"Anne, yapma! Ona inanma, ne olur..." diye yalvaran kızıyla, Müznise Hanım nihayet saçlarını serbest bıraktı. Ardından kolundan yakalayıp Zübeyde'yi zorla ayağa kaldırdı.
O an, kızının dizlerinde derman olmadığının, vücudunun titrediğinin zerre kadar önemi yoktu. Zübeyde'nin sendeleyerek yerlerde sürünmesi, onun umurunda bile değildi.
Ayakları ağırlığını daha fazla taşıyamayan kız, yere yığıldığında, annesi tarafından acımasızca yatağın kenarına doğru sürüklendi. Kollarına geçirilen parmakların verdiği acı ile Zübeyde, kollarının kopacağını sandı.
Müznise Hanım, kızını yatağın kenarına getirdiğinde kollarını bıraktı ve öfkeyle tekrar saçlarına yapıştı. Diğer eliyle çenesini parmakları arasına sıkıştırarak, başını zorla yatağa doğru eğdi.
Gözleri öfke ve hayal kırıklığıyla doluydu. "Bak
