“ลมจะไปทำงานแล้วหรือลูก”
คุณวรัญญาเอ่ยถามเมื่อเห็นบุตรชายเดินผ่านสวนหย่อมมุ่งหน้าไปที่รถหรูคันโปรด
“ครับแม่” ชายหนุ่มหันมาตอบ ร่างท้วมแต่ดูดีตั้งแต่หัวจรดเท้าเดินมาสวมกอดบุตรชายอันเป็นที่รัก
“ตายจริง นี่ลูกชายของแม่โตขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย”
คุณวรัญญาลูบต้นแขนกำยำของลูกชาย
“โตเป็นหนุ่มขนาดนี้เมื่อไรจะมี…”
“หลานให้แม่อุ้มสักที”
วายุชิงพูดก่อนที่มารดาจะเอ่ยจบ ประโยคสุดคลาสสิกที่คนเป็นแม่มักพูดกรอกหูเขาทุกวัน
“แล้วเมื่อไรล่ะ แม่รอจนเหงือกแห้งแล้วนะ บรรดาลูกชายของเพื่อนแม่แต่ละคนเขาก็มีลูกมีหลานให้ปู่ย่าตายายอุ้มกันหลายคนแล้วนะ มีแต่แม่นี่แหละที่ไม่ได้เห็นหน้าหลานในไส้กับเขาสักที”
คุณวรัญญามองค้อนบุตรชาย
“รออีกหน่อยนะครับ เร็ว ๆ นี้ผมจะมีหลานให้คุณแม่อุ้มแน่นอน” แววตาคู่คมเป็นประกาย รอยยิ้มที่แตะแต้มบนริมฝีปากซุกซ่อนเลศนัยบางอย่างที่คนเป็นแม่จับสังเกตุได้
“นี่ ไม่ใช่พอเห็นว่าแม่อยาก
