ตอนที่ 1 ที่คุ้นเคย

988 Words

@BKK Thailand ร่างบางอันสูงสง่ากางเกงขายาวบวกกับชุดสูทสีกรมท่า รองเท้าส้นสูงประมาณ 5 นิ้ว เดินมาหยุดที่ลานจอดรถในสนามบิน พร้อมถอดแว่นกันแดดสีชาที่มันบดบังใบหน้าออกมา ให้เห็นใบหน้าอันแสนหวาน ราวกับภาพวาด เมรินทร์เผยยิ้มออกมาด้วยความตื่นเต้นและดีใจ ในที่สุดวันที่เธอรอคอยมานานก็มาถึงเสียที วันที่เธอได้กลับมาบ้านเกิดเมืองนอน หลังจากที่จากบ้านไปนานตั้งแต่อายุ 15 ปี มันเป็นอะไรที่นานมากๆ สำหรับเธอ ร่างบางสูดอากาศเข้าอย่างเต็มปวด " แม่ คะ ในที่สุดวันนี้ เราก็ได้ใช้อากาศ ร่วมกันแล้วนะคะ " เมรินทร์เอ่ยขึ้นมา ร่างบางตื่นเต้นและดีใจไม่น้อย วันนี้เธอจะได้เจอกับมารดา หลังจากที่เธอไม่ได้เจอมารดามานานนับ 10 ปี เมรินทร์ไปใช้ชีวิตอยู่อิตาลีกับบิดาของเธอ และวันนี้ก็เป็นวันที่เมรินทร์เดินทางมาถึงไทย ร่างบางเดินทางมาถึงในเวลา 1 ทุ่มเศษๆ หลังจากที่นั่งเครื่องมานานนับสิบชั่วโมง ร่างบางเดินลากกระเป๋าใบโตไปยังรถแท็กซี่ที่จอดรอรับผู้โดยสาร จุดหมายต่อไปคือบ้านของมินตรามารดาของเธอนั่นเอง ฉันมองออกไปข้างนอกกระจกรถ และเผยยิ้มออกมาด้วยความดีใจ ฉันคิดถึงที่นี้ หลังจากที่ฉันเรียนจบ ปริญญาโทด้านการบริหาร มหาวิทยาลัยในประเทศอิตาลีมา ฉันก็ขอพ่อกลับมาใช้ชีวิตที่นี้บ้านเกิดเมืองนอนของฉัน ฉันอ้อนวอนขอร้องพ่อจนในที่สุดท่านก็เห็นใจ และใจอ่อนให้ฉันกลับมาที่นี้อีกครั้ง ฉันไม่ได้ บอกแม่และน้องชายหรอกนะ เพราะวันนี้ฉันตั้งใจจะเซอร์ไพรส์พวกเขา แม่ของฉันแต่งงานกับสามีใหม่มีลูกชายด้วยกันหนึ่งคน เราอายุห่างกันแค่ 5 ปี และตอนนี้น้องชายก็เรียนอยู่ปี 2 ในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง รถแท็กซี่วิ่งมาจอดตรงหน้าบ้านขนาดกลาง หลังหนึ่ง ในหมู่บ้าน ที่เป็นบ้านมินตรามารดาของเมรินทร์อาศัยอยู่กับครอบครัวใหม่ของเธอ ร่างบางเดินลงจากรถแท็กซี่พร้อมกับกระเป๋าใบโตของเธออีก 2 ใบที่ขนลงจากรถ มือเรียวบางกดกริ่งที่หน้าบ้านไปสอง สาม ครั้ง แต่ก็ไม่มีท่าทีของคนด้านใน จะเปิดประตูให้กับเธอเลย !! กริ่ง กริ่ง !! มือเรียวกดซ้ำไปอีกครั้ง แต่ก็ยังไม่มีท่าทีว่าคนด้านในนั้นจะมีใครมาเปิดประตูให้กับเธอ เมรินทร์พยายามมองไปรอบๆ บริเวณหน้าบ้านมันเงียบสนิท เมื่อเห็นว่าประตูหน้าบ้านไม่ได้ล็อค ร่างบางก็ไม่รอช้าเปิดประตูเข้าไปทันที เพราะเห็นว่าไฟด้านในตัวบ้านยังคงเปิดสว่างอยู่ ร่างบางเผยยิ้มออกมาด้วยความตื่นเต้นและดีใจ ที่เธอจะได้เจอมารดา และแม็กซ์น้องชายต่างบิดาของตน "แม่ คะ แม่ คะ " เมรินทร์เอ่ยเรียกชื่อมารดาออกมาอย่างคิดถึง แต่มันกับเงียบสนิท ไม่มีเสียงตอบรับกลับมาแต่อย่างใด ร่างบางถึงกับขมวดคิ้วออกมา "ไปไหนกันหมด บ้านดูเงียบเชียว" ร่างบางได้แต่พึมพำออกมา เมื่อเห็นว่าประตูบ้านไม่ได้ล็อคกร !! แก๊ก แก๊ก !! ประตูด้านในภายในบ้านถูกเปิดออกด้วยมือของเมรินทร์ คนตัวเล็กไม่รอช้า เธอรีบเข้ามาภายในตัวบ้านหวังจะได้เจอมารดาและน้องชาย " แม่ คะ แม่ คะ " ร่างบางยังคงเรียกชื่อมารดามาเสียงดัง แต่ก็ยังเงียบเชียบเหมือนเดิม " แปลกจังวันนี้ไม่มีใครอยู่บ้านกันเลยเหรอไง ไปไหนกันหมด" หรือว่ามารดาของเธอจะไม่อยู่บ้านงั้นหรอร่างบางเอสได้แต่สงสัย เธอจึงพยายามเรียกมารดาอีกครั้ง แต่ก็ยังเหมือนเดิมไม่มีเสียงตอบรับเธอเลยซักคนเดียว ร่างบางรู้สึกถึงความผิดปกติของบ้าน จากนั้นเมรินทร์จึงเดินขึ้นมาด้านบนห้องนอนของมารดาและ น้องชายของเธอแต่ก็ไม่มีใครอยู่ซักคน !! แก๊ก !! " แม่กับน้าชัช หายไปไหนกันเนี้ย" เธอเดินตามหามารดาจนทั่วทั้งบ้าน แต่นั้นก็ยังไม่เจอใคร " หายไปไหนกัน น๊า " ร่างบางได้แต่เอ่ยขึ้นมาอย่างอดเป็นห่วงไม่ได้ " แม็กซ์ แม็กซ์ " จากนั้นเมรินทร์จึงเรียกชื่อน้องชายต่างบิดา " แม็กซ์ แม็กซ์ พี่มาแล้วนะ " แต่ทั้งบ้านก็ยังเงียบอยู่เช่นเดิม เมรินทร์จึงเปลี่ยนความคิด และเลือกที่มานั่งรอมารดาและน้องชายที่ห้องรับแขกแทน เพราะเธอเดินหาจนทั่วบ้านแล้วกับไม่มีใครอยู่ เมรินทร์ เหลือบมองนาฬิกาอีก 15 นาทีที่ตัวบ้าน จะสี่ทุ่ม ท้องเริ่มร้องเนื่องจากผ่านมาหลายชั่วโมงแต่เธอยังไม่มีอะไรลงตกถึงท้องเอาเสียเลย ตั้งแต่ลงเครื่องมา เธอรีบกลับมาเพื่อจะเจอมารดา เมรินทร์จึงเดินเข้าห้องครัว เปิดดูในตู้เย็นกลับไม่มีของสดอะไรเหลือไว้ จะมีก็แต่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป นี้แหละที่พอเหลือให้ทานได้บ้าง คนตัวเล็กจึงเลือกที่จะต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปทานพอประทังความหิวไปก่อน " แม่ หายไปไหนกัน ดึกป่านนี้แล้วยังไม่กลับมา อีกเหรอ " เมรินทร์ได้แต่เอ่ยออกมาด้วยความสงสัย เมื่อบะหมี่ของเธอเสร็จเรียบร้อยคนตัวเล็กก็ยกหวังจะเอาออกไปทานที่โต๊ะอาหาร !! ปรึก !! !! เคร้ง !! ชามบะหมี่ของเมรินทร์หล่นล่วงลงพื้นจนแตกกระจาย เต็มพื้นไปหมด

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more