พ่ายรักหมอมาเฟีย The Princess'S Revenge (Kris - Moana)

Vengeful love-1 >บทนำ< เมื่อหนึ่งปีก่อน ประเทศเวนาเซียร์... "นายดิฉันว่าประเทศนี้เข้ายากจังนะคะ ขนาดเรามาในนามของนักธุรกิจยังโดนกักตัวที่ตม.ตั้งเกือบวันนึง" ขวัญฤดีผู้ช่วยคนสนิทของคริสเอ่ยขึ้น...ด้วยวัยที่ใกล้จะสี่สิบเลยบ่นตามภาษา "อะไรที่ยากๆ ผมชอบ"คริสเอ่ยยิ้มๆ ที่เขายอมทะเยอทะยานมาประเทศแห่งนี้ เพราะต้องการแร่ธาตุที่หายากไปทดลองทำยา "เฮ้อ เหนื่อยจัง แล้วนี่เมื่อไหร่จะถึงกันล่ะคะเนี่ย" "ผมกำลังจะบอกคุณขวัญพอดีเลย คุณไปพักได้เลยวันนึงเต็มๆ"คริสเอ่ยบอกผู้ช่วยสาวอย่างใจดี "ไปเถอะเจ๊ ผมรำคาญเสียงเจ๊จะแย่" โตโน่ลูกน้องมือขวาของคริสพูดขึ้นด้วยใบหน้ารำคาญ "ไม่ได้ยินเสียงฉันแล้วจะเหงาเชอะ!"ขวัญฤดีเอ่ยขึ้นอย่างไม่จริงนักพร้อมเรียกแท็กซี่กลับโรงแรมที่พักอยู่ "นายที่อยู่ทำไมมันไม่มีในโลเคชั่นล่ะครับ" "แผนที่น่าจะถูกนะ"คริสบอกลูกน้องคนสนิทในขณะที่เดินออกมาตามถนนในใหญ่เมืองหลวงที่ในตอนนี้มีหิมะตกจำนวนมาก "ไม่ใช่คุณตรีธานให้มาผิด พาเรามาหลงกลางเมืองนะนาย"โตโน่เอ่ยด้วยใบหน้าไม่จริงจังนะ "ไม่หรอก คุณอาให้แผนที่มาถูกแล้วล่ะ" "นายแต่ผมหิวแล้ว" "ภาระจริงๆ"คริสพูดแล้วมองหน้าโตโน่อย่างรำคาญพร้อมเดินเข้าร้านอาหารตรงหน้า ด้วยความที่ชายหนุ่มมีนิสัยเป็นกันเองไม่ถือตัวกับลูกน้อง เลยถูกมองว่าใจดีแต่เวลาเขาเอาจริงหรือโมโหอะไรก็ฉุดไม่อยู่เหมือนกัน "เมืองหลวงนี้ชื่อเมืองอะไรนะ" "เมือง โมอาน่าครับ"โตโน่ตอบผู้เป็นนายในระหว่างกินขนมปังอย่างหิวโหย "ชื่อแปลกดีแฮะ.."คริสเอ่ยขึ้นแล้วยิ้มมุมปาก พลางนั่งดูแผนที่ของตัวเมืองเพื่อจะเดินทางไปเอาตัวแร่ธาตุแล้วเดินทางกลับไทยให้เร็วที่สุด "นายจะไปแล้วเหรอ?" "เปล่าแค่จะออกไปยีดเส้นยีดสาย"คริสบอกกับลูกน้องคนสนิทพร้อมเดินออกไปทางหลังร้านที่ติดกับถนนอีกสายของตัวเมือง "เราไม่ย้ายออกๆ เราไม่เอาราเว่นๆลฯ" เสียงของกลุ่มชาวบ้านที่มาประท้วง ยืนรวมตัวกันอยู่หน้าตึกที่เหมือนกำลังถูกรื้อและทุบทำลาย "ประเทศนี้ประชากรดูเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน"คริสพึมพำคนเดียวพร้อมยืนมองด้วยแววตาเรียบนิ่ง ปัง!!! ตู้มมมม!!! "กรี๊ดดดดดด ระเบิด!" "เฮ้ย! จะฆ่ากันให้ตายเลยหรอไงวะ" คริสเอ่ยสีหน้าตกใจเมื่อมีเสียงปืนรวมถึงระเบิดยิงใส่ผู้ชุมนุม "แม่อยู่ไหน" เสียงเด็กน้อยที่พัดหลงกับผู้เป็นแม่ ทำให้คริสที่เห็นเหตุการณ์รีบวิ่งฝ่าดงปืนที่ระดมยิงมาเรื่อยๆเข้าไปช่วยเด็กอย่างสงสาร "ไม่เป็นไรนะ ออกจากตรงนี้ก่อน"คริสพูดเป็นภาษาอังกฤษกับเด็กน้อยมพยายามฝ่าความชุลมุนเข้าไปแต่ก็ดูจะแสนยากลำบาก ปัง!! ปัง!! "ไม่ต้องกลัวนะ"คริสดันเด็กน้อยให้ชุกเข้ามาในเสื้อพร้อมแหวกทางออกมาได้ ทว่า...กระสุนปืนยังคงระดมยิงมาเรื่อยๆยังดีที่คริสหลบได้หวุดหวิด "ทางนี้.." เสียงผู้หญิงที่ใส่ผ้าคลุมสีเขียวเห็นเพียงแต่ใบหน้าและดวงตาเย็นเยียบ ดึงมือหนาของชายหนุ่ม พาวิ่งออกไปทางซอยแคบของตัวเมือง "หนูกลัว"เด็กหญิงตัวเล็กยังคงสะอึกอยู่ในอกแกร่งของคริสอย่างขวัญเสีย ทำให้หญิงสาวที่ยืนอยู่ด้วยเอ่ยขึ้น "ส่งเด็กมาให้เรา" "ครับ" คริสส่งเด็กน้อยให้หญิงสาวด้วยสีหน้าชะงัก หญิงสาวผู้นี้ดูไม่เหมือนชาวบ้านธรรมดาที่พบเห็น การแต่งตัวก็ดูเหมือนอำพรางไม่ให้ใครได้เห็นหน้าตาได้ง่ายๆ "ชูว!! อย่าร้องนะคนเก่ง"หญิงสาวหันหลังให้คริสพร้อมเปิดหมวกให้เด็กน้อยให้เห็นหน้าตนเอง "เจ้าหญิงๆ"เด็กน้อยเช็ดน้ำตาแล้วจับใบหน้างามสง่าอย่างดีใจจนลืมเรื่องราวเกิดขึ้นเมื่อกี้อย่างว่าง่าย ส่วนคริสได้แต่มองทางข้างหลังแต่มองยังไงก็เห็นใบหน้าหญิงสาวผู้นี้ไม่ชัด ทว่า..ข้างกรอบหน้าเธอดูมีความสวยอยู่ไม่น้อย "เอ่อ..คุณ" "เจ้าหญิง!"เสียงชายในชุดทหารวิ่งเข้ามาจำนวนนับสิบล้อมตัวบดบังหญิงสาวไว้ "เจ้าหญิงงั้นเหรอ?"คริสเอ่ยอย่างตกตะลึ่งไม่คิดว่าหญิงสาวที่มาช่วยจะเป็นถึงเจ้าหญิง "เราจะพาเด็กไปที่วังก่อน รบกวนพวกท่านส่งชายข้างหลังให้ถึงที่พักด้วย"น้ำเสียงนุ่มนวลเอ่ยขึ้น ดึงชุดขึ้นปิดบังใบหน้าเดินออกไปโดยมีองครักษ์จำนวนมากเดินตาม • @วังเวนาเซีย... "ทำไมน้องถึงออกไปโดยไม่มีองครักษ์ตามโมอาน่า"เสียงของเจ้าชายโนอาตำหนิน้องสาวด้วยความเป็นห่วง "น้องขอโทษท่านพี่ที่ทำให้เป็นห่วง"โมอาน่าเอ่ยขึ้นพร้อมเดินไปออดอ้อนผู้เป็นพี่ "ไม่ต้องมาอ้อนเลยปีนี้ยี่สิบสองชันษาแล้วนะเรา"โนอาเอ่ยกับน้องสาวพร้อมลูบหัวอย่างเอ็นดู "ถ้าอาน่าไม่ออกไป จะเห็นความชั่วของราเว่นเหรอคะ" "เรื่องนี้พี่จะไม่อยู่เฉยแน่! แต่น้องเป็นผู้หญิงห้ามเข้ามายุ่งเกียวกับเรื่องนี้เด็ดขาด" "ไม่ยุ่งก็ได้ค่ะ น้องว่ากลางเดือนนี้จะบินไปหาเทียน่า"โมอาน่ารีบเปลี่ยนเรื่องคุยเพื่อไม่ให้ผู้เป็นพี่ต้องคิดมาก "นั้นพี่ฝากความคิดถึงหาน้องหญิงด้วยนะ" "ได้เพคะ^^"ว่าจบโมอาน่าเลยเดินออกมาตรงศาลาริมน้ำข้างวัง เธอนึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อช่วงบ่ายวันนี้ที่เจอกับคริส "ทำไมดูอบอุ่นจังนะ.."โมอาน่าพึมพำขึ้นใบหน้าสวยยิ้มออกมาไม่รู้ตัวเมื่อนึกถึงใบหน้าของชายหนุ่มที่เพิ่งเจอกันครั้งแรก ประทับใจเขาอยู่ไม่น้อยกับความเป็นสุภาพบุรุษของชายผู้นี้ _____________________