Süreyya Hanım, küçük bahçedeki, gözüne ilişen yuvarlak tahtadan yapılmış masaya bariz bir küçümsemeyle baktı. Bu sadelik ve yoksulluk, Meryem’in küçük misafirhanesi için fazla ağırdı; kendi görkemlerine hakaretti sanki. Üstünlüğünün farkında olması ise cabasıydı.
Süreyya Hanım, birkaç adım sonra işaret ve başparmağını kullanarak, sanki kirli bir şeye dokunuyormuşçasına sandalyeyi tiksinircesine üzerine değdirmemeye çalışarak çekti. Çantasından zarif bir hareketle, adının baş harflerinin işlendiği keten mendili çıkardı. Sandalyeyi özenle sildi ve hemen arkasındaki oğluna, Azat’a doğru uzattı.
Meryem, kadının bir sandalyeyi çekişine bir de silip oğluna sunuşuna bakarken, eteklerini avuç içlerinde toplamış, parmaklarını hırsla sıkmıştı. İçinden bir ses, ‘Yeter!’ diye haykırıyordu. Kadının h
