เมธาวีวิ่งออกจากเรือนจนถึงชายป่าด้านหลัง ฟ้ารุ่งอรุณเริ่มส่องแสงสีส้มอ่อน ลมหายใจเธอลั่นหนัก หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ดวงตากลับไปมองเรือนมะลิวัลย์อย่างหวาดระแวง มันนิ่งเงียบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อครู่
ไม่นานเสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังมาจากทางเดินหิน มาลินเดินออกมาช้า ๆ ผมสีดอกเลารุงรัง เสื้อผ้าขาดเป็นรอยหลายแผล แต่เธอยังยิ้มบาง ๆ
“ไม่เป็นไรแล้ว” เสียงเธอลดระดับให้เบา ทว่าดวงตายังสั่นไหว
เมธาวีตั้งคำถามทันที
“ป้าที่พูดในเรือน…เรื่องแม่ของฉันเกี่ยวข้องกับผนึกไฟ นั่นคืออะไรคะ?”
มาลินเงียบไปครู่ แววตาเต็มไปด้วยความลังเล
สุดท้ายเธอถอนหายใจช้า ๆ
“แม่ของเจ้าชื่อ วาริน ใช่ไหม?”
เมธาวีพยักหน้า
“ค่ะ แม่เสียตอนฉันยังเล็กมาก ป้าเป็นญาติห่าง ๆ ที่แม่ไว้ใจ”
มาลินก้มศีรษะ
“วารินเป็นลูกหลานตระกูลสมภพเช่นกัน แต่เธอไม่เคยต้องการเกี่ยวข้องกับคำสาปนี้ จนวันที่อายา…ถูกเผาครั้งนั้น”
เมธาวีขมวดคิ้ว
“แม่
