Zübeyde’nin bedeni, yatağın kenarında küçülmüş bir gölge gibiydi. Aram kapının eşiğinde durmuş, yüzündeki öfke içerideki o çaresizlik manzarasına karışmıştı.
Elvin’in şaşkınlığı birkaç saniye sürdü; ardından yüzüne derin bir üzüntü çöktü. Zübeyde’ye doğru içgüdüsel olarak bir adım atmak istedi ama Aram’ın duruşundaki sertlik onu durdurdu.
Aram hızlıca içeriye sokulup kapıyı neredeyse tamamen kapattı. Eşiğinin aralığı daralmıştı; artık Elvin ve Ardil içeriyi ancak ince bir çizgi gibi kalan açıklıktan görebiliyorlardı. Aram, karısının bu hâlinin daha fazla görülmesini istemiyordu.
“Söyleyin,” dedi Aram, sert ve soğuk bir sesle. “Bu saatte ne istiyorsunuz?”
Elvin gözlerini zorla Zübeyde’den ayırıp Aram’a döndü.
“Biz… sadece Münise teyzenin geldiğini gördük,” dedi yutkunarak. “Zübeyde’nin
