หลังจากรุ่งเช้าที่อบอุ่นนั้นผ่านไป เรือนมะลิวัลย์กลับดูสงบกว่าที่เคย บรรยากาศอึมครึมหนักแน่นที่เคยกดทับเหมือนถูกยกออกไปแล้ว กระนั้น เมธาวีกลับรู้สึกแปลกในอก ราวกับยังมีบางอย่าง…ที่ไม่ได้ตัดขาด
มาลินเดินตรวจทุกห้องในเรือนด้วยสายตาโล่งใจ แต่เมื่อเธอก้าวเท้าเข้าใกล้ห้องโถงตรงกลาง สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที
“กลิ่นนี้…มันกลับมาอีกแล้ว”
เมธาวีชะงัก กลิ่นควันอ่อน ๆ ลอยอ้อยอิ่งดับไม่สนิท
“แต่…อายาถูกปลดปล่อยไปแล้วนี่คะ?”
มาลินนิ่ง หลับตาแผ่ว
“ไฟที่เผาอายา…ไม่ใช่ไฟเดียวที่ผูกไว้กับเรือนนี้”
สายตาเธอหันไปยังผนังไม้เก่า ที่มองผ่านได้เห็นรอยดำไหม้รูปคล้าย “สัญลักษณ์” บางอย่าง
เมธาวีเดินเข้าไปใกล้ พลางเอามือลูบ
“นี่คือ…ลายเขียน?”
สัญลักษณ์รูปวงกลมล้อมด้วยกลีบดอกหลายกลีบ ปลายเส้นเป็นรูปเปลวไฟ ใต้สัญลักษณ์มีอักษรโบราณเขียนเลือนรางจนแทบอ่านไม่ออก
มาลินพึมพำเสียงเบา
“…ผนึกไฟ”
เมธาวีหันมามองอย่างงุ
