“ตามนั้น” ชายหนุ่มถอนหายใจ “พี่ออกไปรอข้างนอกนะ”
ในเมื่อมุกดาเลือกที่จะให้อภัยเขาก็ไม่ขัดศรัทธา แต่ถ้าจะให้อยู่ตรงนี้ต่อก็คงไม่ไหว เขาไม่ใช่คนใจดีแบบน้อง ต่อให้อีกฝ่ายร้องห่มร้องไห้อ้างโน่นอ้างนี่ คนอย่างเขาก็ไม่คิดจะให้อภัยอยู่ดี สู้ออกไปรับลมเย็น ๆ ด้านนอกดีกว่า ขืนอยู่ต่อได้ตั๊นหน้าไอ้ตัวสามีโรคจิตแน่ ยังเคืองที่มันบอกว่าแอบเซฟรูปของมุกดาเอาไว้ดูไม่หาย ผู้ชายด้วยกันทำไมจะดูไม่ออกว่ามันเก็บรูปเอาไว้ดูเพื่ออะไร
วายุสูบบุหรี่หมดไปหลายมวนแต่มุกดาก็ยังไม่ออกมาสักที เขากำลังจะเข้าไปตามข้างใน แต่เห็นคนตัวเล็กเดินออกมาจากตัวอาคารพร้อมกับนายตำรวจเจ้าของคดีพอดี ชายหนุ่มจึงหยุดยืนอยู่กับที่ รอให้น้องเป็นฝ่ายเดินเข้ามาหา
“ได้เรื่องยังไงบ้าง” เอ่ยถามเสียงทุ้ม
“มุกถอนแจ้งความไปแล้วนะคะ” มุกดาตอบอ้อมแอ้มเพราะกลัวถูกดุ เธอไม่ค่อยกล้าสบตาวายุเท่าไรนัก
“เป็นอะไร” วายุแกล้งถามทั้ง ๆ ที่รู้อยู่แก่ใจ
