Chapter 1 บทนำ
649 Words
Chapter 1
บทนำ
บ้านพาณิชย์กุลในยามเช้ามืด อากาศกำลังเย็นสบายโดยไม่ต้องอาศัยความเย็นจากเครื่องปรับอากาศ...เสียงร้องเล็ก ๆ ที่ดังอยู่ข้างหูปลุกคนที่นอนหลับใหลให้สะดุ้งตื่นขึ้นมา
บนเตียงเล็กที่ถูกต่อออกไปจากเตียงใหญ่ มีลูกกรงกั้นกันตก...ร่างน้อย ๆ วัยยังไม่เต็มขวบกำลังดิ้นยุกยิกไปมาและส่งเสียงร้องประท้วง ด้วยประสบการณ์ของคุณพ่อลูกอ่อนจำเป็น ภีมพลยื่นมือไปแตะลงบนผ้าอ้อมสำเร็จรูป มันหนักอึ้งและเย็นวาบซึบซาบเข้าฝ่ามือ นั่นคือสาเหตุที่ทำให้ทารกน้อยร้องประท้วงออกมาเพราะไม่สบายตัว
"โอ๋ๆ ใจเย็นๆ ครับ กำลังจะเปลี่ยนให้เดี๋ยวนี้ล่ะครับ"
เขาปลอบประโลมพร้อมกับค่อย ๆ ดึงผ้าอ้อมแบบกางเกงลงมา หากแต่ข้างในไม่ได้มีแค่ฉี่เสียแล้ว
'อื้อหืม...แต่เช้าเลยเหรอ...'
ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะอุ้มร่างทารกน้อยขึ้นมาแล้วพาเดินเข้าห้องน้ำ...น้ำอุ่นอุณหภูมิกำลังดีกับผิวอันบอบบางถูกฉีดชะล้างคราบสีเหลือง ๆ ที่ติดอยู่ตามก้นและซอกขาออกไป เมื่อมั่นใจว่าสะอาดผ้าผืนนุ่มจึงค่อย ๆ บรรจงซับน้ำบนผิวกายจนแห้ง หลังจากนั้นจึงอุ้มทารกน้อยกลับมาที่เตียง
มันคือกิจวัตรประจำวันของเขาก่อนออกไปทำงานทุกเช้า ยามจับจ้องมองหน้าหนูน้อยที่กำลังหัวเราะเอิ๊กอ๊าก อย่างอารมณ์ดี ใจเขาก็ประหวัดไปถึงแม่ของลูกที่ทิ้งกันไป หล่อนทิ้งความทรงจำเอาไว้บนใบหน้าลูก หน้าที่ถอดแบบแม่มาแทบทุกกระเบียดนิ้ว...เขาพิศมองทุกวัน มองมุมไหนก็ไม่มีเค้าพ่อผสมอยู่บนใบหน้านั้นเลย
มันคือสัมพันธ์ชั่วคืนที่เกิดจากความเมา...นั่นคือคำกล่าวอ้างของหล่อนเมื่อเดินมาบอกว่าท้อง เขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร และเพราะจำอะไรไม่ได้ก็เลยต้องรับผิดชอบชีวิตน้อย ๆ ที่ทำให้เกิดขึ้นมา และตอนนี้แม่ของลูกก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ทิ้งลูกน้อยไว้กับเขานับตั้งแต่ลืมตาออกมาดูโลก
ไม่มีเหตุผลที่จะต้องตามหาผู้หญิงที่ทิ้งได้แม้กระทั่งสายเลือดตัวเอง แม้จะรักหล่อนแค่ไหนแต่ใจเขาก็เต็มไปด้วยไฟแค้นเช่นกัน ในเมื่ออยากไปเขาก็จะให้หล่อนไป…ไปแล้วไปลับไม่ต้องกลับมา ลูกคนเดียวเขาเลี้ยงได้ แม้จะต้องขมขื่นมากแค่ไหนก็ตาม
เสียงเคาะประตูห้องดึงเขาขึ้นมาจากห้วงภวังค์ ชายหนุ่มพาร่างลงจากเตียงแล้วเดินไปเปิดประตู...เขาต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ คนนั้นไม่ใช่ใคร เด็กข้างบ้านจอมจุ้นจ้าน...โสภิดา
"ดาต้า! มารบกวนคนอื่นทำไมแต่เช้ามืดฮึ!"
โสภิดาหน้าเสียเมื่อถูกดู หากแต่หล่อนก็ยังคงฝืนยิ้มร่าเริง
"มาช่วยพี่เหนือเลี้ยงลูกค่ะ"
ชายหนุ่มชักสีหน้ารำคาญ...หล่อนชักจะรุกล้ำความเป็นส่วนตัวของเขามากขึ้นทุกวัน
"ไม่ต้อง! แล้วก็ไม่ต้องหวังว่าจะได้นั่งแท่นตำแหน่งแม่ใหม่ด้วย มาทางไหนไปทางนั้นเลย!"
"ฮึก...พะ...พี่เหนือ..."
ปึง!
เสียงปิดประตูใส่หน้าจนโสภิดาสะดุ้ง...ที่หน้าห้อง หล่อนยืนตัวสั่นใจสั่นเพราะท่าทีตัดเยื่อใยอย่างรุนแรง...เมื่อไหร่กัน...เมื่อไหร่เขาจะมองเห็นถึงความรักที่มีให้ ยอม
เป็นได้ทุกอย่าง แต่ก็เป็นม้านอกสายตาของเขาอยู่วันยังค่ำ
หล่อนเดินกลับไปอย่างเงียบ ๆ ด้วยน้ำตาที่เอ่อท้นคลอขัง...ท่ามกลางสายตาของยุพินที่ยืนมอง สาวใช้วัยไล่เลี่ยกับมารดาของภีมพล คนที่คอยช่วยดูแลทารกน้อยในยามที่ภีมพลไปทำงาน
- Writer
