รสิกามองหน้าชายหนุ่มร่างสูงแล้วถอนหายใจอย่างเซ็ง คำพูดของเขาทำให้บรรากาศดีๆ ตรงหน้ากร่อยไปเลย
“ขอโทษแล้วกันนะคะที่ฉันมาขัดเวลาพักผ่อนของคุณ” พูดจบเธอก็เดินผ่านหน้าเขาไปทันที คนเรานะแค่จะทักถามกลายเป็นว่าเธอไปหลงตัวเองหาว่าเขาเดินตามมา
“อีตาหมียักษ์นิสัยไม่ดีอุตส่าห์ถามดีๆ” เธอบ่นพร้อมกับเดินจ้ำๆ กลับไปที่บ้านพักด้วยไม่ได้หันมาสนใจอชิระอีกเลย
“นี่คุณจะรีบเดินไปไหน หรือว่าปวดท้องหนัก” อชิระส่งเสียงถามไล่หลังมา และเขารีบกลั้นยิ้มและเบรกตัวโก่งเมื่อหญิงสาวร่างบางหันหลังกลับมามองเขาอย่างเร็ว
“ใครบอกคุณว่าฉันปวดท้อง!” เธอถามเสียงดังออกมา อีตานี่มันอะไรนักหนาถึงชอบหาเรื่องจิกกัดเธอจริงๆ
“อ้าวก็เห็นคุณเดินจ้ำๆ เหมือนคนปวดท้องหนักผมก็เลยคิดว่าคุณปวดท้องจริงๆ” อชิระพูดหน้าตายแต่ยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย
รสิกาพยายามนับหนึ่งถึงสิบในใจช้าๆ ที่ผ่านมาเธอไม่เคยเป็นแบบนี้กับใคร ไม่เคยโมโหไม่เคยหมั่นไส้ใคร
