ลมพาลหวงรัก

บทที่ 2.1 - คนใจร้าย (ท่าทีห่างเหิน)

“อ้าวลม มาด้วยเหรอลูก” ปราณีกล่าวทักทายเสียงใส เห็นเพื่อนสนิทของบุตรชายเดินเข้าบ้านก็ยิ่งอารมณ์ดีไปกันใหญ่

“นั่งเลย ๆ วันนี้แม่ทำกับข้าวของโปรดเราไว้เยอะแยะเลยนะ” ปราณีตักข้าวสวยร้อน ๆ ให้ลูกรัก เมฆายิ้มกว้างซบแขนแม่อย่างออดอ้อน

“หยุดเลยนะพี่เมฆ พี่ไม่มีสิทธิ์อ้อนแม่”

คนหวงแม่แยกเขี้ยวใส่

“อะไรกันไอ้เตี้ย พี่ก็รักแม่เหมือนกันนะ” เมฆาไม่สนท่าทีฟึดฟัดของน้องสาว แกล้งเอาแก้มถูหลังมือมารดาแล้วแอบแลบลิ้นใส่คนฝั่งตรงข้าม มุกดาทำทีหยิบช้อนส้อมขู่ฝ่อ

“พอแล้วยัยมุก เกรงใจพี่ลมเขาหน่อย”

พอได้ยินชื่ออีกฝ่าย ท่าทีสนุกสนานก็เปลี่ยนไป มุกดาหลุบตาลงต่ำ ก้มหน้าก้มตาเขี่ยข้าวในจานไปมา วายุคอยแอบมองเธอเป็นระยะ ๆ เขาพยายามข่มกลั้นอารมณ์ที่พร้อมปะทุทุกเมื่อ มือหนากำเข้าหากันแน่น รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องยามน้องไม่สบตาด้วย

มุกดาเกลียดเขาแล้วสินะ

ความคิดด้านลบตีรวนอยู่ในหัวสมองจนแทบคลั่ง ถ้าไม่ติดว่า ณ ที่ตรงนี้มีเมฆาและปราณีนั่งอยู่ด้วย เขาคงกระโจนเข้าไปหาสาวน้อยหน้าหวานแล้วเขย่าร่างบางให้สาสมกับความเจ็บปวด

“ลม กินได้ไหมลูก” ปราณีเอ่ยถาม

“ได้ครับ”

“อาหารมีแต่รสเผ็ดทั้งนั้นเลย แม่ไม่รู้ว่าลมจะมาเลยไม่ได้เตรียมอย่างอื่นไว้ให้” ปราณีมองเพื่อนสนิทของบุตรชายด้วยความเอ็นดู วายุทานเผ็ดไม่ค่อยได้ เวลามาบ้านทีไรปราณีมักจะเตรียมอาหารจำพวกแกงจืด หรือไม่ก็ผัดผักให้เขาเสมอ เพราะลูก ๆ ทั้งสองชอบอาหารรสจัด ถ้ากับข้าวไม่เผ็ดจะไม่ยอมทานเลยทีเดียว

“อร่อยไหมลูก”

“ที่สุดเลยครับแม่ ผมคิดถึงกับข้าวฝีมือแม่ที่สุดเลย” เมฆาชูนิ้วโป้งยืนยันว่ารสมือของแม่ยังดีเลิศไม่เปลี่ยน

“อร่อยก็กินเยอะ ๆ น้า เอานี่ กุ้งตัวโต ๆ เอาไปเลย”

ปราณีเห็นลูกรับประทานอย่างเอร็ดอร่อยก็ปลื้มใจจนยิ้มไม่หยุด ตักกุ้งตัวใหญ่ใส่จานให้เมฆา และเพื่อไม่ให้น้อยหน้าก็ต้องตักให้ลูกสาวคนสวยด้วย

“อย่าเพิ่งโวยวาย เอานี่ไป” ปราณีดักทางอย่างรู้ทัน มุกดาจำต้องเงียบ ก้มหน้าก้มตารับประทานอาหารรสมือแม่ต่อ เธอพยายามไม่เงยหน้ามองคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ พี่ชาย แต่มีบ้างที่เธอและเขาเผลอจะตักกับข้าวจานเดียวกัน มือนุ่มจึงแตะกับปลายนิ้วเรียวยาวของเขาโดยบังเอิญ

“ก่อนเลยค่ะ”

มุกดาเอ่ยนิ่ง ๆ ท่าทีสงบเสงี่ยมไม่เหมือนมุกดาคนเก่า คนที่ชอบแซวเขาเรื่องทานเผ็ดไม่ได้หายไปไหน

เมฆาและปราณีค่อนข้างประหลาดใจกับท่าทีของทั้งคู่แต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไร เดินหน้ารับประทานอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อย ท่ามกลางรอยยิ้มของแม่ที่ได้มองลูก ๆ กลับมาทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตาอีกครั้ง

หลังจากช่วยมารดาเก็บล้างถ้วยชามเสร็จสิ้น มุกดาก็ทำท่าจะรีบเดินขึ้นห้องทันที ถ้าไม่ติดว่าถูกพี่ชายตัวแสบเรียกให้มานั่งดูฟุตบอลด้วยกัน ป่านนี้เธอคงนอนเกลือกกลิ้งอยู่บนเตียง ไม่ต้องทนนั่งอึดอัดใจต่อสายตาที่ลมส่งตรงเข้ามาเป็นระยะ ๆ แบบนี้หรอก

‘ไอ้พี่บ้า ทำน้องเดือดร้อนแล้วยังมีหน้าเชียร์บอลอย่างสนุกสนานอีก คอยดูนะ จะไถเงินซะให้เข็ด’

มุกดาได้แต่เข่นเขี้ยวในใจ ส่วนตัวต้นเหตุกลับหยิบมันฝรั่งทอดกรอบเข้าปากเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย

“เบียร์จะหมดแล้ว เดี๋ยวหนูไปซื้อให้นะ” ในเมื่อหนีขึ้นห้องไม่ได้ก็ต้องหาเรื่องออกไปจากตรงนี้

“พี่ไปด้วย” ทว่ามุกดาคิดผิด เพราะการที่เธอหลีกหนีเขาด้วยวิธีนี้กลับกลายเป็นเปิดโอกาสให้วายุได้เข้าใกล้เธอมากยิ่งขึ้น

“พี่ลมอยู่เชียร์บอลกับพี่เมฆเถอะค่ะ เซเว่นอยู่แค่นี้เอง ขี่มอเตอร์ไซค์ไปแปบเดียวก็ถึง” มุกดารีบบอกปัด

“ให้ไอ้ลมมันไปด้วยน่ะดีแล้ว ดึกดื่น ๆ จะไปคนเดียวได้ไง”

เมฆาไม่เห็นด้วยที่น้องสาวจะออกไปเพียงลำพัง

“มึงจะเอายำแหนมหน้าเซเว่นด้วยไหม จะได้ซื้อมา” วายุเอ่ยถามเพื่อนซี้ เมฆาพอได้ยินชื่อเมนูโปรดก็รีบพยักหน้าอย่างไว

“ยำแหนมร้านเจ๊โอเหรอพี่ คนต่อคิวเยอะจะตาย หนูว่าเอาแค่แหนมแท่งในเซเว่นก็พอมั้ง” มุกดารู้ทันวายุ เขาจงใจซื้อเวลาอยู่กับเธอสองต่อสอง

“ไม่เอา ๆ ซดเบียร์เชียร์บอลมันต้องกินคู่กับยำแหนมรสแซ่บร้านเจ๊โอเท่านั้น กูฝากด้วยนะมึง” เมฆาโยนกุญแจรถให้วายุ

“พี่ลมไม่ได้เอารถมาหรือคะ” พอเดินมาถึงหน้าบ้านมุกดาก็เพิ่งสังเกตว่าเขาไม่ได้ขับรถมา

“ขี้เกียจขับ” เขาตอบหน้านิ่ง เดินอ้อมไปเปิดประตูฝั่งคนขับแล้วนั่งประจำการทันที มุกดาสูดลมหายใจเข้าลึก สลัดความกังวลต่าง ๆ ออกไปจากหัวสมอง

“ค่อย ๆ ขับนะคะ ทางเลี้ยวตรงหน้าเขาทำถนน”

มุกดาพูดขึ้น วายุเพียงแต่พยักหน้าเล็กน้อย มุกดาจึงนั่งเงียบ ๆ ไม่พูดอะไรต่อ

“ไปสัมมนาที่หัวหินสนุกไหม” วายุเอ่ยถาม ฉุดบรรยกาศอึมครึมให้กลับมามีชีวิตชีวาขึ้นอีกครั้ง

“ก็ดีค่ะ” มุกดาตอบสั้นไร้อารมณ์ คนฟังถึงกับหน้าชา

เธอเปลี่ยนไปมากเหลือเกิน หากเป็นเมื่อก่อนคำตอบของมุกดาคงยาวเหยียดเป็นหางว่าว ไม่แคล้วเล่าเรื่องที่ได้เจอมาให้เขาฟังตั้งแต่ต้นจนจบ

แต่วันนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว มุกดาแสนซนที่คอยพูดจาเจื้อยแจ้วให้เขายิ้มและหัวเราะไม่มีอีกแล้ว

“พี่ไปซื้อเบียร์เอง ส่วนเราก็ไปสั่งยำแหนมนะ”

วายุอาสา มุกดาพยักหน้ารับก่อนเปิดประตูลงรถไป ทิ้งให้สายตาเข้มมองตามแผ่นหลังบอบบางอย่างเจ็บปวด