บทที่4 ขาวมาตั้งแต่เด็ก

1766 Words

เช้าวันต่อมา “ไอ้ออสติน เจ้าน้อยไม่สวยเลยเนอะ ดำมาก” มาร์วินมาถึงได้ทีโจมตีออสตินทันที ด้วยสีหน้ากวนประสาทสุดๆ “ก็ใครจะไปรู้ละว่าโตมาจะขาวได้ขนาดนั้น กูก็งงเหมือนกัน เมื่อก่อนเจ้าน้อยดำกูพูดจริง เดี๋ยวมึงฟังนะ” ออสตินกดโทรศัพท์โทรหาป้าแพร แล้วก็เปิดโฟนให้เพื่อนเขาฟังด้วย ครืดด ครืดด “ฮัลโหลค่ะคุณออสติน” “สวัสดีครับป้าแพร” “เจ้าน้อยอยู่กับคุณออสตินแล้วใช่ไหมคะ” “ครับป้าแพร อืมคือผมมีเรื่องจะถามป้าแพรหน่อยครับ” “ค่ะ ได้ค่ะ” “คือเจ้าน้อยทำไมถึงได้ตัวขาวขึ้นขนาดนี้ครับป้าแพร คือผมไม่เจอน้องนาน แทบจะจำไม่ได้เลยครับ” ป้าแพรหัวเราะ “จริงด้วยค่ะคุณออสตินไม่ได้เจอเจ้าน้อยนานมากแล้ว จริงๆ แล้วเจ้าน้อยผิวขาวตั้งแต่เด็กค่ะ แต่ตอนวัยรุ่นที่คุณออสตินเจอเจ้าน้อย เธอเล่นกีฬาเยอะเลยค่ะ ช่วงนั้นคุณเจ้านางให้เจ้าน้อยไปเรียนกอล์ฟค่ะ ผิวก็เลยเป็นแบบนั้น พอคุณเจ้านางเสียก็เลยไม่ได้เรียนต่อ และหลังจากที่คุณแม่เธอเสียป้าก็ช่วยดูแลด้วย เห็นเธอบอกป้าว่ามีบางคนชอบเรียกเธอว่ายัยเด็กดำด้วยนะคะ ป้าได้ยินแล้วโกรธมากเลย” ป้าแพรเล่าให้เขาฟัง ออสตินได้ยินแบบนั้นถึงกับทำหน้าไม่ถูก กับคำว่า ยัยเด็กดำ ที่เขาชอบเรียกเวลาอยู่กับเจ้าน้อยสองคน ไม่คิดว่ายัยนั่นจะเอาไปพูดกับป้าแพร “ป้าเห็นว่ากำลังจะเป็นสาวก็เลยใช่วิธีตามคนโบราณของป้าไปเรื่อย จนเจ้าน้อยผิวกลับมาขาวสวยเหมือนเดิม และก็ไม่ได้กลับไปเล่นกอล์ฟอีก ก็กลับมาค่อยๆ ขาวขึ้นเป็นผิวเดิมค่ะ” ป้าแพรเล่าไปยิ้มไปเพราะเข้าใจเลยว่าทำไมคุณออสตินถึงแปลกใจ ถึงขั้นโทรมาถามเธอ เพราะเจ้าน้อยทั้งขาวและก็สวยขึ้นมากจริงๆ สวยขึ้นตามธรรมชาติตามวัย “อ๋อครับ ไม่มีอะไรครับป้าแพรผมแค่แปลกใจไม่อยากถามเจ้าน้อยตรงๆ เกรงใจน่ะครับ ก็เลยโทรมาถามป้าแพร” “ค่ะคุณออสติน” “ไม่มีอะไรแล้วครับป้าแพร สวัสดีครับ” “….” “แล้วไงเมื่อก่อนดำ แต่น้องก็สวยยังไงก็สวย ยิ้มหวานจนกูคิดว่าตัวเองเจอนางฟ้ารึเปล่า” มาร์วินพูดมองหน้าออสติน แล้วยักไหล่ “แล้วคนที่บลูลี่น้อง เรียกน้องว่าเด็กดำคือแกใช่ไหมออสติน” มาร์วินถามคาดคั้น “เออกูเองแหละทำไม” “ไม่ทำไม แต่ว่าตอนนี้น้องเขาสวยมากขาวมาก เด็กดำที่ไหนไม่มีแล้ว ห้ามมึงเรียกน้องเขาแบบนั้นอีก” มาร์วินพูด “มึงน่ะสวยหมดแหละไอ้มาร์วิน ยิ่งเด็กๆ ยิ่งสวย” ออสตินพูดหน้านิ่งๆ กับมาร์วิน “มึงพอกันทั้งคู่แหละ เลิกกัดกันซะที” ไปขึ้นเรียน แม็กซ์เวลเดินนำทุกคนเข้าไปในตึก Line กลุ่ม ครอบครัว ออโต้ตั้งกลุ่ม แล้วดึง เจ้าน้อยกับออสตินเข้ากลุ่ม เจ้าน้อย : ส่งสติกเก้อแมวยิ้ม ออสติน : ส่งสติกเก้อหมีง่วง ออโต้ : เจ้าน้อยตอนนี้อยู่ที่ไหน เจ้าน้อย : เข้าอบรมแล้วค่ะ ออโต้ : เจ้าน้อยเลิกกี่โมงทักหาพี่ออสตินล่ะ ให้พี่ออสตินไปรับนะ ไม่ไกลกับมหาลัยพี่ออสติน เจ้าน้อย : น้อยกลับเองได้นะคะพี่ออโต้ ออสติน : ทักมาพี่ไปรับเอง เจ้าน้อย : ก็ได้คะ “….” “เออออสตินแล้วเจ้าน้อยเขามาทำอะไรที่กรุงเทพละ” มาร์วินถถาม “ไม่เกี่ยวกับมึงนะกูว่า ไม่ต้องอยากรู้หรอก” “เอ้า! ไอ้เวรออส กวนตีนเฉย” “สองคนอาจารย์มาแล้ว เงียบดิ๊” แม็กซ์เวลดุทั้งคู่ ช่วงพัก “พวกมึงไปกินข้าวกันก่อนเลย กูไปรับเจ้าน้อยก่อน” ออสตินบอกเพื่อนๆ แล้วรีบเดินแยกออกไป “ไหนบอกไม่อยากดูแล” มาร์วินพูดแล้วก็อดขำไม่ได้ “ตกลงมึงไม่ได้สนใจเจ้าน้อยจริงๆ ใช่ไหม” เคเดนถามขึ้นมา “เปล่ากูแค่ชมเฉยๆ อยากแกล้งมัน” มาร์วินตอบยิ้มๆ “ก็ดีแล้วออสตินน่ะไม่เท่าไหร่เพราะมึงน่ะเพื่อนมัน แต่ถ้ามึงไปเล่นๆ กับเจ้าน้อยกูกลัวพี่ออโต้มากกว่านะมาร์วิน แต่ถ้ามึงแค่แกล้งไอ้ออสตินเฉยๆ ก็โล่งใจไป” “เออกูรู้ กูไม่ยุ่งหรอก” มาร์วิน พยักหน้าเข้าใจที่เคเดนพูด เพราะขึ้นชื่อว่าพี่ออโต้ไม่มีใครกล้าไปแหย่เขาเล่นแน่ๆ “….” “พี่ออสตินมีเรียนต่อรึเปล่าค่ะ” เจ้าน้อยถามเขาตอนที่ขึ้นมานั่งบนรถเขาเรียบร้อยแล้ว “มีแต่แค่วิชาเดียว เจ้าน้อยไปรอพี่ที่มหาลัยก่อนก็ได้แล้วค่อยกลับพร้อมกัน” “น้อยกลับเองก็ได้นะคะ” คนตัวเล็กหันไปมองเขาแล้วก็รีบเปลี่ยนคำพูดเพราะสายตาคมกริบที่หันปรายตามามองแล้ว ไม่อยากขัดคำสั่งพี่เขา “ก็ได้ค่ะ” “พี่มีห้องให้นั่งรอสบายๆ ถ้าง่วงก็หลับได้เลย เรียนเสร็จพี่ไปปลุก” “ในมหาลัยมีห้องแบบนั้นให้ด้วยเหรอคะ” “พอดีแม็กซ์เวลเพื่อนพี่เป็นเจ้าของมหาลัย มันเลยจัดการห้องแบบนี้ไว้ใช้สำหรับกลุ่มพวกเรา แต่ไม่ต้องห่วงพี่บอกมันแล้ว ช่วงที่พวกพี่มีเรียนก็ไม่มีใครเข้าไปใช้หรอก” @ มหาลัยคิงเวลล์ “เจ้าน้อยไปหาอะไรกินกันก่อน” ออสตินเดินนำเจ้าน้อยไปที่โรงอาหารของคณะ กลุ่มเพื่อนๆ เขาโบกมือให้ ออสตินพาเจ้าน้อยไปนั่งที่โต๊ะที่เพื่อนเขานั่งอยู่ “พี่ๆ สวัสดีค่ะ” “สวัสดีครับ เชิญนั่งครับ” แม็กซ์เวลขยับที่ให้เจ้าน้อยนั่ง “เจ้าน้อยกินอะไรดี” ออสตินถามคนตัวเล็ก “น้อยดื่มน้ำส้มปั่นดีกว่าค่ะเพราะเพิ่งทานข้าวมาเองคะพี่ออสติน” ออสตินพยักหน้า เดินไปซื้อน้ำส้มปั่นให้เจ้าน้อย แล้วก็เดินไปซื้อข้าวให้ตัวเอง “เจ้าน้อย ตอนนี้เรียนอยู่ที่ไหนครับ” มาร์วินถาม “น้อยเรียนที่บ้านค่ะ จบปริญญาแล้วค่ะ” “ว้าว! เก่งจัง แล้วตอนนี้ทำอะไรอยู่บ้างครับ” มาร์วินเอ่ยถามค่อนข้างจะทึ่งกับคนตัวเล็กคนสวย “ตอนนี้น้อยอยากทำแบรนด์ชาเจ้านางของที่ไร่ ให้ติดตลาดค่ะ ก็เลยมาลงคอร์สอบรมสอนเรื่องการสร้างแบรนด์ และก็การตลาดค่ะ อาจจะต่อยอดไปถึงผลิตภัณฑ์อาหารเสริมด้วยค่ะ กำลังศึกษาอยู่” “ฟังเจ้าน้อยอายุแค่นี้พูดเรื่องธุรกิจแล้วรู้สึกว่าตัวเองทำอะไรอยู่ว่ะเนี่ย น้องอายุแค่นี้เอง ไปไกลแล้ว มึงทำอะไรอยู่ว่าออสติน” มาร์วินหันมาถามออสตินที่นั่งอยู่ข้างๆ เขา “กูเหรอกินข้าวไงมึงไม่เห็น” “เวรกวนตีนจริง” มาร์วินหันมาจิ๊ปากใส่ออสติน เจ้าน้อยยิ้มให้ทั้งคู่ “แม็กซ์อ่านlineกูแล้วใช่ไหม” ออสตินทานข้าวเสร็จหันไปถามเพื่อน “อืม ได้เลยที่จริงมึงไม่ต้องขอกูก็ได้ออสติน แค่น้องจะไปนั่งรอมึงเรียนเสร็จ” “น้อยรบกวนพี่แม็กซ์เวล แล้วก็พี่คนอื่นๆ รึเปล่าค่ะ พี่ออสตินบอกว่าห้องนั่นใช่เฉพาะพวกพี่” “ไม่หรอกตามสบายเถอะ พวกพี่ก็เอาไว้นั่งเล่น ตอนไม่มีอะไรทำ บางทีก็แยกกันเรียน เวลาว่างก็เอาห้องนั่นเป็นที่รวมตัวเฉยๆ ไปนั่งได้ตามสบายเลย ออสตินพาเจ้าน้อยไปส่งเถอะ ไปกันจะได้เวลาเข้าเรียนละ” แม็กซ์เวลอธิบายจบเดินนำทุกคนไปที่ตึกวิศวะ “….” “พี่ออสตินน้อยขอหลับได้ใช่ไหม ง่วงมากเลย” “นอนเถอะ เดี๋ยวพี่ล็อกห้องให้ เรียนเสร็จพี่มาปลุกเอง” “ค่ะ” ออสตินออกไปเรียนแล้ว เจ้าน้อยเดินไปนอนลงที่โซฟายาว สักพักก็หลับไปด้วยความเพลีย “….” หลังเลิกเรียน “พวกมึงคืนนี้ไปร้านพี่ออโต้ไหม พรุ่งนี้วันหยุด” มาร์วินเอ่ยชวนเพื่อนๆ หลังเลิกเรียน “ไอ้เวรชวนกินเหล้า เมื่อกี้ฟังเจ้าน้อยพูดเหมือนจะคิดได้อยู่เลยนะไอ้มาร์วิน” เคเดนพูดขึ้นยิ้มๆ “ก็เรื่องทำงานกับกินเหล้ามันคนละส่วนกันนะ กูแยกแยะได้ไง ตกลงไปไหมพวกมึงน่ะ” มาร์วินถามย้ำอีกรอบ “เออเจอกันคืนนี้กูกลับนะ” แม็กซ์เวลพูดตัดบท “อืม กูไปปลุกเจ้าน้อยก่อน” ออสตินเดินกลับไปที่ห้องพักของกลุ่มพวกเขา เปิดประตูเข้ามาเบาๆ เห็นคนตัวเล็กหลับอยู่บนโซฟา “เจ้าน้อย เจ้าน้อย” “อื้อ!” “ตื่นเถอะ กลับไปนอนต่อที่ห้อง” “อื้อ! ตื่นแล้วค่ะ” เจ้าน้อยดันตัวเองลุกขึ้นด้วยสีหน้างัวเงีย หยิบกระเป๋า แล้วก็เดินตามออสตินออกมาจากห้อง ไปที่ลิฟต์ “พี่ออสติน” สาวสวยในชุดนักศึกษาวิ่งมาหาเขาเกาะแขนเขาแน่น “มีอะไร” เสียงทุ้มเอ่ยถาม “มิวขอติดรถกลับด้วยนะคะ วันนี้มิวไม่ได้เอารถมา ฝนก็ทำท่าจะตก แต่ถ้าฝนตกเราแวะไปที่เพนต์เฮาส์ของพี่ก่อนก็ได้นะคะ มิวไม่รีบ ดีไหมคะ” เจ้าน้อยได้ยินแบบนั้นถึงกับทำตัวไม่ถูก มายืนผิดที่ผิดเวลาจริงๆ เลย ได้แต่บอกตัวเอง “เอ่อพี่ออสตินค่ะ พอดีน้อยเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าน้อยจะไปซื้อของใช้หน่อยนะคะ น้อยไปนะคะ” เจ้าน้อยพูดจบรีบเดินไปจากตรงนั้นให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ “เจ้าน้อย เจ้าน้อย” ออสตินเรียกเธอไว้แต่เจ้าน้อยเหมือนจะไม่ได้ยินแล้ว “ใครกันค่ะพี่ออสติน” มิวมิว เงยหน้าถามเขาสีหน้าไม่พอใจ “เจ้าน้อย น้องน่ะ” “พี่ออสตินไม่มีน้องไม่ใช่เหรอคะ” “ฉันจะมีน้องรึไม่มีก็ไม่เกี่ยวกับเธอนะมิวมิว อย่ามาถามเยอะ ขึ้นรถจะให้ไปส่งก็จะไปให้แค่นั้นไม่ต้องพูดกับฉันอีก นั่งไปเงียบๆ”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more