บทที่15 มนุษย์เมน
1625 Words
@ มหาลัยคิงเวลล์
“เคเดนกูมีเรื่องจะถามมึงหน่อย” ออสตินกอดคอเคเดนพาเดินเลี่ยงเพื่อนๆ ออกมาคุยกันสองคน
“มีอะไร?”
“คือเวลาผู้หญิงเป็นเมน ควรจะเอาใจยังไงวะ ทำไมดูอารมณ์ไม่ดีเหวี่ยงๆ ยังไงชอบกล”
“กูว่าไม่ควรเข้าใกล้อยู่ ห่างๆ เป็นดีที่สุด”
“จริงเหรอว่ะ เดลล่าก็เป็นเหรอ” ออสตินถามพร้อมกับขมวดคิ้ว
“อืม อยู่ๆ ก็อารมณ์เสียใส่กูก็มี กินเยอะด้วย เออแต่ มีถูกใจอยู่เรื่องหนึ่ง ซื้อของกินไปให้สิ พวกยำอะไรพวกนั้น จะชอบกินมากเวลามีประจำเดือนนะ”
“แล้วจะชอบเหมือนกันทุกคนเหรอว่ะ”
“คงเหมือนๆ กันแหละ มึงลองดู” เคเดนให้คำแนะนำเสร็จแล้ว พากันเดินกอดคอกลับมารวมตัวกับทุกคน
แบบนี้ไอ้หมอเวรมันจะรู้รึเปล่าว่ะ เดี๋ยวมาชิงเอาใจเจ้าน้อยอีก คิดได้แบบนั้น ออสตินรีบกดหาร้านยำร้านดัง ได้แล้วก็รีบโทรสั่ง และขอตัวกลับรีบแยกกับเพื่อนๆ ทันที
เขามาถึงเพนต์เฮาส์ เจ้าน้อยกลับมาแล้ว เขารีบจัดการไปหยิบจานแล้วแกะกล่องใส่ยำต่างๆ ที่ซื้อตามคำแนะนำของเจ้าของร้าน โดยระบุว่าเอาแบบที่ผู้หญิงชอบทานเวลาเป็นเมน
ก๊อกๆ
“เจ้าน้อย พี่กลับมาแล้ว”
คนตัวเล็กเปิดประตู แต่ไม่ยอมออกมาจากห้อง
“มีอะไรคะ”
“ออกมาสิ ซื้อของกินมาให้“ เจ้าน้อยขมวดคิ้ว มองเขาอย่างแปลกใจ แต่ก็ยอมเดินตามเขาไปที่โต๊ะทานอาหาร
“ว้าว! ใครเปิดร้านยำเหรอคะ รึว่าร้านเพื่อน พี่ออสตินเลยซื้อมาเยอะขนาดนี้”
“ชอบไหมล่ะ”
“ชอบค่ะ น้อยทานได้เลยใช่ไหมคะ“ เจ้าน้อยยิ้มหวานให้เขา
“ทานเลย อารมณ์ดีขึ้นมาเลยนะ”
“แล้วน้อยอารมณ์เสียตอนไหนคะ”
“หึ! ไม่เสียเลยมั้ง แล้วเป็นกี่วัน”
“อะไรคะ”
“เป็นเมนน่ะกี่วัน แล้วยังปวดท้องอยู่รึเปล่า”
“ห้าวันค่ะ ปวดแค่วันแรกค่ะ”
ออสตินยกนิ้วขึ้นมานับ ทำปากขมุบขมิบ
“พี่ออสตินจะนับทำไมค่ะ”
“พี่จะได้รู้ระยะปลอดภัยไง”
“ระยะปลอดภัยอะไรของพี่ค่ะ” เจ้าน้อยจ้องเขาตาเขม็งอย่างเอาเรื่อง
“ระยะปลอดภัยของมนุษย์เมนไง คิดอะไรเราน่ะ กินไปพี่จะไปออกกำลังกาย”
คนตัวเล็กพยักหน้า แล้วก็หันมาสนใจอาหารบนโต๊ะต่อ “อร่อยจัง นึกยังไงซื้อของพวกนี้มาให้ แปลกดีแฮะ”
ออสตินไปออกกำลังกายเป็นชั่วโมง เขากลับมาเจ้าน้อย นั่งทานขนมอยู่ แล้วก็ผลไม้ คนตัวโตเดินเข้ามาหา
“ยังไม่อิ่ม”
“อิ่มแล้วค่ะ แค่อยากกินของหวานต่อ แล้วพี่ไม่ทานอะไรเหรอคะ”
“ทานสลัดก็พอ เดี๋ยวอ้วน”
“ชิ!”คนตัวเล็กรู้สึกหมั่นไส้ ย่นจมูกใส่เขา
“ทำไมเราคิดว่าหุ่นแบบนี้พี่จับฉลากได้มารึไง” ออสตินถอดเสื้อแบ่งกล้ามโชว์ให้เจ้าน้อยดู
“ใส่เสื้อเลยค่ะน้อยไม่อยากดู”
“แน่ใจนะว่าไม่อยากดู มีคนอยากดูเยอะแยะนะ“
“ชิ!”
ออสตินยิ้ม กับเสียงขัดใจนั้น “พี่ไปอาบน้ำก่อนนะ“
“ค่ะ”
“…..”
ติ้ง เสียงข้อความโทรศัพท์พี่ออสติน
เพ็บ : ออสตินค่ะ วันนี้วันเกิดคุณป้า ออสตินจะไปด้วยใช่ไหมคะ
ฉันไม่ได้อยากแอบดูนะ แต่บังเอิญเห็นเองต่างหาก
พี่ออสตินเดินออกมาจากห้องนอน เขาอาบน้ำเสร็จแล้ว แต่ก็สวมแต่กางเกงเดินถอดเสื้อออกมา มองคนตัวเล็กที่นั่งดูมือถือและกินขนมไปด้วย
หยิบมือถือตัวเองมาเปิดดู เห็นเพ็บส่งข้อความมาเลยเปิดอ่าน แย่แล้วเขาลืม วันนี้วันเกิดคุณป้า เลยรีบกดโทรศัพท์โทรหาพี่ออโต้
ครืดดด ครืดดด
“ฮัลโหลออสติน ว่าไง”
“พี่ออโต้ วันนี้วันเกิดคุณป้า ผมลืมสนิทเลย พี่ลืมด้วยรึเปล่า”
“ไม่ลืม นายก็รีบหน่อย เตรียมตัวตอนนี้ยังทัน”
“โอเคๆ งั้นเจอกันที่บ้านคุณลุงครับ”
ออสตินวางสายมองมาที่เจ้าน้อย
“เจ้าน้อย ไปกันเถอะ”
“ไปไหนคะ”
“วันนี้วันเกิด คุณป้าสะใภ้ของพี่ เจ้าน้อยต้องไปด้วย”
“น้อยเป็นคนนอก อย่าเลยค่ะพี่ออสติน น้อยอยู่ที่นี่ดีกว่าค่ะ”
“คนนอกอะไร มาเถอะไปด้วยกัน”
“แต่น้อยไม่มีชุดจะไปได้ไงคะ พี่อายคนอื่นเปล่าๆ”
“มาเถอะพี่จัดการได้”
เจ้าน้อยไม่รู้จะปฏิเสธเขายังไง ก็เลยต้องตามเขาไป พี่ออสติน พาไปเลือกชุดทั้งของฉันและของเขา พร้อมกับแต่งหน้าทำผม
“สวยหล่อสมกันทั้งคู่เลยค่ะ” พี่ๆ ช่างทำผมแต่งหน้าชมกันไม่หยุด ฉันอยากจะบอกทุกคนว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย แต่ก็พูดไม่ออก ส่วนพี่ออสตินก็มองมายิ้มๆ เขาก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร
“….”
“เออ พี่ออสตินค่ะ น้อยเป็นแขกที่ไม่ได้รับเชิญ รู้สึกไม่สบายใจเลยค่ะ“ ฉันพูดกับเขาตอนที่กำลังขับรถไปที่บ้านคุณลุง เพราะรู้สึกแบบนั้นจริงๆ
“เจ้าน้อยไปกับพี่จะคิดมากทำไม พี่ออโต้ก็ไปด้วย เพ็บก็ไป เราก็รู้จักกันหมด”
“พี่เพ็บไปด้วยเหรอคะ“ เจ้าน้อยเห็นข้อความ ที่พี่เพ็บส่งมา แต่ยัง งงว่าพี่เพ็บไปกับใคร รึว่าไปกับพี่ออโต้
“ไปสิ เพ็บเป็นหลานสาวของป้าสะใภ้พี่ คุณแม่ของเพ็บเป็นน้องสาวของคุณป้า”
เจ้าน้อยเพิ่งจะเข้าใจและรู้ว่าพี่เพ็บเกี่ยวข้องยังไง กับครอบครัวนี้ ถึงว่าทำไมพี่เพ็บถึงสนิททั้งกับพี่ออโต้แล้วก็พี่ออสติน
“ลุงอาเทอร์ ของพี่ เคยเจอกับคุณน้าเจ้านางนะ แต่กับเจ้าน้อยเคยเจอรึเปล่าพี่ไม่แน่ใจ”
“น้อยไม่เคยเจอค่ะ ท่านใจดีรึเปล่าค่ะ”
“เดี๋ยวก็รู้ ป๋าพี่ใจดีไหมล่ะ”
“ใจดีมากค่ะ”
“งั้นลุงอาเทอร์คือตรงกันข้าม” ออสตินพูดพร้อมกับยกยิ้มเล็กๆ ที่มุมปาก
“ท่านดุเหรอคะ”
เขาเงียบ ไม่ได้ตอบอะไร จนมาถึงบ้านคุณลุงของเขา บ้านหลังใหญ่ ที่มีบริเวณกว้างขวางสุดลูกหูลูกตา เท่าที่เจ้าน้อยรับรู้มา คือตระกูลของป๋าออเบรย์เป็นผู้ทรงอิทธิพล เขามีธุรกิจหลายอย่าง และคุณลุงอาเทอร์ค่อนข้างจะขัดใจที่น้องชายคือคุณป๋าออเบรย์ ไม่ยอมสานต่อกิจการของครอบครัว แต่ไปทำไร่กับคุณแม่ของฉัน เท่านี้ฉันก็พอจะรับรู้ได้แล้วว่ายังไงคนบ้านนี้ก็คงไม่ชอบฉันเท่าไหร่
“เป็นอะไรทำไมเงียบ” ออสตินจับมือเล็กมากุมไว้
“เปล่าค่ะ”
ไปเถอะเข้าไปในงานกัน เขาจับมือเล็กจูงเข้าไปภายในบ้าน
“….”
“ออสตินมาแล้ว” คุณป้าเดินเข้ามาหา และปรายตามองเจ้าน้อย
“HBD ครับคุณป้า”
“ครับลูก ป้าคิดถึงออสตินจังเลย คุณลุงเราคุยอยู่กับเพื่อน เดี๋ยวไปสวัสดีนะลูกนะ”
“ครับ คุณป้าครับนี่ เจ้าน้อย ลูกสาวของคุณน้าเจ้านางครับ ผมชวนน้องมาHBDคุณป้าด้วย ช่วงนี้เจ้าน้อยมาอยู่กับผมครับ”
ผู้สูงวัยมองมาที่เจ้าน้อย เจ้าน้อยพนมมือไหว้ยิ้มหวานให้ท่าน
“สวัสดีจ้ะ หนูสวยเหมือนคุณแม่นะ ป้าเคยเจอแม่หนู”
“ขอบคุณค่ะ”
“ตามสบายนะ ออสตินพาน้องไปหาอะไรทานก่อนเถอะ อ้าว! ออโต้กับเพ็บมาถึงพอดีเลย” คนป้าพูด ออสตินกับเจ้าน้อยมองตาม เพ็บส่งยิ้มมาให้และเดินเข้ามาหา พร้อมกับออโต้
“สวัสดีค่ะ คุณป้า”
“สวัสดีครับ คุณป้า”
“แหม! สองคนมาด้วยกันเหรอเนี่ย ยังไงกันจ้ะออโต้”
“เปล่าครับ เราเจอกันหน้าบ้าน เลยเดินเข้ามาพร้อมกัน คุณลุงอยู่ไหนครับ” ออโต้ ไม่ได้สนใจ คำพูดของคุณป้าสะใภ้ที่คอยเชียร์เขากับเพ็บ อยู่ตลอด
“คุณลุงอยู่ทางนั้นจ้ะ”
“งั้นผมขอไปสวัสดีคุณลุงก่อนนะครับ” ออโต้พยักหน้าให้ออสตินกับเจ้าน้อย เดินตามเขาไปด้วย
คล้อยหลังทุกคน คุณพรรณนิภา จับแขนหลานสาวให้เดินมาคุยกันส่วนตัว
“เพ็บ ตกลงหนูกับออโต้ไม่มีอะไรคืบหน้าเลยเหรอลูก”
“ออโต้ไม่ได้ชอบหนูค่ะคุณป้า”
“อะไรกัน ออโต้คนสวยอยู่ตรงหน้าแล้วทำไมมองไม่เห็นนะ แล้วเด็กเจ้าน้อยอะไรนั่นทำไม ดูออสตินสนใจจังเลย อย่าบอกนะว่าออสตินชอบเด็กคนนั้น”
“เพ็บไม่แน่ใจค่ะ”
“อะไรกันยัยเพ็บ ออสตินเขาชอบเราไม่ใช่เหรอ ถ้าออโต้ไม่สนใจทำไมเราไม่มุ่งไปทางออสตินละ”
“คุณป้าค่ะ ออสตินเด็กกว่าเพ็บตั้งหลายปีนะคะ แล้วออสตินก็ไม่ได้ชอบเพ็บจริงจังอะไรหรอกค่ะ”
“ไม่รู้ละ ยังไงป้าก็จะเชียร์สองคนนี้เท่านั้นนะเพ็บ”
เพ็บทำท่าลำบากใจ เธอชอบออโต้มากก็จริงแต่ในเมื่อเขาคิดกับเธอแค่เพื่อน จะให้เธอทำยังไง ส่วนออสตินเขาก็หยอกเล่นไปเรื่อยไม่ได้คิดอะไรกับเธอจริงจังหรอก และพอเจ้าน้อยเข้ามา ดูๆ แล้วเขาก็น่าจะสนใจเจ้าน้อยมากกว่าด้วย
- Writer
