เด็กเสี่ย

EP2

ฉัน: เสี่ย

ขุนเขา: อะไร//น้ำเสียงของเขาที่ตอบกลับมาทำฉันแทบวางสายทำไมเย็นชาจัง ทั้งๆ ที่เมื่อตอนกลางวันเรายังมีความสุขด้วยกันอยู่เลย

ฉัน: เสี่ยจะมาหาหนูไหม

ขุนเขา: ฉันไม่ว่าง

ตู้ด

สิ้นสุดคำพูดเสี่ยก็ตัดสายฉันทิ้งอย่างไม่ใยดี เหมือนเป็นสัญญาณดีๆ ที่ให้ฉันรู้ว่าอีกไม่นานฉันจะไม่มีเสี่ยอยู่ในชีวิต จะไม่มีผู้ชายที่ชื่อขุนเขาอยู่ในชีวิตอีกต่อไป...

จากวันนั้นจนถึงวันนี้เสี่ยก็ไม่เคยติดต่อมาหาฉันอีกเลย ไม่โทร ไม่ไลน์และไม่มาหา ฉันไลน์ไปก็ไม่อ่าน โทรไปก็ไม่รับได้แต่นอนซมแล้วก็ร้องไห้อยู่ในห้อง ห้องฉันที่เขาเป็นคนซื้อให้

สัญญาที่เราต่อกันไว้ก็ใกล้จะหมดเต็มทน มีสัญญาฉันคงมีความหวังบ้างว่าเขาจะมาหาถึงมันจะเป็นความหวังเล็กน้อยก็เถอะ แต่ถ้าไม่มีสัญญาความหวังของฉันก็เท่ากับศูนย์ ศูนย์ไปเลย

นานเข้าฉันเริ่มอยู่ไม่ติด lnstagram ของเสี่ยก็ขยันลงรูปเธอคนนั้นทุกวัน มีคนมากมายเข้าไปแซว ข่าวลือเริ่มหนาหูว่าเสี่ยกับเธอคนนี้กำลังจะหมั้นและแต่งงานกัน เสี่ยไม่บอกอะไรให้ฉันฟัง ไม่อธิบายอะไรทั้งนั้นทั้งๆ ที่เรายังคงมีสัญญากันอยู่

วันนี้ฉันเลยบุกมาหาเขาถึงที่สนามแข่งรถ ที่เขาเป็นเจ้าของ เปิดประตูเข้าห้องไปโดยไม่มีการเคาะอะไรทั้งสิ้น

ทุกคนภายในห้องหันมามองทางฉันเป็นตาเดียว ทุกคนที่ว่าก็คือเพื่อนเสี่ยทั้งนั้น พวกเขาเพียงแค่มองมาทางฉันด้วยสายตานิ่งๆ ไม่ได้ตกใจอะไรกับการมาของฉัน เพราะพวกเขารู้เรื่องของฉันกับเสี่ยดี

ฉัน: เสี่ยอยู่ไหม

เสี่ยคิง: ไอ้เสี่ยไม่อยู่จะรอไหมล่ะ

ฉัน: รอ //ฉันตอบเสียงเรียบแล้วเดินไปนั่งที่โซฟาที่พวกเขาทั้งหลายนั่งอยู่

เสี่ยต่อ: มาหาไอ้เสี่ยมีธุระอะไร

ฉัน: ขวัญต้องตอบด้วยเหรอ

เสี่ยบิ๊ก: มึงแม่งก็เป็นแบบนี้ ไอ้เสี่ยมันถึงได้ทิ้ง

จึก

ฉันหน้าเสียทันทีเมื่อเสี่ยบิ๊กพูดแบบนั้น แต่แค่แวบเดียวเท่านั้นฉันก็ปรับสีหน้าให้กลับมาเรียบนิ่งเหมือนเดิม

เสี่ยตอง: นู่นไอ้เสี่ยมานู่นแล้ว

ฉันหันไปมองทางประตูก็เห็นเสี่ยขุนกำลังเดินเข้ามา เมื่อเขาเห็นฉันนั่งอยู่เขาก็เริ่มทำสีหน้าไม่พอใจทันที

ขุนเขา: มาทำไม

ฉัน: มาหาเสี่ยไง

เสี่ยคิง: เดี๋ยวพวกกูออกไปรอด้านนอก //พวกเสี่ยๆ ก็พากันเดินออกไป ภายในห้องก็เหลือแค่ฉันกับเสี่ยขุนแค่สองคน

ฉัน: เสี่ยจะเอายังไง //ฉันเปิดประเด็นขึ้นมาเมื่ออีกคนเอาแต่ยืนเงียบ

ขุนเขา: เอาอะไร

ฉัน: เสี่ยมีแฟนเหรอ

ขุนเขา: มันไม่ใช่เรื่องของเธอ //ตะคอกใส่ฉันแล้วเดินไปนั่งโซฟายกขาไขว่ห้าง

ฉัน: จะไม่เกี่ยวได้ยังไงเสี่ยเลี้ยงดูขวัญอยู่นะ สัญญาเราก็ยังมีอยู่ เสี่ยจะมีใครทำไมไม่บอกขวัญบ้าง

ขุนเขา: แล้วทำไมกูต้องบอก

ฉันเม้มริมฝีปากกำหมัดแน่น มองหน้าเสี่ยขุนที่นั่งทำหน้าไม่ทุกข์ร้อนมองฉันอยู่ เขาเหยียดยิ้มที่มุมปากมองหน้าฉัน ก่อนจะสาวเท้าเรียวยาวราวกับนายแบบเดินเข้ามาหา ใช้นิ้วเชยคางฉันขึ้นให้สบตาแล้วพ่นคำพูดหมาๆ ออกมา จนโดนฉันฟาดหน้าไป

ขุนเขา: มึงมีค่าอะไรให้กูต้องบอก

เพลี้ย

ขุนเขา: ขวัญ

ฉัน: อะ //เสี่ยตรงเข้ามาใช้มือบีบแก้มฉันอย่างแรง จนฉันหน้าเบ้ออกมาด้วยความเจ็บ

ขุนเขา: กูจะคบใครหรืออะไรกับใครมันก็เรื่องของกู มึงไม่มีสิทธิ์มาก้าวก่ายเรื่องของกู มึงมันก็แค่อีตัวที่กูเลี้ยงไว้ อย่าสะเออะทำทีท่าเป็นอย่างอื่นกับกู //ผลักฉันจนล้มลง

ฉัน: เสี่ยคิดแบบนั้นจริงๆ เหรอ หนึ่งปีเสี่ยไม่คิดอะไรกับขวัญเลยเหรอ//ฉันถามเขาเสียงสั่น

ขุนเขา: ไม่ว่ะ กูไม่เคยคิด

ฉัน: แต่ขวัญรักเสี่ยนะ ขวัญรักเสี่ย เสี่ยเลิกกับเขาได้ไหม ได้ไหมเสี่ย ขวัญยอมเสี่ยทุกอย่าง นะ นะเสี่ย

ขุนเขา: กลับไปขวัญ อย่าให้กูรำคาญมึงไปมากกว่านี้

ฉัน: เสี่ยจะไปหาขวัญไหม

ขุนเขา: ดูก่อน //เสี่ยเบือนหน้าไปทางอื่น ฉันเลยเดินออกมาจากห้องนั้น ออกมาจากห้องได้น้ำตาก็ไหลลงมาเฉย

เสี่ยตอง: หึ

เสี่ยต่อ: กูบอกแล้ว

เสี่ยคิง: ไอ้เสี่ยมันไม่เอามึงหรอก

ฉัน: ยุ่งอะไรด้วย เก็บปากไว้เหอะ

เสี่ยคิง: ตกกระป๋องแล้วมึงอะ

ฉัน: แล้วไง คิดว่าฉันยอมเหรอ //ฉันยกมือขึ้นปาดน้ำตา แล้วกอดอกมองพวกเสี่ยทั้งหลายด้วยแววตานิ่งๆ //ฉันยอมเสี่ยได้มาเป็นปีๆ กับอีเขาจะมีเมียนี่ฉันต้องกลัวเหรอ เขาไม่เลิกกับอีนั่นก็เรื่องของเขาดิ ฉันก็ไม่เลิกยุ่งกับเขาเหมือนกัน....

เสึ่ยบิ๊ก: ทำไม

ฉัน: เพราะขวัญรักเขาไง