“พี่ว่าเรากลับไปนั่งข้างไอ้ธามดีกว่าไหม” พี่คิมกระซิบเบาๆ กับฉันเพราะเห็นหน้าเพื่อนรักของตัวเองที่ตอนนี้โกรธจนหูแดงไปหมดแล้ว
“ไม่ค่ะ อายอยากนั่งตรงนี้ แต่ถ้านั่งไม่ได้เดี๋ยวอายไปนั่งหน้าบ้านตรงโน่นก็ได้ค่ะ” ว่าแล้วก็ทำท่าจะลุกขึ้นไปจริงๆ
“โอเคครับ นั่งก็นั่ง” คิมหันต์รีบดึงแขนของเมียเพื่อนให้นั่งลงที่เดิม ไม่รู้ทำไมเขาต้องมาอยู่ตรงกลางสงครามประสาทของสองผัวเมียนี้ด้วยเนี้ย ธามธาวินมองดูผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าเมียตัวเองกำลังกวนโมโหเขาด้วยการนั่งลอยหน้าอยู่ข้างเพื่อนรักของตน
“พี่อิฐคะ อายขอข้าวผัดปูหน่อยได้ไหมคะ... หิวมากเลย” ใบหน้าหวานส่งยิ้มกว้างให้กับอิฐที่ตอนนี้ได้แต่ละล้ำละลักเพราะอยู่ดีๆ ก็ถูกคนตัวเล็กลากเข้าไปกลางสงครามเย็นด้วยเช่นกัน คิมหันต์ได้แต่มองหน้าเพื่อนแล้วพยักหน้าน้อยๆ เป็นเชิงบอกว่าให้ทำตามที่เธอขอเถอะ
“โอเคคร้าบ... นี่ครับ”
“ขอบคุณนะคะ” ยิ้มหวานส่งให้อีกครั้งแล้ว
