินตรา และนายชัชวาล เลยครับนาย " แบงค์เอ่ยรายงานเจ้านายหนุ่มรุ่นน้อง
" พวกมึงทำงานกันยังไง กะแค่คนสองคน ยังตามหากันไม่เจอ กูให้เวลาพวกมึง 3 วัน ถ้าไม่เจอก็ไม่ต้องเสนอหน้ามาให้กูเห็นหน้ากันอีก " พายุต่อว่าลูกน้องเสียงแข็งและหงุดหงิด นี้ผ่านมาจะสัปดาห์แล้วที่ลูกน้องเขาทำงานไม่ได้เรื่องเลยซักคนเดียว
" พวกผมยอมรับครับนาย ว่ายังหาตัวสองผัวเมียนั้นไม่เจอ แต่พวกผมเจอตัวลูกสาวของคุณมินตรา เลยคิดว่าเธอน่าจะพอมีประโยชน์กับนายบ้าง ผมให้เธอรอนายที่ห้องรับรองครับ " แบงค์ก้มหน้าก้มตารายงานเจ้านาย ที่อารมณ์ของพายุตอนนี้เดือดจนไม่กล้าเอาหน้าเข้าใกล้ เพราะกลัวว่าจะโดนต่อว่าเข้าให้ อารมณ์เขาตอนนี้พร้อมจะระเบิดใส่พวกเขาได้ตลอดเวลาจากที่ดูสีหน้าเจ้านาย
" หึ ! "
" ผมคิดว่ายังไงก็ลองให้เธอติดต่อมารดาเธอดูก่อนนะครับ เพื่อว่าจะได้เรื่องอะไรบ้าง " แบงค์ลูกน้องของพายุเสนอต่อผู้เป็นนายมาอีกครั้ง เพราะยังไงแม่ลูกก็ต้องติดต่อกันมาบ้างละ
" มึง ออกไปก่อน ยังไงก็ต้องตามหาสองคนนั้นต่อไป จนกว่าจะเจอพวกเขา " พายุเอ่ยบอกกับลูกน้องของตนด้วยอารมณ์หงุดหงิด
" ครับ นาย "
เมื่อลูกหนี้ตัวดีที่หนีไป ด้านเจ้าหนี้อย่างเขาก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่เจ็บใจที่คนพวกนั้นกล้าท้าทายคนอย่างเขา จู่ๆ เจ้าหนี้หนุ่มก็พูดอะไรขึ้นมา
หึ ! ลูกสาว งั้น เหรอ " พายุเอ่ยขึ้นมาคนเดียว ขณะที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน ในเมื่อหาสองผัวนั้นไม่เจอ ลูกสาวจะทำอะไรได้บ้าง คนที่ไม่เคยเสียประโยชน์ให้ใครได้แต่คิดลอยๆ ขึ้นมา
ร่างสูงเหลือบดูนาฬิกาที่อีกไม่กี่นาทีก็จะถึงเที่ยงคืน วันนี้เขากะจะกลับไปพักผ่อนที่คอนโดของตนหรือที่บ้านกันดี
แต่ในจังหวะที่ร่างสูงเดินมายังห้องรับรองตามที่แบงค์รายงาน อย่างน้อยลูกน้องเขาก็ได้ลูกสาวของลูกหนี้มา ก็ยังดีกว่าไม่ได้อะไรเลย เอาวะ
เมรินทร์นั่งรอเจ้านายของชายชุดดำนานนับ 2 ชั่วโมง และตอนนี้ร่างบางเองก็หิวมากแล้ว ตั้งแต่เหยียบแผ่นดินไทย ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องของเธอเลยซักนิดเดียว
!! จ้อก จ้อก !! เมรินทร์มองไปยังประตูก็ไม่เห็นท่าทีจะมีใครเข้ามาซักที
ร่างบางเริ่มจะทนไม่ไหว เพราะยังไม่ได้ทานอะไรเลย ณ ตอนนี้ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องของเธอเลยซักนิดเดียว และนี้มันก็ผ่านมาหลายชั่วโมงมากแล้ว ความหิวทำให้ร่างบางนั้นเริ่มจะตาลาย
เมรินทร์จึงลุกออกจากโซฝาที่เธอนั่งอยู่ไปยังประตูของห้อง
!! ก๊อก ก๊อก !! ร่างบางเคาะไปหลายรอบ หวังจะให้คนที่อยู่ด้านนอกนั้นเปิดประตูให้กับตน เพราะตอนนี้ฉันหิวจนจะตายอยู่แล้ว
!! ก๊อก ก๊อก !! มีใครอยู่ข้างนอกไหม คะ ฉันหิว และหิวมากๆ ด้วย ช่วยเปิดประตูให้ฉันที ค่ะ " เมรินทร์ตะโกนผ่านประตูที่ปิดกั้นเอาไว้
" ตั้งแต่เที่ยงจนตอนนี้ฉันยังไม่ได้ทานอะไรเลย ฉันหิวข้าวมากๆ ช่วยเปิดประตูให้ที รับรองฉันจะไม่หนีไปไหน " เมรินทร์แหกปากผ่านประตูออกมาเสียงดัง แต่ก็ยังไม่มีท่าทีว่าใครจะเปิดประตูให้คนตัวเล็กเลยซักคนเดียว
คนตัวเล็กได้แต่เดินคอตกกลับมานั่งที่เดิม อย่างคนหมดแรง
!! เฮ้ย...!!
ร่างบางถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยและเพลีย ที่ตอนนี้อาการโรคกระเพาะกำลังจะกำเริบอีกครั้ง เนื่องจากไม่มีอะไรตกถึงท้อง
เมรินทร์ได้แต่เอามือกดที่หน้าท้องเพื่อบรรเทาอาการปวดท้อง ที่มันปวดขึ้นมาเรื่อยๆ จนใบหน้าหวานนั้นเริ่มซีดขึ้นมาทีละนิด
!! แก๊ก !!
ร่างสูงของพายุเปิดประตูเข้ามาภายในห้อง ตาคมจ้องมองไปยังหญิงสาวที่นั่งหันหลังอยู่บนโซฟากลางห้อง
เมรินทร์ไม่ได้หันมามองคนที่เข้ามาใหม่เลยซักนิด ร่างบางปวดท้องจนพายุเดินเข้ามาหยุดที่ตรงหน้าของหญิงสาว เมื่อร่างบางเห็นว่ามีคนเข้ามาใหม่ ร่างบางแหงนหน้าขึ้นมองชายตรงหน้าทันที
- Writer
