“ทำไมบ้านเงียบจัง” มุกดาขับรถกลับมาถึงบ้านโดยสวัสดิภาพ ไฟทุกดวงปิดมืด
“แม่จ๋า” ภายในบ้านเงียบสนิท มีเธออยู่คนเดียว สายตาเหลือบไปเห็นโพสอิทที่แปะอยู่หน้าตู้เย็น
‘น้ากบไม่สบายเข้าโรงพยาบาล แม่ไปเยี่ยมน้ากบ กลับค่ำ ๆ นะลูก’
น้ากบเป็นเพื่อนสนิทของแม่ตั้งแต่เด็ก พวกท่านรักและดูแลกันเปรียบเสมือนพี่น้องคลานตามกันมา
เมื่อรู้ว่าแม่อยู่ที่ไหน หญิงสาวก็คลายความกังวล เปิดตู้เย็นหยิบน้ำหวานที่แม่ชงใส่ขวดรินใส่แก้วดื่ม ร่างกายที่เหนื่อยล้าสดชื่นขึ้นมาทันตาเห็น กำลังจะเอนกายนอนพักสายตาที่โซฟาหน้าทีวี จู่ ๆ เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น
ทัศนัย
รายชื่อบนหน้าจอทำเอาไม่อยากรับสาย วันนี้ทั้งวันทัศนัยกระหน่ำโทร.ไม่หยุด ขนาดเธอแกล้งทำเมินปล่อยให้สายหลุดก็แล้ว ตัดสายทิ้งก็แล้ว ส่งข้อความเสียงมาเธอก็ไม่เปิดอ่าน ทำทุกทางให้อีกฝ่ายล้มเลิกความพยายามที่จะติดต่อหาเธอ
แต่ก็ไร้ผล… ทัศนัยไม่ยอมเลิกรา
“สวัสดีค่
