วิวาห์พลอยโจน

บทที่ 2 ( 1 )

รสิกาเดินไปเดินมาอยู่ในครัวตั้งแต่เช้าเพื่อเตรียมอาหารไว้ให้บิดามารดา เนื่องจากวันนี้เป็นวันหยุดร้านใหญ่เหลือแต่ตามห้างสรรพสินค้าและตามสถานที่ท่องเที่ยวที่เปิดทุกวันไม่มีวันหยุด วันนี้เธอตั้งใจจะดูร้านและจะแวะไปวัดเพื่อไปทำบุญสักหน่อย เมื่อคืนฝันไม่ค่อยดีตื่นมายังมีอาการกลัวอยู่เลย ในครอบครัวใครๆ ก็รู้ว่าเธอเกลียดและกลัวงูที่สุดเมื่อคืนดันฝันว่ามีงูตัวสีดำมาม้วนรัดตัวเธอเอาไว้แน่น จำได้เลยว่าในฝันเธอร้องเสียงดังและดิ้นไปมาพยายามสลัดงูยักษ์ให้หลุด แต่ไม่ว่าเธอจะทำยังงูตัวนั้นก็ไม่ยอมปล่อยดีที่เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นเสียก่อนทำให้รู้สึกตัวขึ้น

“คุณเทียนทำไมตื่นเช้าจังเลยคะ” หญิงสาวที่มีอายุมากกว่ารสิกาเดินเข้ามาในครัว แล้วเห็นเจ้านายกำลังง่วนอยู่กับการทำอาหารเหมือนเช่นทุกวัน แต่วันนี้เป็นวันหยุดปกติหญิงสาวจะตื่นสายกว่านี้

“ลืมเลื่อนเวลาปลุกค่ะ พอตื่นแล้วก็นอนไม่หลับเลยลงมาทำอาหารเช้าดีกว่า อีกอย่างเทียนก็จะไปดูวัดแล้วค่อยเข้าไปที่ร้าน พี่รุ้งไปด้วยกันไหม” รสิกาถามและไม่เคยมองว่าหญิงสาวคนนี้เป็นคนรับใช้เลย เรื่องงานบ้านงานครัวเธอก็มักแบ่งเบาภาระของอีกฝ่ายบ้างเช่นการทำอาหารแบบนี้

“ขอบคุณนะคะที่ชวน คุณเทียนไปเถอะค่ะเอาพี่ไปก็เกะกะเปล่าๆ” รุ้งตอบแล้วเดินไปช่วยเจ้านายสาวทำอาหารต่อ ไม่นานข้าวต้มหม้อใหญ่ก็เสร็จเรียบร้อย ส่วนเครื่องเคียงต่างๆ ก็ถูกจัดใส่จานเตรียมพร้อมเอาแล้ว

“เดี๋ยวเทียนไปก่อนนะคะ ถ้าพ่อแม่ลงมาพี่รุ้งบอกท่านด้วยแล้วกันว่าเทียนไปวัดและไปร้านต่อเลย” รสิกาพูดหลังจากที่เธอกินมื้อเช้าเสร็จ

“ได้ค่ะเดี๋ยวพี่บอกให้ คุณเทียนก็ขับรถดีๆ นะคะ”

“ค่า ขากลับจะแวะซื้อขนมมาฝากหรือถ้าพี่รุ้งอยากกินอะไรก็โทรไปบอกนะเดี๋ยวเทียนซื้อเข้ามาฝาก” เพราะความเอื้อเฟื้อที่หญิงสาวมีให้ทำให้รุ้งยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูและรักรสิกาเหมือนเป็นอีกฝ่ายน้องสาวแท้ๆ

รสิกาขับรถคู่ใจตรงไปวัดที่เธอมักไปทำบุญเป็นประจำ ภายในวัดร่มรื่นให้ความรู้สึกเย็นสบายคงเพราะเป็นวัดที่ติดแม่น้ำสายหลักของจังหวัดทำให้ความเย็นที่บวกกับอากาศยามเช้าทำให้สดชื่นมากขึ้นไปอีก ก่อนมาวัดเธอแวะซื้ออาหารคาวหวานและสังฆทานจากร้านเจ้าประจำที่มั่นใจได้ว่าของในถังสังฆทานมีประโยชน์และสามารถใช้ได้จริง หลังจากทำบุญเสร็จเธอก็ไม่ลืมกรวดน้ำอุทิศส่วนบุญให้ไอ้งูยักษ์ตัวนั้นด้วย พอถึงนึกถึงงูตัวสีดำก็ยิ่งขนลุก ขณะที่เธอกำลังเดินกลับไปที่รถก็เหลือบไปเห็นหญิงสูงวัยคนหนึ่งที่เดินเซเหมือนจะล้ม เห็นแล้วดูไม่ค่อยดีเธอเลยรีบเดินเข้าไปหาทันที

“คุณป้าเป็นอะไรหรือเปล่าคะ” เธอถามแล้วรีบประคองหญิงสูงวัยเอาไว้ก่อนที่อีกฝ่ายจะล้มลงไป

“ป้าหน้ามืดแล้วเหมือนจะเป็นลมด้วยจ้ะ” พอมีคนเข้ามาประคองคนหน้ามืดก็เหมือนจะทิ้งน้ำหนักตัวมาที่เธอหมดเลย สายตาก็มองหาเก้าอี้ที่อยู่ใกล้เพื่อจะได้พาหญิงสูงวัยคนนี้ไปนั่งพักก่อน

“เดี๋ยวหนูพาไปนั่งที่เก้าอี้ก่อนนะคะ” พูดจบอีกฝ่ายก็พยักหน้ารับแล้วเธอก็ประคองให้เดินไปนั่งที่เก้าอี้แล้วหยิบพัดที่พกติดตัวพร้อมกับยาดมขึ้นมาพัดวีให้หญิงสูงวัยคนนี้ไปด้วย

“คุณป้ามากับใครคะ หนูจะได้ไปตามให้” เธอถามแล้วมองหาคนที่คิดว่าจะเป็นลูกหลานของหญิงสูงวัยคนนี้

“ป้ามากับลูกชายแต่พอดีเขาไปซื้อของน่ะจ้ะ” จินตนาพูดกับหญิงสาวตรงหน้า พอดีของที่จะซื้อทำบุญขาดอีกนิดหน่อยเธอเลยให้อชิระไปหาซื้อมาให้ เมื่อคืนเธอกับลูกชายนอนค้างบ้านในเมืองเพราะต้องแวะทำธุระอีกหลายที่

“อ๋อ ถ้าอย่างนั้นคุณป้ามียาที่ต้องทานไหมคะ เดี๋ยวหนูเดินไปซื้อน้ำมาให้” รสิกาพูดอย่างเป็นห่วง เพราะมารดาของเธอก็มีโรคประจำตัวดูๆ แล้วน่าจะเป็นโรคเดี๋ยวกัน

“ยังไงรบกวนหนูหน่อยนะ” จินตนาพูดและรู้สึกถูกชะตากับสาวน้อยคนนี้เหมือนว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

รสิกาเดินมาซื้อน้ำเปล่าและซื้อลูกอมมาด้วยเพราะคิดว่าคุณป้าคนนั้นน่าจะน้ำตาลต่ำลูกอมเป็นตัวเพิ่มน้ำตาลได้ดี เมื่อได้ของที่ต้องการแล้วเธอก็รีบเดินกลับมาหาหญิงสูงวัยและก็เห็นว่าท่านกำลังคุยโทรศัพท์อยู่เลยยังไม่เดินเข้าไปจนเห็นว่าท่านวางสายไปแล้วเธอถึงเดินเข้าไป

“น้ำค่ะคุณป้า” เธอเปิดขวดน้ำแล้วส่งให้หญิงสูงวัยที่ตอนนี้กำลังค้นกระเป๋าหายาอยู่ เห็นแบบนั้นเธอก็อาสาเพราะรู้ว่าคนที่มีอาการแบบนี้ยังไม่สมควรก้มหาอะไรทั้งสิ้น

“เดี๋ยวหนูหาให้ไหมคะ”

“ขอบใจหนูมากนะ ช่วยทีเถอะถ้ายังหาของอยู่แบบนี้สงสัยจะเป็นหนักกว่าเดิมแน่ๆ” จินตนาส่งกระเป๋าให้หญิงสาวรุ่นลูกเพื่อไปหากล่องยาให้ บอกไม่ถูกปกติเธอไม่ค่อยให้คนแปลกหน้าจับหรือค้นกระเป๋า แต่หญิงสาวคนนี้กลับต่างออกไป

“เจอแล้วค่ะ” รสิกาหยิบกล่องยาสีชมพูที่แบ่งเป็นช่องๆ แล้วหน้ากล่องก็มีชื่อของชนิดยาติดเอาไว้ด้วย เธอเลยหยิบยาแก้เวียนหัวแล้วส่งให้หญิงสูงวัยหนึ่งเม็ด ท่าทางคล่องแคล่วที่หญิงสาวตรงหน้าทำให้จินตนามองอย่างแปลกใจเลยถามออกมาด้วยความอยากรู้

“เคยทำแบบนี้มาก่อนเหรอจ๊ะ ทำไมถึงดูคล่องแคล่วจัง”

รสิกายิ้มกว้างแล้วตอบหญิงสูงวัยออกมา

“แม่ของหนูก็เป็นเบาหวานเหมือนกันค่ะ ช่วงเช้าๆ และเวลาน้ำตาลต่ำท่านมักมีอาการแบบนี้เหมือนกันค่ะ” เธอตอบแล้วรับขวดน้ำคืนจากหญิงสูงวัยพร้อมกับส่งลูกอมให้ท่านอีกหนึ่งเม็ด ทำให้จินตนายิ้มอย่างพอใจ

“เป็นอย่างนี้นี่เอง ยังไงก็ขอบใจหนูมากนะจ๊ะ ถ้าไม่ได้หนูป้าอาจจะล้มหัวฟาดพื้นไปแล้วก็ได้” จินตนาพูดกับหญิงสาวตรงหน้าอย่างถูกชะตา ระหว่างที่รอลูกชายเธอก็ได้พูดคุยเรื่องต่างๆ ทำให้ไม่เบื่อที่ต้องนั่งรอเลย

“ป้ายังไม่รู้จักชื่อของหนูเลย ป้าชื่อจินตนานะจ๊ะ”

“หนูชื่อเทียนค่ะ” รสิกาตอบและยิ้มให้หญิงสูงวัย

“แล้วหนูทำงานอะไรจ๊ะ บ้านอยู่แถวนี้เหรอ” เธออยากรู้ว่าหญิงสาวตรงหน้าทำงานอะไรอยู่ที่ไหน เพราะความคุ้นหน้านี่แหละทำให้ต้องถามออกมา

+++++