รุ่งเช้าของวันถัดมา แสงแดดอ่อนลอดผ่านหน้าต่างไม้เก่ามาทาบบนพื้นฝุ่น แต่บรรยากาศในบ้านกลับไม่อบอุ่นเหมือนแสงนั้นเลยสักนิด อากาศยังคงเย็นเฉียบเหมือนเมื่อคืนไม่มีวันจบ
เมธาวีลืมตาตื่นบนโซฟา เหงื่อเย็นชื้นทั่วตัว ตุ๊กตาหมีที่อยู่ในอ้อมแขนเมื่อคืนตอนนี้วางนิ่งอยู่ข้างหมอน ดวงตากลมดำของมันเหมือน “จ้องมองเธออยู่” ทุกลมหายใจ
กฤษณ์เดินเข้ามาพร้อมกาแฟในมือ “เมื่อคืนเธอหลับไปแค่ชั่วโมงเดียวเองนะ”
“ฉันฝันถึงอายาอีกแล้ว…” เธอกระซิบ
“ฝันว่าอะไร?”
“เธอยืนอยู่ในห้องนี้แหละ แต่ข้างหลังมีผู้หญิงคนหนึ่ง…แม่ของฉัน เธอกำลังถืออะไรบางอย่างในมือ เหมือน…จดหมาย”
ทั้งคู่หันไปมองโต๊ะไม้เก่ามุมห้อง ซึ่งเมื่อคืนยังเต็มไปด้วยของกระจัดกระจาย ทว่าตอนนี้กลับมี “กล่องเหล็กสนิมเขรอะ” วางอยู่ตรงกลางอย่างน่าสงสัย
“เมื่อกี้ยังไม่มีนี่…” กฤษณ์พูดเบา ๆ
เมธาวีลังเลชั่วครู่ ก่อนเอื้อมมือไปเปิด กลิ่นเหล็กเก่าและควันไฟโชยออก
