Gece, Aslı'nın taş evinde iyice derinleşmiş, adeta katılaşmıştı. Dışarıdaki dünyanın sesleri tamamen kesilmiş, yerini sadece evin eski ahşap kirişlerinin ara sıra, genleşip büzülürken çıkardığı belli belirsiz gıcırtılara ve iki insanın yorgun ama odaklanmış nefes alışverişlerine bırakmıştı. Odanın içini, saatler önce demlenmiş ve artık soğumuş olan kahvenin acı kokusuyla, parşömenlerin yaydığı o bin yıllık, tozlu kağıt kokusunun tuhaf bir karışımı dolduruyordu. Masa lambasının yarattığı daracık, sarı ışık havuzu, masanın üzerine yayılmış olan asırlık gizemi aydınlatıyordu. Paslı metal kutunun kendisi, sararmış parşömen tomarları, karmaşık mekanizma ve esrarengiz harita... Odanın geri kalanı loş bir karanlığa gömülmüştü, sanki dünya bu masadan, bu çözülmesi gereken imkansız bilmeceden ibare
