ตอนที่ 3
882 Words
"พ่อเธอหนะเล่นพนันจนติดหนี้ฉันแล้วไม่มีปัญญาหาเงินมาจ่ายฉัน"เสียงทุ่มเอ่ยให้กับสายฝน เมื่อสายฝนได้ยินแบบนั้นสายฝนสายหน้าไม่เชื่อในสิ่งที่วาคิมพูด
"ไม่จริงใช่ไหมค่ะพ่อ" สายฝนเอ่ยเสียงสั่นพร้อมหันไปมองหน้าผู้เป็นพ่อ
"พ่อขอโทษลูก พ่อขอโทษ"ดนัยผู้เป็นพ่อเอ่ยให้กับลูกสาว หลังจากที่สายฝนได้ยินสายฝนถึงกับพูดไม่ออกได้แต่มองหน้าพ่อผู้ที่เลี้ยงดูเธอมาตั้งแต่เล็กๆ แต่เงินที่พ่อเลี้ยงดูสายฝนนั้นมันกลับเป็นเงินพนัน สายฝนคิดในใจพร้อมไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ เมื่อเป็นแบบนั้นสายฝนสูดหายใจเข้าแล้วเอ่ยถาม
"พ่อฉันติดหนี้พวกแกเท่าไหร่" สายฝงเอ่ยพร้อมมองวาคิม
"ก็ไม่เยอะหรอกก็แค่สี่สิบล้านบวกกับดอกเบี้ยอีก สามแสนหกก็รวมเป็นสี่สิบล้านสามแสน"วาคิมเอ่ยพร้อมจ้องมองยังสายฝน
สี่สิบล้านกับหกแสน สายฝนพึมพำด้วยเสียงเบาเพราะตกใจกับสิ่งที่ตัวเองได้ยิน แล้วหันไปมองหน้าพ่อตัวเองด้วยความผิดหวัง
.
มหาวิทยาลัย M
ในขณะที่สายฝนนั่งเหม่อลอยที่เก้าอี้ไม้ใต้ต้นไม้ใหญ่นั้น
"ยัยฝนแกแกมานั่งเหม่ออะไรตรงนี้เนี้ย"เสียงของนานิตะโกนข้างหูสายฝน
"แกจะตะโกนทำไมเนี้ย!" สายฝนเอ๋ยเสียงดุใส่นานิด้วยท่าทีไม่พอใจ
"ว่าแต่ทำไมหน้าแกถึงโทรมขนาดนี้แกเป็นอะไรรึเปล่า" นานิถามสายฝนด้วยท่าทีที่เป็นห่วง
"เปล่าฉันมีเรื่องให้เครียดนิดหน่อย" สายฝนเอ่ยตอบปัดๆ
"พ่อแกยังไม่หายป่วยอีกหรอ" นานิเอ่ยถามสายฝน
"อืม" สายฝนจำใจที่จะต้องโกหกนานิเพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องครอบครัวของสายฝน สายฝนคิดในใจ
"ว่าแต่ยัยน้ำหวานกับยัยเมย์ยังไม่มาอีกหรอ" สายฝนเปลี่ยนเรื่องเพื่อไม่ให้นานิสงสัยในตัวเธอ
"น้ำหวานทางนี้" เสียงของนานิพร้อมโบกมือเรียกน้ำหวาน
"แล้วยัยเมย์ล่ะ" น้ำหวานเอ่ยถามขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นแค่สายฝนกับนานิ
"รายนั่นหนะช้าสุดพวกแกก็น่าจะรู้ดีเดี๋ยวคงมาแหละ"สายฝนเอ่ยตอบให้กับนานิและน้ำหวาน สักพักเมล่อยก็มาถึงพร้อมกับพี่ไนท์แล้วเดินมาหาวายฝน
"ยัยเมย์คอแกไปโดนไรมา"น้ำหวานเอ่ยถามเพราะลำคอเมล่อนมีจุดสีแดงสามสี่จุด
"หรือว่า...พี่ไนท์เปิดซิงแกแล้วหรอ"นานิถามเมล่อนอย่างตกใจ พร้อมเบิกตากว้าง
"คือ..."เมล่อนพยักหน้าให้กับเพื่อนตัวเองด้วยท่าทีเขินอาย
"ฉันว่าพวกเราไปเข้าเรียนก่อนเถอะเดี๋ยวจะไม่ทัน"สายฝนเอ่ยให้กับเพื่อนๆ เมื่อเห็นว่า
เมล่อนนั้นกำลังก้มหน้าเพราะอาย
#คลาสเรียน
เมื่อมาถึงสายฝนเห็นเพื่อนๆในห้องต่างทยอยออกจากห้องสายฝนจึงเดินไปถามเนเน่ซึ่งเป็นหัวหน้าห้อง
"เนเน่ เขาไปไหนกัน"สายฝนเอ่ยขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
" อ่าว พวกแกไม่รู้หรอว่าอาจารย์ยกคลาส"เนเน่ตอบด้วยความสงสัย
"ก็เออดิห ทำไมไม่แจ้งตั้งแต่เมื่อคืนว่ะ"นานิเอ่ยพร้อมท่าทีหงุดหงิด
"ยังไงอาจารย์ก็ยกคลาสแล้วเราไปกินชาบูไหม"สายฝนเอ่ยถามเพื่อนทั้งสาม
"งั้นไปดิ ไม่ได้กินชาบูด้วยกันนานแล้ว"น้ำหวานเอ่ยด้วยท่าทีตื่นเต้นเพราะน้ำกวานไม่เคยได้กินชาบูกินครั้งเดียวนางติดใจชวนสายฝน นานิ เมล่อนไปกินตลอด
"ว่าแต่ไปกินที่ร้านหรือคอนโดฉันดี"น้ำหวานเอ่ยพร้อมหันมายิ้มให้กับเพื่อนตัวเอง
"แกว่าไงยัยเมย์ไปกับพวกฉันไหม อย่าบอกน่ะว่าจะเทพวกฉันไปหากับพี่ไนท์อีก" สายฝนเอ่ยพร้อมคาดโทษเมล่อนเพราะชอบเทนัดเพื่อน
"เออ ไปดิพี่ไนท์เรียนเสร็จห้าโมงเย็นหนะ" เมล่อนเอ่ยเอ่ยพร้อมยิ้มแห้งๆ เมื่อเห็นสีหน้าคาดโทษของสายฝน
.
.
หลังจากสายฝยกินชาบูเสร็จสายฝนก็แยกตัวออกจากเพื่อนตัวเองเพื่อไปรอแท็กซี่ แต่ในขณะที่สายฝนกำลังรอแท็กซี่นั้น จู่ๆก็มีรถคันหรูสีดำมาจอดตรงหน้าสายฝน หลังจากกระจกรถเลื่อนลงสายฝนถึงกับชะงักเพราะสายฝนจำหน้าไอผู้ชายคนนี้ได้
"เชิญครับนายให้ไปหา"หลังจากที่กันต์ดลเอ่ยจบกันต์ดลสังเกตุเห็นสีหน้าของหญิงสาวที่ซีดเผือด
"ทำไมฉะ ฉัน(สายฝน)/อย่าขัดใจนายไม่อย่างนั้นคุณก็น่าจะรู้จุดจบของพ่อคุณนะครับ(กันต์ดล)" ยังไม่ทันที่สายฝนจะพูดจบกันต์ดลก็แทรกพูดขึ้มาทันที เมื่อได้ยินแบบนั้นสายฝนก็กำหมัดแน่นถึงอย่างนั้นสายฝนก็ทำอะไรไม่ได้จึงยอมขึ้นรถไปกับกันต์ดล
- Writer
