เสียงกรีดร้องของเมธาวีก้องสะท้อนในโถงบ้าน ก่อนเธอจะทรุดลงกับพื้น หอบหายใจแรงราวกับถูกดึงออกมาจากฝันร้ายที่ไม่สิ้นสุด เงาเด็กหญิงหายวับไปกับลมเย็นที่พัดเข้าจากหน้าต่างเหมือนเรื่องทั้งหมดเป็นภาพลวง แต่รอยนิ้วเล็ก ๆ สีดำไหม้บนชายเสื้อของเธอยังคงอยู่
กริ่งงงง กริ่งงงง
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเหมือนช่วยชีวิต
“ฮ…ฮัลโหล?” เธอรับเสียงสั่น
“เมย์? เสียงเธอไม่ดีเลย เกิดอะไรขึ้น” กฤษณ์ถามทันที น้ำเสียงตื่น
เมธาวีมองรอยไหม้บนเสื้อ “ฉันเห็นเธออีกแล้ว…และเอกสารพวกนั้น…อายา…เธออยู่จริง ทุกอย่างเริ่มชัดขึ้น”
“อยู่ตรงนั้นคนเดียวไม่ได้แล้ว เดี๋ยวฉันไป!” เขาไม่รอคำตอบก่อนวางสาย
บ้านเงียบลงอย่างผิดปกติ เหลือเพียงเสียงตะปูในผนัง ติ๊ก…ติ๊ก… เหมือนกำลังขยับตัว
เธอหายใจลึก พยายามรวบรวมเอกสารทั้งหมดใส่แฟ้ม ระหว่างนั้นเสียงประตูห้องด้านล่าง ปริ๊น… เปิดออกเองช้า ๆ ทั้งที่เธอไม่ได้แตะเลย
เมธาวีรีบเดินไปดู จากห้อง
