Bir yerde okumuştum. Insanlar aslında fark etmese bile, kendi kaderini kendi belirlermiş. Aslında bu satırları okurken yazılanlar çok saçma görünmüştü. Ancak şu an da böyle değildi. Fikrimi değiştiren arkamda, başıma silah dayamış adamın annemin katili olduğu iddiasından mı, yoksa onu tanıyor oluşumdan mı, emin değildim. Annem her zaman 'tesadüf diye bir şey yok.' derdi. 'Kader insanları boşu boşuna bir araya getirmez. Ya karşına çıkacak kişi imtihanındır, yada hediyen.'
Sahi, dedikleri doğru muydu? O zaman Bora benim küçükken karşıma çıkarak, imtihanım mı olmayı seçmişti?
Ellerim titrerken telefonu sıktım. Yavaşça yutkunmaya çalıştım ama boğazımdaki yumru bunu engelledi. Bora, bunu fark ettiği için mi bilmiyorum ama silahın baskısını hafifletti. "Telefonu bırak." sakin nefesi enseme ç
