เสียงเรียกจากเรือนเก่า

ตอนที่ 1 : เรือนที่ไม่มีใครอยู่ ล้อรถกระบะบดไปบนถนนลูกรังจนฝุ่นคลุ้งฟุ้งทั่วอากาศ เมธาวีนั่งเงียบอยู่เบาะหลัง มองบ้านไม้สองชั้นหลังเก่าที่ตั้งโดดเดี่ยวกลางทุ่งร้าง บ้านนั้นสีซีดจนแทบมองไม่ออกว่าเคยทาสีอะไรไว้ หน้าต่างบางบานปิดไม่สนิท และประตูหน้าก็แง้มอยู่นิด ๆ เหมือนบ้านกำลังรอใครสักคนกลับมา “นี่แหละลูก บ้านใหม่ของเรา” พ่อพูดเสียงร่าเริง พลางลงจากรถ “บ้านราคาถูกมากนะ วิวก็สวย มีทุ่งกว้างสุดลูกหูลูกตาเลยเห็นไหม” เมธาวีมองทุ่งนั้น มันไม่ได้ดูสวยสำหรับเธอเลย… มันเหมือน “เวิ้งว้างเกินไป” ไม่มีแม้แต่เสียงนกหรือจั๊กจั่น มีเพียงลมพัดแรงจนหญ้าแห้งกระทบกันดัง ซู่ ซู่ ซู่ เธอรู้สึกหนาวทั้งที่เป็นบ่ายวันร้อนจัด “แม่…บ้านนี้ดูเก่า ๆ นะคะ เหมือนจะพังอยู่แล้ว” “แค่ต้องซ่อมนิดหน่อยเองลูก เดี๋ยวอยู่ไปก็ชิน” แม่ตอบยิ้ม ๆ แล้วหันไปหยิบของจากท้ายรถ เมธาวีสูดลมหายใจลึกก่อนก้าวเข้าไปในบ้าน พื้นไม้ลั่นดังเอี๊ยดทุกย่างก้าว กลิ่นอับชื้นคละคลุ้ง ผนังมีรอยร้าวเป็นทางยาว แต่สิ่งที่ทำให้เธอหยุดนิ่ง…คือภาพถ่ายครอบครัวเก่าที่แขวนอยู่บนผนังเหนือโต๊ะไม้ ในภาพมีชายหญิงคู่หนึ่งยืนอยู่ข้างเด็กหญิงตัวเล็กผมสั้นประบ่า ทุกคนยิ้มให้กล้อง แต่ดวงตาของเด็กคนนั้นกลับเหมือน “มองออกมานอกกรอบ” มาที่เธอ “แม่คะ ใครอยู่ที่นี่ก่อนเราเหรอ” “ไม่รู้สิ แม่ก็ถามเจ้าของเดิมเหมือนกัน เค้าบอกว่าบ้านนี้ไม่มีใครอยู่มานานแล้ว…ตั้งแต่ไฟไหม้บางส่วนเมื่อสามสิบปีก่อน” “ไฟไหม้เหรอคะ?” “อืม…แต่ไม่มีใครบาดเจ็บหรอกลูก เขาว่างั้นนะ” คืนนั้น เมธาวียังไม่หลับ เธอนอนมองเพดาน ฟังเสียงลมพัดผ่านช่องหน้าต่างเก่า ๆ จนเวลาเกือบเที่ยงคืน เสียงหนึ่งดังขึ้นจากใต้บันได… เสียงแผ่วเบา คล้ายเสียงเด็กผู้หญิงพูดลอดลม “พี่…อยู่เหรอ…” เธอชะงัก หัวใจเต้นแรงจนแทบทะลุออกจากอก “ใคร…” เมธาวีพึมพำเบา ๆ พลางคว้าไฟฉายจากหัวเตียง เมื่อเธอส่องแสงไปทางบันได ไฟสั่นเล็กน้อยเพราะมือเธอสั่น รอยเท้าเปียกน้ำเล็ก ๆ ปรากฏอยู่บนพื้นไม้…ทอดยาวจากใต้บันไดขึ้นไปจนสุดทางเดิน และตรงปลายทางนั้น มีเสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้นอีกครั้ง เสียงหัวเราะของ “เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง” ที่เหมือนมาจากในภาพถ่ายเมื่อเย็นนี้…