ฟ้าครึ้มทึบตั้งแต่ยามบ่าย เมฆดำหนาทึบปกคลุมเหนือยอดไม้ที่ลู่ลมแรงจนเสียงหวิวดังก้องรอบหุบเขา เมธาวีเดินเคียงข้างมาลินกลับมายังเรือนมะลิวัลย์ ทั้งคู่ถือโคมไฟเก่าเล่มเดียว แสงวูบวาบส่องให้เห็นบ้านไม้เก่าที่เปียกชื้นและเต็มไปด้วยรอยเผาไหม้สีดำบนฝาผนัง
ทุกย่างก้าวที่เข้าใกล้เรือนนั้น เสียงลมก็ยิ่งแปลกประหลาด — เหมือนเสียงเด็กหญิงหัวเราะสลับกับเสียงร้องไห้
เมธาวีหยุดนิ่ง เงยหน้ามองหน้าต่างชั้นบนซึ่งแกว่งไหวเบา ๆ
“อายา… เธอรู้ว่าเรากลับมาแล้วสินะ”
มาลินพยักหน้าเบา ๆ ดวงตาเธอเปียกชื้นด้วยหยาดน้ำตา
“เธอคงรอวันนี้มานาน… รอข้ากลับมาทำในสิ่งที่ควรทำตั้งแต่หลายสิบปีก่อน”
ประตูไม้ถูกผลักออกช้า ๆ เสียงลั่นเอี๊ยดเหมือนการทักทายจากสิ่งที่อยู่ข้างใน กลิ่นไม้เก่าผสมกลิ่นไหม้ลอยมาแตะจมูก เมธาวีมองรอบห้อง ทุกอย่างเหมือนหยุดอยู่ในเวลาเดิม — ผนังที่แตกร้าว โต๊ะที่ไหม้ครึ่งตัว และตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลที่วางอยู
