เช้าวันต่อมา เมธาวีแทบไม่กล้ามองตุ๊กตาหมีที่วางอยู่ข้างเตียง
เธอแน่ใจว่ามัน “ขยับได้” และเสียงที่ได้ยินเมื่อคืนไม่ใช่จินตนาการแน่นอน
แม่เดินเข้ามาเคาะประตู “ลูก ไม่ลงไปกินข้าวเหรอ”
“ขออีกแป๊บนึงค่ะ หนูปวดหัวนิดหน่อย”
“อย่าปิดห้องมืด ๆ นะลูก เดี๋ยวอึดอัด”
แม่พูดก่อนจะเดินจากไป
เมธาวีนั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง สายตายังคงจับจ้องตุ๊กตาหมีตรงหน้า
“อายา…เมื่อคืนเธอพูดกับฉันใช่ไหม”
เธอถามเสียงเบา หวังจะได้ยินคำตอบอีกครั้ง แต่ห้องกลับเงียบสนิท
อยู่ ๆ ลมเย็นวูบหนึ่งพัดผ่าน ผ้าม่านไหวแรง ทั้งที่หน้าต่างปิดสนิท
แสงแดดที่ลอดผ่านเข้ามาเริ่มกลายเป็นสีส้มคล้ำ เหมือนมีควันจาง ๆ ลอยในอากาศ
เมธาวีขยี้ตา — แล้วโลกตรงหน้าก็เริ่ม “บิดเบี้ยว”
กลิ่นไหม้แรงขึ้นเรื่อย ๆ เสียงไม้แตกดัง เปรี๊ยะ เปรี๊ยะ
เมื่อเธอลืมตาอีกครั้ง ห้องของเธอไม่ใช่ห้องในปัจจุบันอีกต่อไป
มันคือห้องเดียวกัน แต่กลับ “ใหม่และสะอาด” เหม
