“เจ้าของสร้อยคือพี่นามิเหรอคะ?”
“หึ!” ออสตินยกยิ้มอยากจะแซวพี่ชาย สวยขนาดนามิแล้วยังบอกว่าไม่สำคัญ
“แล้วพี่เพ็บไม่เสียใจแย่เหรอคะ” คนตัวเล็กหันมาถามเขา
“ให้พี่ไปปลอบเพ็บไหมล่ะ”
“เรื่องของพี่เลยค่ะ น้อยไม่สนหรอก”
“ใจเย็นพี่ล้อเล่น พี่ออโต้เขาชัดเจนมาตลอดว่าเพ็บคือเพื่อน ไม่เคยปฏิบัติตัวที่นอกเหนือกว่านั้น ให้เพ็บคิดไปไกล”
“ค่ะ ไม่เหมือนใครบางคนเนอะ”
“เจ้าน้อยหึงพี่อยู่นะ”
“เปล่านะคะ น้อยพูดเรื่องจริง กลับกันไหมคะ ดึกมากแล้ว”
“ไปสิกลับก็กลับ”
@เพนต์เฮาส์ออสติน
“ง่วงจังน้อยไปนอนนะคะ” คนตัวเล็กรีบเดินเลี่ยงจะเข้าห้องตัวเอง
พรึบ!
“ไปนอนห้องพี่ เตียงกว้างกว่า หยุดอย่างอแงดึกแล้ว” เขาเอานิ้วแตะปากห้ามไม่ให้เธอพูด พร้อมกับดึงร่างบางให้เดินตามเขาไปที่ห้อง
“พี่ออสตินต่างคนต่างนอนไม่ได้เหรอคะ”
“ไม่ได้”
“น้อยจะไปเปลี่ยนชุดนอน”
“ใส่เสื้อพี่ อย่างอแง” เขาหยิบเสื้อยืดของเขามาส่งให้
