MyDear วิศวะตัวร้าย

“เจ้าน้อย เจ้าน้อย” ป้าแพรโอบกอดร่างเล็กไว้ก่อนที่จะล้มพับลงถึงพื้น เจ้าน้อยทราบข่าวร้ายที่สุดในชีวิตของเธอ ว่าคุณแม่ของเธอกับพ่อเลี้ยงขับรถประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตแล้วทั้งคู่ ก่อนที่คนตัวเล็กจะเป็นลมล้มพับไป พิธีสวดอภิธรรมจัดขึ้น เจ้าน้อยนั่งอยู่ หน้าโลงศพของผู้เป็นแม่ คอยส่งธูปให้ญาติพี่น้องที่มาร่วมงานศพได้เคารพศพของคุณแม่เจ้านาง และคุณป๋าออเบรย์ สาวน้อยวัย17 เศร้าสร้อยคอยปาดน้ำตาอย่างหมดสิ้นทุกอย่าง ในชีวิต เพราะตอนนี้เธอเหมือนตัวคนเดียว ไม่เหลือใครอีกเลย พี่ออโต้ กับพี่ออสติน ทั้งคู่เป็นลูกติดพ่อเลี้ยงของเธอ และแทบจะไม่สนิทกัน ได้เจอกันบ้าง แต่พวกพี่เขาก็ไม่ใช่พี่ชายแท้ๆ เรียกว่าไม่ได้เป็นอะไรกันเลยด้วยซ้ำ ที่ผ่านมาพี่ทั้งสองก็อยู่ที่กรุงเทพเป็นส่วนใหญ่ ไม่มีใครอยากมาอยู่บ้านไร่บ้านสวนของ ป๋ากับคุณแม่ของเธอ หลังจากงานศพผ่านไป “เจ้าน้อยไปเรียนต่อที่กรุงเทพไหม พี่จะหาที่อยู่ที่เรียนให้ เราอยู่ที่นี่จะเศร้าเกินไป ไปนะเจ้าน้อย” ออโต้พูดกับน้อง ด้วยความเอ็นดูปนความสงสารจับใจ เขาก็ใช่ว่าจะทำใจได้ แล้วเจ้าน้อยเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ จะทำใจต่อเรื่องนี้ยังไงคนเดียว “ขอบคุณค่ะพี่ออโต้ แต่น้อยตัดสินใจว่าจะอยู่ที่นี่ค่ะ น้อยจะเรียนโฮมสคูล ค่ะพี่ออโต้ น้อยไม่อยากทิ้งบ้านไปค่ะ แล้วก็อยากสานต่อสิ่งที่คุณแม่กับคุณป๋าออเบรย์ทำไว้ให้สำเร็จด้วยค่ะ”คนตัวเล็กพูดด้วยสายตาที่มุ่งมั่นเด็ดเดี่ยว “พี่ไม่เห็นด้วยนะเจ้าน้อย แล้วก็รู้สึกเป็นห่วงมากแต่ก็จะตามใจเจ้าน้อยละกัน มีอะไรก็โทรหาพี่ได้ตลอด อย่าลืมพี่นะเจ้าน้อย ถึงพี่จะไม่ใช่พี่ชายแท้ๆ แต่ให้เราถือว่าพี่เป็นคนที่เจ้าน้อยพึ่งพาได้ เราไม่ได้ตัวคนเดียวนะ ยังมีพี่กับพี่ออสติน” ออโต้บอกน้องด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นและจริงใจ “ขอบคุณค่ะพี่ออโต้” ท่าทีมุ่งมั่นแบบนั้นของเธอมีสายตาคมกริบของพี่ชายอีกคนที่มองมาอยู่ตลอดเวลา “ออสติน พี่มีงานต้องรีบกลับ นายลาที่มหาลัยอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนเจ้าน้อยอีกสักสองสามวันได้ไหม สงสารน้อง” ออโต้ถามน้องชาย “อืม ก็ได้พี่กลับเถอะผมอยู่เอง” ออสตินพยักหน้ารับคำ เช้าวันต่อมา เจ้าน้อยนั่งทานข้าวพร้อมกับออสติน ทั้งคู่นั่งทานกันไปเงียบ เจ้าน้อยไม่ค่อยอยากคุยกับพี่ออสตินเท่าไหร่ และรู้สึกเกร็งทุกครั้งที่อยู่ใกล้ๆ เขา เพราะท่าทางที่เขาเหมือนจะไม่ค่อยชอบฉัน รึเพราะอะไรไม่รู้ มันบ่งบอกว่าเขาไม่อยากคุยกับฉัน ต่างกับพี่ออโต้ที่มีความเป็นกันเองมากกว่า “ทำไมนั่งเงียบ เราไม่อยากคุยกับพี่งั้นเหรอ?” “เปล่าค่ะ น้อยคิดว่าพี่อยากนั่งเงียบๆ กลัวพี่รำคาญนะคะ” “เราก็รู้ไม่ใช่เหรอ ว่าพี่ออโต้ให้พี่อยู่เป็นเพื่อนเราที่นี่” “ทราบค่ะ แต่ถ้าพี่มีเรียนพี่ออสตินกลับได้เลยนะคะ ไม่ต้องเป็นห่วงน้อย น้อยอยู่กับป้าแพรได้ค่ะ” “ทำไมไม่ไปเรียนที่กรุงเทพ พี่ออโต้จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง ที่นี่ปิดเทอมก็ค่อยกลับมาก็ได้ คนงานช่วยกันดูเยอะแยะ เราเป็นเด็กอยู่นี้จะทำอะไรได้” “น้อยบอกเหตุผลพี่ออโต้ไปแล้วค่ะ พี่ออสตินไม่ต้องห่วงว่าน้อยจะทำอะไรได้รึไม่ได้ ยังไงน้อยก็ตัดสินใจแล้ว ว่าจะอยู่ที่นี่ พี่จะกลับกรุงเทพก็กลับไปเถอะค่ะ” คนตัวเล็กพูดจบแล้วก็ลุกขึ้นเดินหนีเขาออกจากบ้านไป “เด็กดำเอ๊ย จะดื้อทำไม เป็นผู้หญิงตัวคนเดี๋ยวจะอยู่ยังไง” ออสตินบ่นกับตัวเองเริ่มจะหัวเสียกับความดื้อเงียบของเจ้าน้อย “คุณออสติน ให้น้องอยู่ที่นี่เถอะค่ะ ยังไงก็ไม่ยอมไปแน่ๆ ป้าจะช่วยดูแลให้เองนะคะ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะคะ” ป้าแพรที่บังเอิญได้ยิน เดินมาพูดกับออสตินให้คลายกังวล “ผมฝากด้วยนะครับ ผมเรียนหนักครับ อยากเต็มที่กับเรื่องเรียนก่อน คงกลับมาที่นี่ได้ไม่บ่อยแน่ๆ พี่ออโต้ก็มีร้านต้องดูแล ถ้าเจ้าน้อยไม่ยอมไปกรุงเทพแบบนี้ ยังไงก็ต้องฝากป้าแพรด้วยนะครับ” “ได้ค่ะ ป้ายินดีค่ะ ป้าก็สงสารเจ้าน้อยมากเหมือนกันค่ะ” ออสตินเดินหาคนตัวเล็กรอบบ้าน กะว่าจะสั่งกำชับก่อนที่เขาจะกลับกรุงเทพซะหน่อย “ไปไหนนะ” ตุ๊บ! “โอ๊ย!” ออสตินหันไปมองตามเสียง เห็นเจ้าน้อยที่กำลังจะปีนรั่วข้ามไปอีกฝั่งพลาดตกลงมา “เด็กดำเอ๊ย! เป็นอะไรไหม” ออสตินวิ่งเข้าไปหาร่างเล็กที่นั่งกองอยู่ที่พื้นเหมือนจุก “จะ…เจ็บนิดหน่อยค่ะ ไม่ได้เป็นอะไร” “ไม่นิดละมั้งลุกขึ้นไหวไหม” ออสตินเห็นท่าทางไม่ไหวของเธอเลยช้อนอุ้มร่างเล็กขึ้นมาแนบอกในท่าเจ้าสาว “พะ…พี่ออสติน ทำอะไรคะ” “อุ้มไง ลุกไม่ไหวไม่ใช่เหรอ แล้วเมื่อกี้จะปีนไปสวนคนอื่นทำไม” “ปล่อยน้อยลงค่ะ” “พี่ถามว่าปีนไปสวนคนอื่นทำไม” “แค่จะตามเจ้า เทอร์โบไปค่ะ” “เทอร์โบเดี๋ยวก็กลับมาเอง” “ไม่ค่ะ มันวิ่งไล่แมวของสวนนั้นไป น้อยกลัวว่ามันจะไปกัดแมวของเขา” ออสตินวางเจ้าน้อยลงที่ริมรั่ว มือหนายังคอยประคองให้คนตัวเล็กจับรั่วพยุงตัวยืนไปก่อน แล้วก็ใช้นิ้วสอดเข้าไปในปาก เป่าปากเป็นเสียงหวีด ทำอยู่สองสามครั้ง ไม่นานก็ได้ยินเสียงวิ่งกลับมาของเจ้าเทอร์โบ เจ้าหมาพันธุ์โกลเด้นรีทรีฟเวอร์ ของเจ้าน้อยก็วิ่งกลับมา “เจ้าตัวแสบไม่ได้ไปกัดแมวของเขาใช่ไหม บอกกี่ครั้งแล้วว่าเจ้าเหมียวมาเดินเล่นไม่เป็นไร ให้เขาเดินเล่นบ้าง ก็ต้องไปวิ่งไล่เขาสินะ เจ้าเหมียวเขาตกใจเราตัวใหญ่รู้ตัวบ้างไหมล่ะเทอร์โบ” เจ้าเทอร์โบนั่งหมอบเกยคางบนรองเท้าของเจ้าน้อย เพราะถ้าเป็นคนคงเรียกว่าโดนบ่นจนหูชา ออสตินแอบยิ้ม “กลับไหมพี่อุ้มกลับ” “เออ! น้อยลองเดินดูก่อนดีกว่าค่ะ ตอนนี้ก็ไม่ได้เจ็บมากอะไรแล้ว ไปกันเทอร์โบลุกขึ้น” คนตัวเล็กเรียกเจ้าเทอร์โบแล้วเดินกลับ ด้วยท่าทางแปลกๆ นำออสตินออกไป “เจ็บก็ยังจะดื้อยัยเด็กดำ” ออสตินบ่นกับตัวเองส่ายหัวให้กับความดื้อของเจ้าน้อย “ไหวไหมเจ้าน้อย” “ไหวค่ะ เคล็ดนิดหน่อย ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกค่ะ ขอบคุณนะคะ”