ฟ้ามณีที่ได้ที่พักแล้ว เธอก็นั่งมองแม่น้ำโขง ที่มองเห็นได้จากที่พักของเธอเลย
พรึบ!!
จิตของเธอวนสู่อดีตอีกครั้ง
"พระนางมันทกาเจ้าคะ พระนางมันทกาเจ้าคะ " กรรณิการ์เรียกพระแม่เมืองของเธออยู่อย่างนั้น แต่พระองค์มิทรงได้ยินเลย
จนกรรณิการ์ ต้องไปจับที่พระบาท
"มีอะไรหรือ กรรณิการ์ ตกใจหมดเลย"พระนางมันทกา พูดออกมากับนาคสาวที่พระนางสนิท
"ก็หม่อนฉันเรียกพระองค์ มิทรงได้ยิน เลยต้องพระบาทนะสิเจ้าคะ" กรรณิการ์ตอบพระแม่เมืองตามความเป็นจริง
"เห้อ" พระนางมันทกาทอดถอนหายใจ
"พระองค์ทรงเป็นอันใดเจ้าคะ" กรรณิการ์นาคสาวบริวารคู่ใจ ถามพระแม่เมืองอย่างห่วงใย
"เราวางไม่ลงกรรณิการ์ เราวางมันไม่ลง แม้เราจักให้โอกาสองค์นครา แต่ใจเราร้อนดั่งไฟแผดเผา เราไม่สนิทในหัวใจ แต่เราก็มิอยากจักเป็นชายาที่มิมีเหตุผล เจ้าเข้าใจเราหรือไม่ เรื่องนี้ยากที่จักทำใจยิ่งนัก เราจักทำเช่นไรกรรณิการ์" พระนางมันทกาปรับทุกข์ในหัวใ
