Para akong nanlambot nang bigla siyang umalis sa harap ko. Lahat ng natirang gamit ko ay nasa harapan ko na. Wala akong ibang magawa kundi umiyak kahit na pinangako ko sa sarili ko na hindi ako iiyak.
Ilang segundo akong nakatayo at parang hindi ko pa rin matanggap na pinapapaalis na aki dito. Ang tagal kong nakatira dito. Buhay pa si Auntie at ngayon pinapaalis na ako.
Marahan akong naglakad papunta sa mga gamit kong nakalapag sa sahig. Pinunasan ko ang luha ko pero patuloy pa rin ito sa pag tulo. Nalulungkot lang ako at hindi ko alam kung saan ako titira ngayon. Hindi ko rin naman alam kung kanino ako makikitulog.
Habang nililigpit ko ang iilang gamit ko, nagsisimula nang magbadya ang kalangitan. Nakikisabay pa talaga sa mga nangyayari. Gabi na at pakiramdam ko mahihirapan na akong
