👣 ตอนที่ 15 — เด็กที่ไม่มีชื่อ
ค่ำคืนนั้น ความเงียบคลี่คลุมเรือนมะลิวัลย์อย่างผิดปกติ แม้ลมภายนอกจะพัดแรงจนกิ่งไม้ตีหน้าต่างดังตึง ๆ แต่ภายในเรือนกลับไม่ขยับแม้แต่น้อย เหมือนกำแพงไม้ทั้งหมดกำลังกลั้นหายใจ
เมธาวีเปิดไดอารี่ของแม่อีกครั้ง กระดาษเก่าผิวสากบาดปลายนิ้ว เธอลืมตาอ่านบรรทัดต่อ ๆ ไป มือสั่นเล็กน้อย
“ค่ำคืนนี้ เด็กสองคนหายไป ไม่มีใครสนใจ… ไม่มีใครกล้าพูด ฉันรู้ว่าไฟต้องการอีกแล้ว ทุกคนทำตามคำสั่งของผู้ชายคนนั้น—นายสมภพ คนที่ฉันเคยเคารพอย่างโง่งม”
หน้าเมธาวีร้อนวาบ เธอขบกรามจนแน่น ความโกรธแผ่ซ่านในอก
มาลินนั่งเงียบอยู่มุมห้อง แสงเทียนส่องทำให้เธอดูแก่และเหนื่อยมากขึ้น
“ตอนนั้น…ข้าทำได้แค่เฝ้ามอง เด็กหลายคนถูกรวบรวมมาเพื่อเป็น ‘ทางเลือก’ ถ้าวันใดไฟต้องการ”
เธอพูดช้า ๆ เสียงสั่น
“เรือนนี้เคยเป็นสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าในเครือของตระกูลสมภพ เจ้ารู้ไหม?”
เมธาวีชะงัก
“รับเลี้ยง…หร
