บทที่13 โกรธ
1576 Words
ออสตินจับมือเรียวออกแรงดึงเบาๆ ให้เดินตามมานั่ง กับเขาที่โซฟา
“เจ้าน้อยจะดูซีรีส์รึเปล่า ถ้าดูพี่จะนั่งเงียบๆ”
“ดูก็ได้ค่ะ” คนตัวเล็กหยิบรีโมตมาเปิดทีวีแล้วเลื่อนไปดูซีรีส์ที่ดูค้างไว้ ออสตินขยับตัวเข้ามาใกล้นั่งไขว่ห้างท่าทางสบาย มือหนายกแก้วแชมเปญขึ้นจิบ ส่งสายตามองมาที่ใบหน้าสวย
“เรื่องนี้สนุกเหรอ”
“ค่ะ พระเอกหล่อมากค่ะ”
“หล่อกว่าพี่อีกเหรอ” คนตัวโตถามพร้อมกับยิ้ม
“ถ้ามั่นใจขนาดนั้นพี่ออสตินคงหล่อกว่าแล้วละค่ะ”
“หึ!” ออสตินหัวเราะกับน้ำเสียงที่ดูหมั้นใส่เขาของเจ้าน้อย แล้วเทแชมเปญให้ตัวเองอีกแก้ว “อยากลองดื่มด้วยไหม”
“มันขมรึเปล่าค่ะ”
“เอาชิมดู”
“ขมรึเปล่า”
“เอาอะไรมาขม แชมเปญหวานละมุน ลองดู” เขายื่นแก้วแชมเปญให้เจ้าน้อยลองดื่ม
คนตัวเล็กรับไปดื่ม แล้วก็ทำสีหน้าพอใจ
“เป็นไงขมไหม”
“ไม่ค่ะ อร่อยดี ขอดื่มหนึ่งแก้วได้ไหมคะ”
“ได้สิ”
ออสตินเดินไปหยิบแก้วแล้วเทแชมเปญส่งให้เธอ
“เมาก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่อุ้มไปนอน”
คนตัวเล็กตวัดสายตามองเขา คนเจ้าเล่ห์ไม่สนใจแถมยิ้มและเดินมานั่งใกล้ๆ จนเบียดเจ้าน้อย
“โซฟาตั้งใหญ่ พี่ออสตินจะมานั่งเบียดน้อยทำไมค่ะ”
“อยากเบียด” คนหน้ามึนตอบหน้าตาเฉย กางแขนพาดมาบนพนักพิงลูบไหล่เจ้าน้อยเบาๆ อย่างสบายอารมณ์
“….”
“เจ้าน้อยรอพี่เรียนจบแล้วค่อยกลับไปเชียงรายดีไหมพี่จะไปด้วย อีกไม่กี่เดือนพี่ก็จะจบแล้ว”
“พี่ออสตินไม่ไปเรียนต่อเมืองนอกเหรอคะ”
“คงไม่ไปเป็นห่วงคนทางนี้”
“น้อยต้องกลับไปทำงานของน้อยค่ะ ตามแผนที่วางไว้”
“พี่จะไปช่วยไง พอจะมีงานให้ทำไหม เผื่อจบแล้วตกงาน”
“พี่ออสตินไม่ทำงานกับพี่ออโต้เหรอคะ”
“ทางคุณลุงพี่ มีพี่ออโต้กับ อาร์เดล คอยช่วยอยู่แล้ว ถ้าพี่จะไปทำสวนทำไร่คงไม่เป็นไรหรอก พี่ไปเป็นคนงานไร่เจ้าน้อยดีไหม”
“ใครจะกล้าให้พี่เป็นคนงานละคะ”
“เป็นได้แต่ให้เจ้าน้อยใช้พี่ได้คนเดียว”
“ใครจะกล้าใช้พี่ น้อยจะใช้พี่ทำอะไรละคะ”
“หึ! ทำได้ทุกอย่างที่คนอื่นทำให้ไม่ได้ อย่างเช่น…”
ครืดดด ครืดดด
เบอร์โชว์หน้าจอมือถือของเธอ พี่คอปเตอร์ เจ้าน้อยกดรับสาย และทำท่าจะลุกขึ้นไปคุยโทรศัพท์
หมับ!
มือหนาคว้าแขนเรียวไว้ เจ้าน้อยหันมามองคนตัวโตและกรอกเสียงตอบรับปลายสายไป
“ค่ะพี่คอปเตอร์”
“เจ้าน้อย พรุ่งนี้ว่างไหมครับ”
“อืม ถ้าว่างเป็นช่วงเย็นค่ะพี่คอปเตอร์ พี่มีอะไรรึเปล่าค่ะ”
“พี่มีเรื่องอยากคุยกับเจ้าน้อยหน่อยครับ ให้พี่ไปรับนะครับ พี่จะขับรถยนต์ไปรับ”
“ได้ค่ะ งั้นพรุ่งนี้เจอกันค่ะ”
คนตัวเล็กกดวางสาย ออสตินยังไม่ปล่อยมือจากแขนเรียว เจ้าน้อยปรายตามองเขา คนตัวโตจ้องเธอด้วยสายตาเข้มดุ
“จะไปไหนกันอีก”
“พี่คอปเตอร์บอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วยค่ะ”
“แล้วทำไมเมื่อกี้ไม่คุย”
“ไม่ทราบค่ะ คงอยากคุยต่อหน้ามั้งค่ะ”
“เราก็รับนัดเขาง่ายๆ ขออนุญาตพี่รึยัง”
เจ้าน้อยมองหน้าเขา ไม่พอใจกับน้ำเสียงและสายตาเขาที่ทำเหมือนเธอทำอะไรผิดมากมาย แต่ก็ไม่อยากเถียงเลยนิ่งเงียบใส่
การเงียบของเธอมันยิ่งทำให้อีกคน โกรธ และรู้สึกหวงคนตัวเล็กพาลไม่อยากให้ไปเจอผู้ชายคนไหนเลย
“พี่ไม่ให้ไป เราโทรไปบอกเขาสิว่าพี่ไม่อนุญาต”
“ขอเหตุผลด้วยค่ะ”
“ก็พี่ไม่อนุญาต ตามนั้น”
“พี่ออสตินไม่มีเหตุผลน้อยไม่ทำตามหรอกค่ะ น้อยรับปากพี่คอปเตอร์ไปแล้ว และพี่คอปเตอร์ก็จะขับรถยนต์มารับ ไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย”
“คือจะไปกับมันให้ได้ ชอบมันรึไง”
“พี่เมารึเปล่าค่ะ”
“เมาอะไร”
“ไม่เมาแล้วจะมาหาเรื่องน้อยทำไม่ ปล่อยค่ะน้อยจะไปนอนแล้ว”
เขาไม่ยอมปล่อย มองสบตาคนตัวเล็ก
“ถ้าเราไปกับมัน พี่ก็จะอยู่กับผู้หญิงคนอื่นเหมือนกัน” คนตัวโตพูดเสียงเข้ม
เจ้าน้อยเม้มปากไม่ตอบอะไร แกะมือเขาออกจากแขน แล้วเดินเข้าห้องตัวเองไป
“แม่งเอ๊ย ดื้อฉิบ”
เจ้าน้อยเดินมากระแทกก้นนั่งลงบนเตียง อย่างไม่สบอารมณ์เหมือนกัน
คนอะไรออกคำสั่งอยู่ได้ ไม่มีเหตุผล เอาเสียเลย คนตัวเล็กนั่งบ่นกับตัวเอง
เช้าวันต่อมา
เจ้าน้อยรีบออกไปจากห้อง เพราะไม่อยากเจอพี่ออสติน ถ้าเจอกันเดี๋ยวก็หาเรื่องฉันอีก นี่ก็ไม่รู้จะไปฟ้องพี่ออโต้อีกรึเปล่า
แกร๊ก!
ออสตินเปิดประตูออกมา วันนี้เขามีเรียนช่วงบ่าย มองหาคนตัวเล็ก คงออกไปแล้ว ไม่อยากเจอเขาหรอก วันนี้มีนัดกับไอ้คอปเตอร์นั่นอีก จะพากันไปไหน ถามหน่อยดีกว่า ออสตินหยิบโทรศัพท์ กดพิมพ์ แล้วก็กดลบ ไม่ถามสิ เดี๋ยวก็หาว่าง้อ ใช่สิ เขาต้องโกรธ ก็บอกอยู่ว่าถ้าไปกับมัน เขาจะอยู่กับผู้หญิงคนอื่นเหมือนกัน ลองดูสิว่ายังจะไปกับไอ้เวรนั่นอีกไหม
“….”
ช่วงเย็น
คอปเตอร์ขับรถมารับเจ้าน้อยไปทานข้าว ตามที่โทรนัดกันไว้
“เราจะไปไหนกันค่ะพี่คอปเตอร์”
“พี่จองร้านริมแม่น้ำไว้ เจ้าน้อยต้องชอบแน่ๆ ครับ”
เจ้าน้อยหันมายิ้มให้เขา แต่ก็ไม่ได้นึกสนุกรึตื่นเต้นอะไร เพราะกังวลถึงคนตัวโตที่ไม่ค่อยชอบ การนัดครั้งนี้ของฉัน
“เจ้าน้อยเป็นอะไรทำไมเงียบ” คอปเตอร์หันมามองเห็นสีหน้ากังวลของเธอพอดี
“เปล่าค่ะ น้อยมีงานต้องทำ ก็เลยไม่อยากกลับดึก พี่คอปเตอร์จะไปส่งน้อยไม่ดึกเกินไปใช่ไหมคะ“
“ไม่ดึกหรอกครับ ไม่เกินสองทุ่มโอเคไหมครับ”
“โอเคค่ะ” คนตัวเล็กรู้สึกสบายใจขึ้น ส่งยิ้มหวานให้เขา
คอปเตอร์พาเจ้าน้อยมาถึงร้านที่เขาจองไว้
“ชอบไหมครับ วิวร้านนี้ นั่งชมพระอาทิตย์ตกฝั่งวัดอรุณสวยมากเลยนะ”
“ชอบมากเลยค่ะ สวยมากเลย”
“พี่ถ่ายรูปให้นะ”
“ค่ะ”
คอปเตอร์ถ่ายรูปให้เธอ และให้พนักงานถ่ายรูปคู่ให้เขากับเธอ และเขาโพสต์รูปคู่ ของเจ้าน้อยกับเขาลงIG ติดแท็กเจ้าน้อย
ออสตินเปิดIG เห็นรูปที่คอปเตอร์แท็กเจ้าน้อย แล้วยิ่งรู้สึกโกรธมากขึ้น ในรูปคนตัวเล็กยิ้มหวาน
“คงชอบใจมากสินะที่ได้ไปกับไอ้เวรนั่น ยิ้มขนาดนั้น”
เขาเดินไปหยิบไวน์มาเปิดดื่ม วันนี้เพื่อนๆ ชวนออกไปดื่มแต่เขาดันไม่มีอารมณ์ไปไหนกับใคร รึจะตามมิวมิวมาที่เพนต์เฮาส์ดี คิดได้แบบนั้นก็ยกยิ้มพอใจกับความคิดตัวเอง
ไม่ได้สิ มิวมิว เขาตัดเธอออกไปแล้ว เป็นคนอื่นก็ได้ ออสตินเลื่อนหาเบอร์ผู้หญิงในสต๊อกของเขาไปเรื่อยๆ
ติ้ง!
ข้อความ จาก เพ็บ
เพ็บ : ออสตินค่ะ ตอนนี้อยู่ที่ไหนคะ
ออสติน : เพนต์เฮาส์ เพ็บมีอะไรรึเปล่า
เพ็บ : เพ็บไปหาตอนนี้ได้ไหมคะ
ออสติน : มาสิ
ไม่นานเพ็บขับรถมาหาเขา ออสตินลงไปรับเธอที่ลานจอดรถ
“เพ็บเป็นอะไรรึเปล่า ทำไมทำหน้าแบบนั้น”
“ทำไมหน้าเพ็บแย่มากเลยเหรอคะ”
“เปล่าสวยเหมือนเดิม แต่ทำไมดูเครียดจัง เอาไว้ไปบอกบนห้องก็ได้มาเถอะ” ออสตินเดินนำเธอไปที่ลิฟต์
“น้องเจ้าน้อยอยู่ไหมคะ”
“เจ้าน้อยไม่อยู่” คนตัวโต ตอบเสียงเรียบ หน้าดุเข้มขึ้นทันทีเมื่อพูดถึงเจ้าน้อย
เขาเปิดประตูให้เพ็บเข้าไปในห้อง
“ออสตินทานอะไรรึยังค่ะ”
“ยังเลยผมเพิ่งกลับมาเหมือนกัน เพ็บละ ทานอะไรรึยัง”
“ยังเลยค่ะ”
“งั้นเราสั่งอะไรมาทานกันไหมครับ”
“อย่าเลยเพ็บทำให้ออสตินทานดีกว่า อยากแสดงฝีมือด้วย ว่าเพ็บไม่ได้มีดีแค่ทำถ้วยจานเป็นนะ ทำอาหารก็เป็นด้วยนะคะ”
เอาสิ รอชิมเลยครับ วันก่อนข้าวผัดก็ว่าอร่อยแล้ววันนี้ทำอะไรดีครับ”เขาพูดพร้อมกับยิ้มให้เธอ
“ว่าแต่มีอะไรในตู้เย็นบ้างเพ็บขอไปดูก่อนนะคะ”
“ตามสบายเลยครับ อยากได้อะไรเพิ่มบอกนะ จะไปซื้อให้”
“อืม ของในตู้เย็นเยอะเชียวค่ะ น่าจะครบแล้วเพ็บทำ สปาเกตตีนะคะ ออสตินชอบรึเปล่าค่ะ”
“ทานได้ครับ”
“ทำเผื่อน้องเจ้าน้อยด้วยดีกว่า”
“ไม่ต้อง เขาไปทานข้าว ไม่ต้องเผื่อ” ออสตินเอ่ยถึงเจ้าน้อยเสียงเข้ม
- Writer
