คืนนั้น เมธาวีแทบไม่สามารถข่มตาหลับได้ ความรู้สึกแสบอุ่นที่ฝ่ามือเธอยังคงค้างอยู่ราวกับไฟไม่ได้ดับสนิท เธอเปิดฝ่ามือมองจี้ดอกมะลิที่อายาเคยมอบให้ มันเปล่งประกายอ่อน ๆ เหมือนมีลมหายใจของตัวเอง
ทันใดนั้น เสียงไม้ลั่นเอี๊ยดอ๊าดก็ดังขึ้นจากชั้นล่าง ราวกับมีคนเดินย่ำช้า เมธาวีรีบลุกขึ้นเติมลมหายใจอย่างระวัง เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง—ทั้งเรือนมืดสนิท ไม่มีลม ไม่มีแมลง เสียงทุกอย่างหยุดหาย
ราวกับเรือนกำลัง ฟัง เธอ
เธอหยิบไฟฉายและค่อย ๆ เดินลงจากบันได
เมื่อเท้าเหยียบพื้นชั้นล่าง แสงไฟกะพริบวูบหนึ่งก่อนส่องไปยังมุมห้องโถงที่มีสัญลักษณ์ผนึกสีขาวสลักบนผนัง เปลวไฟบางเบาสีขาวลอยขึ้นมาช้า ๆ กลายเป็นเงาหญิงร่างโปร่งที่คุ้นเคย
“อายา…” เมธาวีพึมพำ
เงาวิญญาณของเด็กสาวปรากฏ ดวงตาอ่อนโยนแต่เศร้า
“ข้าไม่ได้ถูกปลดปล่อยทั้งหมด…ยังมีบางสิ่งผูกข้าไว้”
เมธาวีขยับเข้าไป
“อะไรคะ? บอกฉัน ฉันจะช่วย”
อายาพยักหน้า
