CHAPTER 7
1530 Words
Hindi ako makagalaw. Parang kinadena ang mga paa ko sa sahig ng second floor habang patuloy ang sigawan sa ibaba. Nasa tabi ko si Digby—hawak pa rin ang bote ng whiskey na ngayon ay basang-basa mula sa pagbuhos niya ng natira nitong laman sa sahig.
Nanlilisik ang mata niya. Hindi na siya ‘yung intimidating CEO na nakasanayan ko. Hindi rin siya ‘yung lalaking, sa isang iglap lang, kayang pasuin ang buong katawan ko sa init ng kanyang halik.
Ngayon… mukha siyang batang lalaki na hindi alam kung anong gagawin.
At ako? Ako na lang ba ang may lakas ng loob para umusog?
“Von…” mahina kong usal, halos wala na sa sarili.
Hindi ako makatingin kay Digby.
Ayoko. Dahil kung gagawin ko, baka makita ko ulit ‘yung panandaliang pagmamalaki sa mga mata niya bago nangyari ang lahat. ‘Yung mapanuksong ngiti, ‘yung lasing na tawa habang isinasayaw niya ang kapatid niya sa gilid ng isang balkonahe.
Napakapit ako sa bakal ng hagdan, nanginginig.
“Kasalanan ko,” bulong ni Digby sa likod ko. “Kasalanan ko lahat. Kasalanan ko ‘to…”
May bahid ng takot sa tinig niya. Hindi ‘yung takot na baka masira ang reputasyon niya. Iba. Mas malalim. Parang nabiyak ang pagkatao niya.
Nilingon ko siya. Doon ko nakita ang pagpipigil niya ng luha habang sunod-sunod ang pagsambit niya ng “sorry.”
“Hindi ko siya dapat hinila. Hindi ko siya dapat ginulo. Hindi ko—” napaluhod siya sa malamig na tiles, hawak ang sariling ulo, parang gusto nang lamunin ng lupa.
“Digby…”
Lumapit ako nang bahagya, pero agad ding umurong. Hindi ko alam kung paano siya haharapin. Hindi ko alam kung kanino ko uunahin ang galit—sa kanya, o sa sarili ko.
“Bumaba na tayo,” sabi ko sa gitna ng pagkabigla. “Kailangan nila tayo. Kailangan ako ni Von…”
Tumayo ako. Nanginginig. Hinawakan ang barandilya at dahan-dahang bumaba.
Sa bawat hakbang, pakiramdam ko lumalalim ang sugat sa puso ko. Para bang bawat yabag ay tila may kasamang pangungumpisal ng kasalanan.
Ako ang dahilan nito.
Ako ang dahilan kung bakit narito kami.
Ako ang dahilan kung bakit nasaktan siya.
Pagdating ko sa baba, sinalubong ako ng gulo.
Si Von… nakahiga pa rin sa lupa, iniikutan ng mga tauhan ng security, at isang paramedic na kamakailan lang dumating. May takip na puting tela sa gilid niya para itigil ang pagdaloy ng dugo sa ulo.
“Vitals dropping!” sigaw ng isa. “We need to bring him out now!”
“H’wag mong isara ang mata mo, Von!” iyak ng isa sa mga kaibigan niya. “Pare, kaya mo ‘to!”
Lumuhod ako agad sa tabi niya. “Von… Von… please, nandito ako… please, gumising ka…”
Isang mata lang ang bahagyang bumuka, at dahan-dahan, parang may gustong sabihin si Von. Pero isang ungol lang ang lumabas sa labi niya bago siya muling mawalan ng malay.
“God… please… please…” humagulgol ako habang pinipigilan ang sarili kong sumabog. “H’wag mo akong iwan…”
“Clear the way!” sigaw ng paramedic. “We’re taking him to the hospital!”
Agad nilang isinakay si Von sa stretcher habang ako ay naiwan, nanginginig, hawak pa rin ang panyo niyang nalaglag sa lupa. Amoy pabango pa rin niya. Amoy bahay namin. Amoy kasal na hindi pa nagaganap.
At sa gilid… nandoon si Digby. Nakayuko. Mukhang hindi alam kung lalapit o lalayo.
Nakita ko sa mga mata ng lahat ang tanong: Anong nangyari? Bakit? Paano?
Pero ako lang ang may sagot.
Ako lang ang saksi kung paano nagsimula ang lahat.
At ako lang ang nakaririnig ng mahinang pag-iyak ni Digby habang sinusundan ng tingin ang ambulansya.
Pagkaalis ng sasakyan, dahan-dahan akong lumapit sa kanya.
“Digby…”
Napatingin siya sa akin. Namumugto ang mata. Hindi pa rin siya makapaniwala.
“Sorry,” ulit niya, halos wala nang boses. “Hindi ko sinasadya.”
“Alam ko,” sagot ko, kahit sa loob-loob ko, gusto ko siyang sigawan. Gusto kong paluin siya. Gusto kong palabasin ang lahat ng sakit at guilt.
Pero anong silbi?
Hindi maibabalik ng galit ang mga minuto bago siya nahulog.
“Digby… kung may nangyaring masama kay Von…”
Hindi ko na natapos ang sinabi ko. Dahil nang bigla siyang lumapit at hinawakan ang kamay ko, napaatras ako agad.
“Don’t.”
“Carla…”
“DON’T TOUCH ME!” sigaw ko.
Tahimik ang paligid. Lahat ng natirang bisita ay nakatingin sa amin. Wala nang sayawan. Wala nang ilaw. Ang party ng pag-ibig ay nauwi sa sakuna.
“Kung mahal mo ang kapatid mo,” nanginginig ang tinig ko, “panagutan mo ‘to. At sana, sana sa lahat ng ginawa mong mali—‘wag mong dagdagan pa.”
Hindi siya sumagot. Tumango lang siya. At sa kauna-unahang pagkakataon… nakita ko si Digby Montrose—ang CEO na palaging malakas, matigas, at walang tinatalikuran—na unti-unting gumuho.
Tumakbo ako palabas ng gate, sumakay agad sa kotse, at walang ibang inisip kundi sundan ang ambulance. Sa harap ko, ang kumikislap na pulang ilaw at ang tunog ng sirena—wee-woo-wee-woo—parang mga palahaw ng babalang hindi ko kayang pakinggan. Parang bawat ikot ng gulong ay naghahatid sa’kin palapit sa isang posibilidad na ayokong tanggapin.
Si Von.
Ang fiancé ko.
Ang taong minahal ko ng buo, walang pag-aalinlangan, at tinanggap ako kahit secretary lang ako ng kapatid niya. Ang lalaking sabik nang buuin ang bahay namin, ang lalaking ilang buwan nang abala sa paghahanda ng kasal naming bukas.
Bukas.
Bukas ang kasal namin.
Pero ngayong gabi… hindi ko alam kung may kasal pang mangyayari.
Hindi ko na mapigilan ang luha ko habang mahigpit na hawak ang manibela. Nagtatama ang ilaw ng sasakyan sa basang salamin ng mata ko, habang iniisip ko kung bakit lahat ng ito kailangang mangyari.
Bakit ngayon?
Bakit sa mismong gabi ng party para sa kasal namin?
Bakit kailangang si Digby pa ang dahilan?
Hindi ko na alam kung kanino ako galit. Sa sarili ko? Sa tadhana? Sa mga desisyon kong pinagsisihan ko na?
Dumating kami sa ospital halos kasabay lang. Agad kong pinark sa gilid ang sasakyan at tumakbo papasok.
“Von Montrose!” sigaw ko sa nurse’s station. “Dinala siya rito! Nahulog—nasaktan—please!”
“Ma’am, kalma lang po—Room 308, ICU. Stable po muna ngayon, pero kailangan niyo pong maghintay sa labas habang ine-evaluate pa siya.”
Stable.
Pero kahit anong sabihin nilang "stable," hindi pa rin mapanatag ang loob ko.
Tumayo ako sa tapat ng ICU, nanginginig ang buong katawan ko habang hawak pa rin ang panyo ni Von. Ramdam ko pa rin ang init ng kamay niya kanina, ‘yung huling halik niya sa noo ko bago kami umakyat, ‘yung pangakong "Ikaw lang..."
At ngayon? Hindi ko alam kung mabubuhay pa ba siya para ulitin iyon.
Bumagsak ako sa upuan sa labas ng ICU at humagulgol nang hindi na kayang pigilan ang bigat sa dibdib ko.
“Von…” mahina kong bulong. “Please, bumangon ka… Hindi pa tayo kasal…”
Hindi ko kayang ikasal sa kabaong.
Napayuko ako at tinakpan ang mukha ko ng mga palad ko. Ramdam kong basa na ang panyo, ramdam kong nanginginig ang dibdib ko sa bawat hikbi.
Saka biglang may humawak sa balikat ko.
“Carla…”
Alam ko na agad kung sino ‘yon.
“Digby,” malamig kong sambit, hindi man lang siya nilingon.
“Kamusta siya?”
“Buhay pa.”
Nagtagal ang katahimikan.
Gusto kong sigawan siya. Gusto kong sabihin lahat ng galit at hinanakit. Pero hindi ko na magawa. Dahil kapag tinataas ko ang boses ko, parang tinataasan ko rin ang sarili kong konsensiya.
Bumuntong-hininga siya. “Carla… wala akong dahilan. Hindi ko—”
“Don’t.” Putol ko. Sa wakas, hinarap ko siya. “Hindi ko kailangan ng paliwanag mo ngayon. Ang kailangan ko, mabuhay si Von. ‘Yun lang.”
Napayuko siya.
Ilang segundong katahimikan.
“Kung may mangyaring masama sa kanya…” patuloy ko, “Digby… hindi kita mapapatawad.”
Tumingin siya sa’kin, at sa unang pagkakataon mula nang magkakilala kami, wala siyang suot na maskara. Wala siyang angas. Wala ang mayabang na boss. Wala ang lalaking ginagamit ang kapangyarihan niya para kontrolin ako.
Ang natira lang ay isang taong wasak. Isang lalaking takot. Isang lalaking nagkamali.
Pero kahit gano’n pa siya, kahit gano’n pa ang itsura niya ngayon—wala akong puwang para damayan siya. Hindi siya ang mahal ko.
Si Von ang mahal ko.
Si Von ang pipiliin ko.
“Carla, kung may magagawa ako para—”
“Ang magagawa mo lang,” putol ko, “ay magdasal. Manahimik. At tanggapin kung anong mangyayari.”
Tumayo ako. Nilapitan ang pinto ng ICU. At habang nakatanaw sa loob—doon ko siya muling nakita.
Si Von.
May mga tubo sa bibig. May benda sa ulo. May makina sa gilid niya na umiilaw. Tahimik ang mukha niya—hindi ko alam kung nananaginip siya o kung nilalabanan niya ang kamatayan.
Pero alam ko, mahal niya ako.
At hinding-hindi ko siya bibitawan.
Kahit ilang pagkakamali pa ang nagawa ko.
- Writer
