เกิดใหม่ในฐานะ 'ฮูหยินชาวไร่'

04

“ผมรู้ว่าผมผิด คุณก็รู้ว่าบ้านผมมันจน ถึงผมจะพยายามแค่ไหน ผมก็ไม่มีวันก้าวข้ามผ่านฐานะความจนของผมไปได้ไกล ผมเลยทำตัวเป็นผู้ชายน่าอายที่เข้าหาคุณ ผมขอโทษ” สินธรตอบด้วยความรู้สึกผิดจากใจของเขาอย่างแท้จริง สินธรเกิดมาฐานะยากลำบาก บ้านของเขาเป็นเพิงไม้ผสมสังกะสี ยามร้อนร้อนจนแทบจะนอนไม่ได้ ยามหนาวก็หนาวแทบจะกันลมไม่ได้เหมือนกัน เขาตั้งใจเรียนหนังสือ คว้าทุนได้ทุกอย่างเท่าที่เขาจะทำได้ ชีวิตที่เคยมีเกียรติในตัวเอง มีความภาคภูมิใจในตัวเอง แต่ทันทีที่ได้เห็นเหมยลี่ คุณหนูคนเดียวของเจ้าสัวใหญ่นามสกุลดัง นั่งรถหรูมาเรียนทุกวัน มีเงินจับจ่ายใช้สอย มันทำให้ความโลภบางอย่างเข้าครอบงำ ทั้งที่เขาก็มีกานดาอยู่แล้ว เขารักกานดามาก เพราะกานดาเป็นคนที่ช่วยเหลือเขา ดูแลเขาอย่างดีเท่าที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะทำได้มาโดยตลอด แต่เขาก็อยากจะเลื่อนชั้นฐานะของตัวเองให้ได้

“คุณเข้าใจผิดแล้วสินธร อากงฉันก็ไม่ใช่คนรวย พวกเขาต่างก็มาจากจีนด้วยเสื่อผืนหมอนใบ จากกุลีชั้นต่ำสู่เจ้าสัว อากงฉันทำงานหนัก กว่าจะมาได้ถึงทุกวันนี้ คนจีนไม่ใช่ทุกคนจะรวย คุณเองก็รู้ว่าฉันก็แยกตัวมาทำมาหากินเองเหมือนกัน” เหมยลี่บอกกับสินธร อะไรที่คนคิดว่าง่ายมันไม่มีทางง่ายเลย ครอบครัวใหญ่ก็มีแต่การแย่งชิงกันภายใน ไม่ได้โตมาอย่างเรียบง่ายเหมือนคนปกติ เบื้องหน้าดูรักใคร่สามัคคี แต่เบื้องลึกเบื้องหลังบางบ้าน ฆ่ากันด้วยซ้ำ สะใภ้บางคนก็ถือวิสาสะอวดดีคิดว่าเป็นสะใภ้ ท้ายที่สุดก็แค่คนนอกที่จะเขี่ยทิ้งเมื่อไหร่ก็ได้

“ผมเห็นแก่ตัว ผมรู้ แต่คุณไม่เหลือทางให้ผมเลย เรื่องบริษัทลมคริปโตนั่นก็ฝีมือคุณใช่ไหม”

“จริงๆฉันรู้เรื่องของคุณตั้งแต่สามปีที่แล้วค่ะ รู้หมดทุกอย่างเลย ตอนนั้นฉันทำใจลำบากมากจริงๆ ฉันอยากจะฆ่าคุณกับครอบครัวคุณให้ตาย แต่พอคิดไปคิดมา ตายไปมันคงสบายเกินไป แล้วตอนนี้คุณรู้สึกเหมือนตายทั้งเป็นบ้างหรือยังคะ”

“ผมหรอ… ตอนแรกผมไม่รู้สึกกลัวอะไรเลย แต่พอเห็นลีทุกข์ใจ คุณว่าคนเป็นพ่อแบบผมควรจะรู้สึกยังไง ลูกสาวที่ผมวาดหวังไว้ว่าสักวันหนึ่งเธอจะเติบโตอย่างงดงาม เป็นคุณหนูวนาลี เดินควงพ่อแบบผมออกงานได้อย่างออกหน้าออกตา แต่เธอกลับถูกพูดถึงจนแทบไม่มีที่ยืน คุณว่ามันโหดร้ายสำหรับเด็กคนหนึ่งหรือเปล่าล่ะ” สินธรกล่าว เหมยลี่ส่ายหน้าทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะเขา ไม่ใช่เธอ จะมีลูกกับเมียน้อยก็ต้องยอมรับอยู่แล้วว่าชาติกำเนิดคือลูกเมียน้อย

“คุณเป็นคนผิดทั้งหมด ถ้าคุณไม่โกหกฉันตั้งแต่แรก บางทีฉันอาจจะทำใจยอมรับลูกเมียน้อยของคุณได้บ้าง แต่คุณกลับเก็บพวกเขาไว้ข้างกายฉัน หลอกให้ฉันโง่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า คุณสมควรเจอเรื่องแบบนี้แล้ว สินธร"

“คุณพอจะมีเงินก้อนสุดท้ายให้ผมไหม ในเมื่อตอนนี้คุณเรียกคืนทุกอย่างไปหมดแล้วนี่ ทั้งเงิน ทั้งใบทะเบียนสมรส ผมแค่อยากได้เงินไปตั้งตัวบ้าง ยังไงที่ผ่านมาผมก็ทำงานให้คุณมาเยอะนะเหมย”

“คุณยักยอกทรัพย์สินบริษัทของฉัน เอาเงินของฉัน เอาข้าวของของฉันไปปรนเปรอเมียน้อยคุณ ลูกคุณ มันมากกว่าที่คุณควรจะได้ซะอีกนี่คะ คุณจะมาเรียกร้องอะไรอีก”

“แต่ผมทำงานให้คุณไปไม่น้อยเลยนะเหมย คุณวางแผนมานาน กะจะเอาให้ผมตายไปเลยใช่ไหม”

“ถ้าฉันอยากให้คุณตาย คุณตายไปนานแล้วค่ะ” เหมยลี่ตอบ สินธรเริ่มโมโห เขาบุกไปห้องข้างๆที่เก็บทรัพย์สินของเหมยลี่ ตู้เซฟไม่ได้ล็อก ห้องเก็บทรัพย์สินของเธอก็ไม่ได้ล็อกเช่นกัน แต่ภายในนั้นไม่มีทรัพย์สินอะไรเลย เหมยลี่ที่นั่งอยู่บนเตียงเพราะไม่มีแรงเหลืออีกแล้ว เธอเริ่มไออย่างรุนแรงจนมีเลือดไหลออกมา เหมยลี่เช็ดเลือดที่เสื้อตัวเองอย่างลืมตัว

“เหมย คุณเอาเงิน เอาของไปไว้ไหนหมด”

“ยกให้หลานแพรวไปแล้ว ฉันมันกลายเป็นยายแก่ที่ไม่มีเงินทองแล้วสินธร คุณน่ะมาผิดที่แล้ว”

“ขอร้องล่ะเหมย ผมขอร้อง ผมต้องใช้เงินจริงๆ”

“ฉันก็อยากจะให้ แต่ฉันไม่มีเงินแล้ว”

“คุณผู้หญิงเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าคะ” เสียงของหญิงรับใช้ในบ้านบอกผ่านอินเตอร์คอมด้านบนห้อง เหมยลี่กำลังจะหันไปบอก แต่ถูกมีดแหลมคมที่สินธรพกมาจี้ที่คอ

“พูดให้ดีนะเหมย ผมไม่ได้อยากทำร้ายคุณเลย”

“ไม่มีอะไรหรอกคุณสาลี่ พักผ่อนเถอะค่ะ" เหมยลี่บอก สินธรถอนหายใจ “คุณออกไปได้แล้วค่ะ อีกไม่นานพวกเขาจะขึ้นมาที่นี่ ระบบรักษาความปลอดภัยไม่ได้มีแค่อินเตอร์คอม พวกเขาสามารถดูฉันจากกล้องวงจรปิดได้ และพวกเขาคงเห็นคุณแล้ว” เหมยลี่บอก มันไม่ใช่ระบบรักษาความปลอดภัยชั้นสูงอะไรมาก เพียงแต่ไว้ดูเธอพักผ่อนเท่านั้น หากเกิดเหตุฉุกเฉินจะได้ไปโรงพยาบาลทัน ตามคำสั่งของคุณนายกิม

“งั้นมึงก็เอาเงินมาให้กูก่อนสิ” สินธรกล่าวก่อนจะกระชากผมของเหมยลี่ ทว่า… เส้นผมของเธอไม่แข็งแรงนานแล้ว เพียงถูกกระชากแรงๆผมของเธอก็หลุดติดมือของสินธร ใบหน้าเขาดูตกใจไม่น้อย แต่ก็รีบมาขย้ำเส้นผมเธอใหม่ เพราะได้ยินเสียงเท้าของคนหลายคนกำลังวิ่งขึ้นมา สินธรเข้ามาล็อกคอก่อนจะพยุงเหมยลี่ออกไปข้างนอกห้อง เพื่อประจันหน้ากับคนรับใช้ทั้งชายและหญิงหลายคน คุณนายกิมส่งคนมาดูแลเหมยลี่เยอะ แต่ก็ยังไม่ปลอดภัยพอ เพราะสินธรนั้นรู้จักเส้นทางภายในบ้านเป็นอย่างดี ทั้งทีมงานที่ตรวจสอบกล้องวงจรปิดก็คงจะหละหลวม

“ปล่อยคุณเหมยนะคะ คุณสินธร พวกเราแจ้งความแล้ว อีกไม่นานตำรวจก็จะมาถึงที่นี่แล้ว”

“ไปเอาเงินมาให้ฉัน ฉันต้องการเงินสด”

“ที่นี่ไม่มีใครมีเงินสดหรอกค่ะ คุณสินธร”

“อย่างนั้นก็ตายด้วยกันดีไหมเหมย เราจะได้อยู่ด้วยกันในบ้านหลังนี้ตลอดไป” สินธรกล่าวเหมือนกับคนบ้า เชาเคร่งเครียดจนแทบเสียสติ เงินที่เขาต้องการก็ดูท่าจะไม่ได้ และเหมือนว่าตนเองอาจจะต้องติดคุกในข้อหาพยายามฆ่า สินธรถอยหลังไปขอบราวบันได เขาตั้งที่จะหงายหลังลงไปพร้อมกับเหมยลี่

“คุณทำใจทิ้งลูก กับเมียคุณได้ลงหรอคะ กานดาหยุดเรียนกลางคันเพราะตั้งครรภ์ วุฒิการศึกษาแค่ม.6 คุณจะปล่อยให้เธอเลี้ยงลูกคนเดียวหรอ”

“ผม ผม…”

“คนเราผิดพลาดกันได้ค่ะ แต่เมื่อผิดพลาดไปแล้วก็ต้องรู้จักแก้ไข ไม่ใช่ทำผิดซ้ำสองอีก” เหมยลี่กล่าวกับสินธรด้วยน้ำเสียงปลอบโยน สินธรร้องไห้โฮออกมาก่อนจะทิ้งมีด สาลี่รีบเข้ามาหยิบมีดออกไป เหมยลี่พยักหน้าให้สาลี่อย่าเพิ่งเข้ามา เธอหันกลับไปกอดปลอบสินธร “คุณเป็นคนเก่งค่ะสินธร ไม่ว่าจะสายไปแค่ไหน คุณสามารถเริ่มต้นใหม่ได้เสมอ เป็นพ่อที่ดี และสามีที่ดีของพวกเขา และก็ยอมรับในสิ่งที่คุณเคยทำผิดอย่างลูกผู้ชาย คุณเคยมีเกียรติมากกว่านี้ ฉันเชื่อว่าคุณมีดีค่ะ ไม่อย่างนั้นเราก็คงไม่อยู่ด้วยกันมาได้นานขนาดนี้หรอก” เหมยลี่บอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ใช่สิ ก็มึงแย่งผัวกูนี่” กานดาที่ปะปนอยู่ในกลุ่มสาวใช้กล่าวก่อนจะเดินมาผลักเหมยลี่ ร่างกายบอบบางที่น้ำหนักหดหายไปหลายสิบกิโล ทำให้เหมยลี่มีร่างกายที่เบาบางนัก เพียงถูกผลักอย่างแรง ร่างกายของเธอก็ร่วงจากราวบันไดชั้นสอง เหมยลี่ถอนหายใจก่อนจะรู้ว่าจุดจบในชีวิตของเธอมาเร็วกว่าที่คาดไว้มาก นึกว่าจะตายอย่างสงบ แต่กลับตายกลางใจบ้าน กลิ่นโลหิตคาวคละคลุ้ง สินธรรีบวิ่งลงมาจากบันไดเพื่อดูอาการของเหมยลี่ด้วยความเป็นห่วง จะโกรธเกลียดกัน แต่ก็แต่งงานกันมานานมากแล้ว เหมยลี่ก็ยังเป็นผู้หญิงที่ดีเสมอ จากวันนั้นจนถึงวันนี้

“ผมขอโทษเหมย ผมขอโทษ ขอโทษสำหรับทุกอย่าง”

“ฉันให้อภัยคุณค่ะ สาลี่บอกเฮียชุนด้วยว่าฉันพอแล้ว ปล่อยพวกเขาไปเถอะ” เหมยลี่ยิ้มก่อนความชาหนึบจะเข้าครอบงำร่างกายจนเธอไม่อาจได้ยินอะไรอีกแล้ว เธอยอมปล่อยวางสำหรับทุกอย่าง ไม่คิดแค้นอีกแล้ว ทั้งยังรู้สึกผิดด้วยซ้ำที่เธอดันมาตายอย่างแปลกประหลาดใจกลางคฤหาสน์หรู กลัวเหลือเกินว่าวันหน้าจะกลายเป็นเรื่องเล่าในรายการผีออนไลน์ชื่อดังจัง…

การตายจากไปของเหมยลี่ทำเอาทุกคนไม่คาดคิดถึงสาเหตุ ทำให้ทุกคนภายในครอบครัวโกรธมาก แต่เมื่อได้รู้คำสั่งเสียสุดท้ายจากปากของสาลี่ คนของคุณนายกิม ทำให้ท้ายที่สุดพวกเขาก็ยอมปล่อยคนพวกนี้ให้เป็นไปตามกฎหมาย หนูแพรวดูจะเสียใจกับการจากไปของเหมยลี่มากที่สุด

“ได้เวลาไปของเจ้าแล้ว วิญญาณ” เสียงของท่านยมทูตกล่าว เขาไม่ได้สวมชุดแปลกประหลาดพิสดารอะไร แต่กลับสวมชุดสูท แต่งตัวท่าทางดูดีทีเดียว

“ฉันอยากบอกลาหลานสาวฉันก่อนสักครั้งได้หรือไม่คะ ท่านยมทูต”

“ได้ แต่เพียงในความฝันค่ำคืนนี้เท่านั้น ข้าจะให้เวลาเจ้าเพียงหนึ่งนาทีของโลกมนุษย์เท่านั้น”

“ขอบคุณค่ะ”

“อาโกวเหมย” เสียงเรียกของหนูแพรวที่อยู่ในห้วงแห่งความฝัน เหมยลี่ส่งยิ้มให้หนูแพรวก่อนจะลูบแก้มของคนตรงหน้าด้วยความรัก และความเอ็นดู

“อย่าเสียใจไปเลยลูก อาไปสบาย ไม่ได้ทุกข์ลำบากอะไร”

“ไม่จริง คุณอาตายเพราะถูกผู้หญิงชั่วคนนั้นทำร้าย” แพรวพรรณตอบกลับด้วยความไม่ยินยอม ทุกคนในครอบครัวยอมถอย แต่เธอจะไม่ยอมถอยเด็ดขาด คนพวกนั้นต้องได้รับกรรมที่ทำไว้ทั้งหมด แค่ตกต่ำมันยังไม่สาแก่ใจเธอเลยแม้แต่น้อย

“แพรวพรรณ อารักหนูมากขนาดไหนหนูรู้ตัวไหมลูก อาไม่ได้อยากให้หนูตกอยู่ในบ่วงแห่งความทุกข์ เวลาของคนเราทุกนาทีมีค่า มันคุ้มค่าหรอลูกที่หนูจะต้องเอาใจไปใส่ที่พวกเขา ความแค้นเหมือนยาพิษ หนูกินทุกวันมันก็ทำลายหนูเหมือนกัน อาไปสบายแล้วจริงๆ ไม่ได้ตายกลายผีเฝ้าคฤหาสน์สักหน่อย”

“แต่หนู… หนูไม่อยากให้อาโกวจากไปเลย หนูไม่มีใครแล้ว”

“พ่อเราแม้จะเฮงซวยไปบ้าง แต่ก็ยังมีด้านที่ดี หนูอย่าผลักไสครอบครัวเหมือนที่อาทำ จำไว้นะลูก ถึงโลกใบนี้จะไม่มีใคร แต่มันก็ยังมีเรา เรายังมีลมหายใจก็ใช้ชีวิตต่อไป อารักหนูมากจนไม่อยากให้หนูเดินทางผิด หรือทำร้ายตัวเอง อาไม่อยู่แล้ว อย่าดื้ออย่าซนนะลูก” เสียงของเหมยลี่สั่นเครือเล็กน้อย วิญญาณจะมีน้ำตาหรือไม่ ย่อมไม่สำคัญ เพราะว่าเธอนั้นก็เสียใจเป็นเช่นกัน แพรวพรรณร้องไห้โฮในอ้อมกอดของเหมยลี่ วิญญาณของเธอรับรู้ได้ถึงเวลาที่หมดลง เหมยลี่จูบแผ่วเบาที่กลางหน้าผากก่อนจะเลือนลับหายจากไป แพรวพรรณสะดุ้งตื่นในตอนกลางคืนก่อนจะร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ เธอดึงกรอบรูปใบเล็กที่เป็นรูปเธอตอนรับปริญญามีอาโกวของเธอกอดไหล่ยิ้มด้วยความภาคภูมิใจ

“ฮืออออ”

“เดินไปตามเส้นทางนี้ อย่าได้หลุดออกจากเส้นทางนี้เด็ดขาด” ท่านยมทูตที่เดินทางมาส่งถึงเส้นทางสัมปรายภพของวิญญาณกล่าวกับเหมยลี่ เส้นทางวิญญาณนี้มีวิญญาณมากมายหลายร้อยดวง ก่อนท่านยมทูตจะหายลับไป ช่วงเวลาเช่นนี้มีวิญญาณจำนวนมากที่เขาจะต้องรีบไปจัดการ

เส้นทางสัมปรายภพของเหมยลี่ ดวงวิญญาณหลายดวงมีลักษณะรูปร่างไม่ต่างจากมนุษย์ แต่ละคนล้วนมีแสงเรืองรอง บางคนก็เป็นวิญญาณมืดดำ สีเทา ขาวขุ่น ของเธอเองก็เหมือนจะมีแสงออร่าสีขาวสว่างอยู่บ้าง ไม่นานก็มีเสียงอึกทึกครึกโครม

“นั่นวิญญาณร้าย มันคือวิญญาณร้ายที่จะต้องอยู่ในแดนนรกภูมิไปชั่วกัปชั่วกัลป์” เสียงกรีดร้องหัวเราะของเหล่าวิญญาณมากมายที่ลอยล่องอยู่นอกเส้นทาง วิญญาณร้ายที่ถูกพูดถึงถูกนำพาแทรกทุกดวงวิญญาณจนต้องพากันหลบ เหมยลี่จดจำได้ว่าดวงวิญญาณนั้นเป็นใคร เขาเป็นคนมีอำนาจมากคนหนึ่ง แต่พอกลายเป็นวิญญาณกลับมีไอดำลอยอยู่รอบตัว คอถูกพันธนาการด้วยโซ่เส้นใหญ่ ขาทั้งสองข้าง และข้อมือทั้งแสนเช่นกัน เนื้อตัวของเขามีแต่เสื้อผ้าขาดเก่า ตลอดทางถูกทูตยืนคุมซ้ายขวา โซ่ถูกฟาดลงที่กลางตัวตลอดทาง เสียงกรีดร้องของเขาร้องดังลั่นไปตลอดทางด้วยความเจ็บปวด

“อ๊ะ อ๊ะ” เหมยลี่ร้องออกมาด้วยความตกใจ เธอที่ถูกกลุ่มดวงวิญญาณมากมายเบียดจนเสียหลัก ด้านหลังของเธอคือนอกเส้นทางเดินแห่งสัมปรายภพ มีดวงวิญญาณมากมายพยายามจะช่วยเธอ แต่กลับไม่ทัน มือของวิญญาณผู้หญิงคนหนึ่งดึงเธอลงไปคล้ายเหมือนว่าเธอกำลังจะจมน้ำ เมื่อลากเธอลงไปในบ่อแห่งนั้นได้ ผู้หญิงคนนั้นก็หันมายิ้มร้ายกาจก่อนจะลอยขึ้นไปด้านบนเหนือน้ำ

ความวุ่นวายในดินแดนสัมปรายภพเป็นดั่งเช่นทุกวัน วิญญาณผู้หญิงคนนั้นสวมชุดสีแดงกลิ่นอายมงคล แต่กลับกลายเป็นเพียงวิญญาณน่าเวทนา จิตใจที่เต็มไปด้วยตัณหาราคะ ความโลภ ทำให้เธอไม่มีแสงออร่าในตนเอง ก่อนจะเดินตามผู้คนมากมายไปโดยไม่รู้ว่าเส้นทางตรงหน้าคือที่ไหน ส่วนเหมยลี่ก็ถูกภายในหลุมนั้นดูดอย่างรุนแรงก่อนจะรู้สึกคล้ายดั่งฝันที่มีความจำมากมายของผู้หญิงคนหนึ่ง เธอมีชื่อว่า เฉินเหมยอวี้