ดวงตากลมขึงถ่างขึ้น เกิดสภาวะสมองขาวโพลนเพียงหันเห็น สัญชาตญาณแรกพินิจพิเคราะห์ก่อนจะตั้งคำถามร่างบางตรงข้ามมายืนอยู่ตรงหน้าได้อย่างไรกัน
“ลลิดา..”
สาวเจ้าคราง เสียงหลุดลอดประหนึ่งสายลมผ่านพัด ใบหน้าชาเป็นแถบ
นี่มันอะไร!
“จ้ะ ฉันเอง ดีใจนะที่คุณนอยจำได้”
รอยยิ้มกว้างไม่ได้จริงใจ จิตสัมผัสวินาทีแรกบอกอย่างนั้น
“คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
คงยากที่จะคลี่คลายความแจ้งใจ หากคนตรงหน้ายังคงยิ้มเหยียด แล้วยักไหล่อย่างไม่แยแสในคำถามสักนิด แสดงออกถึงกิริยาว่าเธอนั้นเป็นเพียงเด็กเมื่อวานซืน ไม่จำเป็นจะต้องยำเกรง เมื่อเท้าคู่ซึ่งสวมรองเท้าผู้ดีราคาแพงก้าวเดินนวดนาดมาเหยียบที่นี่
ลลิดาทำราวกับว่าที่นี่หล่อนมีอำนาจสูงสุดอย่างไรอย่างนั้น
“ฉันสิควรจะถามคุณนอยมากกว่า ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ ข่าวว่าคุณนอยตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ”
ไม่ใช่แค่คิ้วคู่สวยที่ขมวด แต่เพื่อนสนิทอย่างอัญชันซึ่งยืนขนาบข้างก็ยังไม่ต่า
