บทที่7 น้องที่ไม่ใช่น้อง
1668 Words
ออสตินใส่หมวกกันน็อกให้เจ้าน้อยเรียบร้อย
“พร้อมนะ”
“พร้อมค่ะ” คนตัวเล็กพูดเสียงตื่นเต้น จับบ่าแกร่งปืนขึ้นคร่อมมอเตอร์ด้วยท่าทางทะมัดทะแมง
“เจ้าน้อยเกาะแน่นๆ ละ”
“ให้น้อยเกาะพี่ตรงไหนได้บ้าง”
“อยากกอดตรงไหนก็กอด”
“น้อยถามว่าเกาะค่ะ ไม่ใช่กอด งั้นน้อยจับไหล่พี่ละกัน”
“อืม” ออสตินตอบพร้อมกับแอบยิ้ม แกล้งออกรถแรงจนคนตัวเล็กเซถลาจนหน้าอกนุ่มหยุ่นเข้ามาบดเบียดแผ่นหลังแกร่ง
บรื้นน!
เจ้าน้อยคว้ากอดเอวสอบไว้แน่น ทั้งที่ตอนแรกตั้งใจว่าจะแค่จับไหล่เขา ขับเร็วขนาดนี้แกล้งกันรึไง
“พี่ออสตินขับเร็วไปไหมคะ”
“ไหนบอกว่าไม่กลัว”
“เร็วไปค่ะ”
“ขับช้าเมื่อไหร่จะถึงล่ะ”
พูดจบแต่ก็ไม่ได้ขับเบาลงเลย ไม่คิดจะให้ใครแซงเลยรึไง เจ้าน้อยแอบบ่นเขาในใจ
เขาขับมาจอดหน้าร้านปั้นอาร์ตเซรามิก ร้านหนึ่ง
“ที่นี่เหรอคะ?”
“อืม” ออสตินถอดหมวกกันน็อกให้เจ้าน้อย แล้วเดินนำคนตัวเล็กเข้าไปในร้าน
“….”
“โอ๊ะ! ที่รักมายังไงคะเนี่ย” สาวสวยทักทายออสตินด้วยความสนิทสนม
“คิดถึงเพ็บไงครับ”
“ไปปากหวานกับสาวๆ เถอะค่ะออสติน แล้วนี่พาแฟนมาด้วยเหรอคะ สวยจังเลย”
“คนนี้เหรอสวย?” ออสตินเลิกคิ้วมองมาที่เจ้าน้อย
“อืม สวยมาก น้องชื่ออะไรคะ”
“เจ้าน้อยค่ะ”
“ชื่อก็น่ารัก ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ พี่ชื่อเพ็บนะคะ เป็นเพื่อนกับออสติน”
“ค่ะยินดีที่ได้รู้จักค่ะ พี่เพ็บ น้อยเป็นน้องที่ไม่ใช่น้องของพี่ออสตินค่ะ”
“เอ๊ะ! ฮ่าฮ่า ยังไงคะออสติน น้องที่ไม่ใช่น้อง”
“เจ้าน้อยเป็นลูกของแฟนใหม่คุณพ่อผมน่ะ คุณน้าเจ้านางน่ะ”
“อ่า เข้าใจแล้วค่ะ แล้ววันนี้ออสตินมานี่มีอะไรให้เพ็บรับใช้ค่ะ”
“ใครจะไปกล้าใช้คนสวยละครับ”
“เลิกปากหวานค่ะออสติน แล้วรีบบอกมา”
“คือ น้องที่ไม่ใช่น้อง ทำจานที่เพ็บทำให้ผมแตกไปหนึ่งใบ เลยอยากได้ใบใหม่ให้ครบชุดเหมือนเดิมครับ”
“ได้ค่ะ เพ็บจัดการให้นะคะ อยากได้อะไรอีกไหมคะ”
เจ้าน้อยเดินดู ถ้วยจานแก้ว แจกัน ด้วยท่าทางที่สนใจ
“น้องเจ้าน้อยสนใจอยากลองทำไหมคะ จะได้มีชิ้นงานที่เป็นของตัวเอง อยากลองไหม” เพ็บเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางยิ้มแย้มดูเป็นมิตรและใจดี
“พี่เพ็บจะสอนเหรอคะ?”
“สอนสิคะ ไปค่ะ” เพ็บเดินนำเจ้าน้อยมาที่หลังร้าน เป็นที่ทำงานปั้นของเธอ
“น่าสนุกจังเลยคะ”คนตัวเล็กท่าทางตื่นเต้น อยากรู้อยากลองทุกอย่างจนออสตินมองแล้วเผลอแอบยิ้ม
“ใส่ผ้ากันเปื้อนก่อนนะคะ” เพ็บใส่ผ้ากันเปื้อนให้เจ้าน้อยพร้อมกับยิ้มให้อย่างใจดี “เรียบร้อยค่ะ”
“นายทำด้วยไหม” เธอหันมาถามคนตัวสูง
“ใส่ให้ด้วยสิ ผ้ากันเปื้อนน่ะ” ออสตินหันมาตอบยักคิ้วให้เพ็บ
“ใส่เองเลยค่ะ”
“สองมาตรฐานจังเลยเพ็บ”
“พูดมากรีบใส่แล้วมานั่งเลย” เธอแกล้งพูดเสียงดุใส่เขาแต่ไม่ได้จริงจังอะไร
“เจ้าน้อยพร้อมนะคะเรามาเริ่มกันเลยนะคะ ว่าแต่เจ้าน้อยอยากทำอะไรดีคะ”
“อืม น้อยอยากทำแก้วน้ำค่ะ พอจะได้ไหมคะ”
“ได้สิคะ”
ออสตินนั่งลงข้างๆ เจ้าน้อย มองคนตัวเล็กที่กำลังตั้งใจดูเพ็บและทำตามทุกขั้นตอน
“…..”
“เจ้าน้อยแน่ใจนะว่าที่ปั้นอยู่คือแก้ว”
“หืม! พี่ออสตินอย่าเพิ่งพูดสิคะ น้อยกำลังพยายามอยู่ เออว่าแต่พี่เพ็บค่ะ ถ้าแก้วไม่สำเร็จน้อยขอเปลี่ยนเป็นถ้วยได้ไหมคะ”
“หึ!” คนตัวโตถึงกับหัวเราะ
“ออสติน อย่าว่าน้องสิ สำเร็จสิคะ เจ้าน้อยดูพี่อีกรอบนะคะ”
คนตัวเล็กตั้งใจดู แล้วก็ลองทำใหม่อีกรอบ
“ไหนของตัวเองละ ออสตินถึงไหนแล้ว ขอคุณครูตรวจงานหน่อยสิคะ” เพ็บพูดกับเขาพร้อมกับทำหน้าดุ แกล้งเขาเล่น
“ตรวจเลยครับคุณครู ของผมนี่สิถึงเรียกว่าแก้วจริงไหม”
เจ้าน้อยตวัดสายตามามองคนที่คอยว่าฉันอยู่ตลอดเวลา แต่เอาจริงๆ พี่ออสตินเขาก็ปั้นขึ้นรูปสวยกว่าฉันเยอะจริงๆ นั่นแหละ เขาคงมาที่นี่และได้ฝึกมือบ่อย ก็แฟนเขาเป็นเจ้าของที่นี่แถมเป็นคนสอนให้อีกก็ต้องเก่งกว่าฉันสิ
“อะไรเจ้าน้อยทำหน้าแบบนั้นคืออะไร?” คนตัวโตถามพร้อมกับยกยิ้มที่มุมปาก
“เปล่าค่ะ พี่เพ็บค่ะ น้อยว่าของน้อยคงได้แค่นี้แล้วละคะ”
“มาค่ะพี่ช่วย เราเพิ่งจะทำครั้งแรก แค่นี้ก็ดีมากแล้วค่ะ พี่ช่วยนะคะ เดี๋ยวเจ้าน้อยไปแสดงฝีมือ ตอนวาดลวดลาย แล้วก็ลงสีดีไหมคะ”
“ดีค่ะ” เจ้าน้อยส่งยิ้มสดใสตาเป็นประกายให้พี่เพ็บ
เจ้าน้อยตั้งใจวาดลวดลาย ลงแก้วของเธอ ออสตินแอบมอง คนที่ตั้งหน้าตั้งตามุ่งมั่นยิ้มๆ
“เพ็บ อยากได้ลายคู่กันไหม เผื่อดื่มน้ำแล้วจะได้คิดถึงกันบ้าง” ออสตินพูดยกยิ้มบางๆ
ชิ! จีบสาวเก่งจังเลยนะ เอ๊ะ! พี่เพ็บบอกว่าเป็นเพื่อนไม่ใช่แฟนกัน รึว่าพี่ออสตินกำลังตามจีบพี่เพ็บอยู่ เจ้าน้อยแอบมองทั้งคู่แล้วก็หันไปสนใจงานวาดของตัวเองต่อ
“ตลกละออสตินแก้วคู่อะไร”
“ก็อยากได้แก้วคู่กับเพ็บอะ”
“พอเลย วาดไป ตั้งใจด้วยละ”
เขาหันมามองคนตัวเล็ก ที่ไม่ได้สนใจใครนอกจากตั้งใจวาดงานของตัวเองไปเงียบๆ
“จานเดี๋ยวเพ็บทำเสร็จ แล้วให้เด็กที่ร้านไปส่งให้นะคะ ออสติน”
“ผมมารับเองก็ได้นะ เพ็บ อยากให้มาวันไหนละ”
“ให้เด็กไปส่งดีกว่าค่ะ สะดวกกว่า ออสตินขับมอเตอร์ไซค์มา เพ็บว่าไม่ค่อยปลอดภัย ขับรถยนต์มาก็รถติด ลำบากเปล่าๆ”
“ไม่ลำบากหรอก ถ้าเพ็บอยากให้มา”
“….”
“ไปดูแก้วกันดีกว่าค่ะเจ้าน้อย น่าจะอบเสร็จแล้ว” เพ็บไม่ตอบและหันไปพูดกับเจ้าน้อยแทน
“ตื่นเต้นจังเลยค่ะพี่เพ็บ”
“ตื่นเต้นอะไร ลุ้นว่าจะออกมาเป็นแก้วรึเปล่าดีกว่ามั้ง” คนตัวโตยังแกล้งว่าเธอไม่หยุด
“ชิ!” เจ้าน้อยย่นจมูกใส่เขา แล้วก็เดินตามเพ็บไป
“เสร็จแล้ว สวยเลยค่ะเจ้าน้อย ลายสวยมากเลยค่ะ วาดเก่งมากเลยนะคะ” เพ็บเอ่ยชม
เจ้าน้อยวาดเป็นรูปดอกไม้เล็กๆ แก้วของเธอออกมาสดใสน่ารัก น่าใช้ จนเจ้าตัวยิ้มไม่หุบภูมิใจกับผมงานของตัวเอง
“ลายเด็กน้อย” ออสตินมองแก้วของเจ้าน้อยพร้อมกับเอ่ยขึ้นมา
คนตัวเล็กไม่ได้สนใจ ยังยิ้มกับแก้วของตัวเองไม่หยุด
“ถ้าเจ้าน้อยชอบ ไว้มาอีกนะคะ พี่จะสอนทำอีก”
“จริงเหรอคะ พี่เพ็บใจดีจังเลยค่ะ แต่น้อยไม่ค่อยว่างเลยค่ะ แต่จะหาเวลามาอีกแน่นอนค่ะ น้อยชอบมากเลย”
“สองมาตรฐานอีกแล้วนะ ทำไมกับผมถึงไม่ค่อยอยากให้มาละเพ็บ”
“ก็เพ็บไม่อยากให้สาวๆ ของออสตินมาบุกที่ร้านเพ็บนิค่ะ”
“สาวที่ไหน ไม่มีสักหน่อย”
“ไม่มีน้อยแต่มีเยอะ นะสิไม่ว่า พี่ออสตินคนหล่อของคณะวิศวะ” เพ็บเอ่ยแซว
“หึ! เพ็บก็แบบนี้ตลอด กลับกันไหมเจ้าน้อย” เขาหันมาชวนคนตัวเล็กที่หมุนแก้วตัวเองดูแล้วก็ยิ้มไม่หยุด
“ค่ะ..อืมพี่เพ็บค่ะ ค่าเสียหายวันนี้น้อยเป็นคนจ่ายนะคะรวมถึงค่าจานของพี่ออสตินด้วยนะคะ”
ออสตินเลิกคิ้วมองมา แล้วก็ยอมพยักหน้าให้เพ็บคิดเงินกับเจ้าน้อย
“มีคนอยากรับผิดชอบ คิดเงินเลยเพ็บ”
“พี่คิดแค่ค่าจานของออสตินละกัน ส่วนแก้วน่ะ พี่อยากให้เจ้าน้อยเก็บไว้เป็นที่ระลึก”
“ไม่ได้ค่ะ พี่เพ็บเสียเวลางานมาสอนน้อยแล้ว คิดเงินเถอะนะคะ ถ้าแบบนี้วันหลังน้อยไม่กล้ามาแน่ๆ ค่ะ”
“โอเคๆ พี่ยอมแล้วค่ะ” เพ็บยิ้มเอ็นดูความน่ารักและขี้เกรงใจของเจ้าน้อย
"....”
“พี่ออสตินขับช้าๆ หน่อยได้ไหมคะ น้อยกลัวแก้วจะแตก”
“ไม่แตกหรอก ห่อมาอย่างดี ขับช้าเมื่อไหร่จะถึงกันละ เกาะดีๆละกัน” ว่าจบก็ออกรถไปด้วยความเร็ว
มาถึงห้องเจ้าน้อยรีบแกะแก้วออกมาดูเพราะห่วงว่าแก้วจะแตก ออสตินมองแล้วส่ายหัว เดินไปหยิบน้ำดื่ม
“ชอบจังแฮะ” เจ้าน้อยบ่นพึมพำคนเดียว
“ชอบอะไร แก้ว รึมอเตอร์ไซค์”
“ก็ชอบทั้งสองอย่างนะคะ นั่งมอเตอร์ไซค์ก็สนุกดี ได้ไปทำแก้วครั้งแรกก็สนุกอีก ขอบคุณนะคะพี่ออสตินที่พาน้อยไป”
“อืม” คนตัวโตตอบรับแล้วก็เดินไปสูบบุหรี่ที่ระเบียง
เจ้าน้อยดูแก้วใบที่ออสตินเป็นคนวาด เขาวาดรูปเด็กผู้หญิงผิวดำนั่งอยู่กับหมาตัวโต
“คุ้นๆ แฮะ นี่พี่ออสตินวาดรูปฉันกับเทอร์โบงั้นเหรอ นิสัยไม่ดี คนอะไรขี้แกล้ง บลูลี่กันชัดๆ” สายตามองแผ่นหลังกว้างที่ยืนหันหลังสูบบุหรี่อยู่ อย่างรู้สึกหมั่นไส้ พร้อมกับย่นจมูกใส่
- Writer
