ทาสรักคนพาฬ

Chapter​ 1 บทนำ               บ้านพาณิชย์กุลในยามเช้ามืด​ อากาศกำลังเย็นสบายโดยไม่ต้องอาศัยความเย็นจากเครื่องปรับอากาศ...เสียงร้องเล็ก​ ๆ​ ที่ดังอยู่ข้าง​หูปลุกคนที่นอนหลับใหลให้สะดุ้งตื่นขึ้นมา           บนเตียงเล็กที่ถูกต่อออกไปจากเตียงใหญ่​ มีลูกกรงกั้นกันตก...ร่างน้อย​ ๆ​ วัยยังไม่เต็มขวบกำลังดิ้นยุกยิกไปมาและส่งเสียงร้องประท้วง​ ด้วยประสบการณ์ของคุณพ่อลูกอ่อนจำเป็น ภีมพลยื่นมือไปแตะลงบนผ้าอ้อมสำเร็จรูป​ มันหนักอึ้งและเย็นวาบซึบซาบเข้าฝ่ามือ​ นั่นคือสาเหตุที่ทำให้ทารกน้อยร้องประท้วงออกมาเพราะไม่สบายตัว           "โอ๋​ๆ​ ใจเย็น​ๆ​ ครับ​ กำลังจะเปลี่ยนให้เดี๋ยวนี้ล่ะครับ"           เขาปลอบประโลมพร้อมกับค่อย​ ๆ​ ดึงผ้าอ้อมแบบกางเกงลงมา​ หากแต่ข้างในไม่ได้มีแค่ฉี่เสียแล้ว           'อื้อหืม...แต่เช้าเลยเหรอ...'           ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่​ ก่อนจะอุ้มร่างทารกน้อยขึ้นมาแล้วพาเดินเข้าห้องน้ำ...น้ำอุ่นอุณหภูมิกำลังดีกับผิวอันบอบบางถูกฉีดชะล้างคราบสีเหลือง​ ๆ​ ที่ติดอยู่ตามก้นและซอกขาออกไป​ เมื่อมั่นใจว่าสะอาดผ้าผืนนุ่มจึงค่อย​ ๆ​ บรรจงซับน้ำบนผิวกายจนแห้ง​ หลังจากนั้นจึงอุ้มทารกน้อยกลับมาที่เตียง           มันคือกิจวัตรประจำวันของเขาก่อนออกไปทำงานทุกเช้า ยามจับจ้องมองหน้าหนูน้อยที่กำลังหัวเราะเอิ๊กอ๊าก อย่างอารมณ์ดี​ ใจเขาก็ประหวัดไปถึงแม่ของลูกที่ทิ้งกันไป หล่อนทิ้งความทรงจำเอาไว้บนใบหน้าลูก​ หน้าที่ถอดแบบแม่มาแทบทุกกระเบียดนิ้ว...เขาพิศมองทุกวัน​ มองมุมไหนก็ไม่มีเค้าพ่อผสมอยู่บนใบหน้านั้นเลย           มันคือสัมพันธ์ชั่วคืนที่เกิดจากความเมา...นั่นคือคำกล่าวอ้างของหล่อนเมื่อเดินมาบอกว่าท้อง​ เขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร​ และเพราะจำอะไรไม่ได้ก็เลยต้องรับผิดชอบชีวิตน้อย​ ๆ​ ที่ทำให้เกิดขึ้นมา​ และตอนนี้แม่ของลูกก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย​ ทิ้งลูกน้อยไว้กับเขานับตั้งแต่ลืมตาออกมาดูโลก           ไม่มีเหตุผลที่จะต้องตามหาผู้หญิงที่ทิ้งได้แม้กระทั่งสายเลือดตัวเอง​ แม้จะรักหล่อนแค่ไหนแต่ใจเขาก็เต็มไปด้วยไฟแค้นเช่นกัน​ ในเมื่ออยากไปเขาก็จะใ​ห้หล่อนไป​…ไปแล้วไปลับไม่ต้องกลับมา ลูกคนเดียวเขาเลี้ยงได้​ แม้จะต้องขมขื่นมากแค่ไหนก็ตาม           เสียงเคาะประตูห้องดึงเขาขึ้นมาจากห้วงภวังค์​ ชายหนุ่มพาร่างลงจากเตียงแล้วเดินไปเปิดประตู...เขาต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่​ คนนั้นไม่ใช่ใคร​ เด็กข้างบ้านจอมจุ้นจ้าน...โสภิดา           "ดาต้า! มารบกวนคนอื่นทำไมแต่เช้ามืดฮึ!"           โสภิดาหน้าเสียเมื่อถูกดู​ หากแต่หล่อนก็ยังคงฝืนยิ้มร่าเริง           "มาช่วยพี่เหนือเลี้ยงลูก​ค่ะ"           ชายหนุ่มชักสีหน้ารำคาญ...หล่อนชักจะรุกล้ำความเป็นส่วนตัวของเขามากขึ้นทุกวัน           "ไม่ต้อง!​ แล้วก็ไม่ต้องหวังว่าจะได้นั่งแท่นตำแหน่งแม่ใหม่ด้วย​ มาทางไหนไปทางนั้นเลย!"           "ฮึก...พะ...พี่เหนือ..."            ปึง!           เสียงปิดประตูใส่หน้าจนโสภิดาสะดุ้ง...ที่หน้าห้อง​ หล่อนยืนตัวสั่นใจสั่นเพราะท่าทีตัดเยื่อใยอย่างรุนแรง...เมื่อไหร่กัน...เมื่อไหร่เขาจะมองเห็นถึงความรักที่มีให้​ ยอม เป็นได้ทุกอย่าง​ แต่ก็เป็นม้านอกสายตาของเขาอยู่วันยังค่ำ            หล่อนเดินกลับไปอย่างเงียบ​ ๆ​ ด้วยน้ำตาที่เอ่อท้นคลอขัง...ท่ามกลางสายตาของยุพินที่ยืนมอง​ สาวใช้วัยไล่เลี่ยกับมารดาของภีมพล​ คนที่คอยช่วยดูแลทารกน้อยในยามที่ภีมพลไปทำงาน