“อย่ายุ่ง!!” แต่ธามธาวินกลับปรายตาไปมองเธอ ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชาจนทำเอาอิงฟ้าสะดุ้ง
“ฉันบอกให้ปล่อยฟังไม่รู้เรื่องเหรอ!” สรรพนามที่ใช้กับธามธาวินของอายตาเริ่มเปลี่ยนไปตามอารมณ์ของเธอ จนทำให้คนตัวโตชะงักไปครู่นึ่งเลย สายตานิ่งเฉยที่เขาไม่เคยเห็นนั้นมันทำให้เขาเริ่มหวั่นใจ
“น้องอายตาคะอย่าโกรธธามเลยนะคะ พี่กับธามไม่มีอะไรแล้วจริงๆ ค่ะ.... ถ้างั้นฟ้าขอตัวก่อนละกันนะ”
อิงฟ้าเอ่ยขึ้นพร้อมกับมองหน้าของอายตานิ่งก่อนจะหันไปพูดกับพวกคิมหันต์และขอตัวกลับออกไปก่อน แต่ใบหน้าหวานกับมีรอยแสยะยิ้มผุดขึ้นส่งให้อายตาได้เห็นอย่างจงใจ หลังจากที่อิงฟ้าเดินออกไปแล้วทุกคนก็หันกลับมาสนใจกับคนทั้งคู่อีกครั้ง
“โธ่เว้ย!!” ร่างสูงสะบัดข้อมือเล็กอย่างแรงแล้วเดินหายออกไปกับความมืดมิดยามค่ำคืน
เสียงคลื่นกระทบฝั่งยามค่ำคืนถ้าฟังดีๆ มันเหมือนกับว่ากำลังขับกล่อมคนฟังให้หลับใหลสู่ห้วงนิทรา แต่กับ
