แสงไฟสลัวจากโคมเจ้าพายุในห้องโถงสะท้อนบนกระจกบานสูงที่ตั้งอยู่ริมผนังไม้เก่า เมธาวียืนอยู่ตรงหน้า มองเงาของตัวเองที่ดูซีดกว่าปกติ ดวงตาในกระจกดูราวกับไม่ใช่ของเธอ — มันว่างเปล่าและมีแววเศร้าที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
“…เธอกำลังมองฉันอยู่ใช่ไหม อายา?” เธอถามเสียงแผ่ว
กระจกไม่ได้ตอบ แต่แสงบางอย่างไหววูบในนั้น — เหมือนเงาเด็กหญิงที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอ เมธาวีรีบหันกลับไป ทว่าด้านหลังมีเพียงเก้าอี้โยกไม้ที่สั่นเบา ๆ ราวกับมีใครเพิ่งลุกขึ้นจากที่นั่ง
เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังมาจากชั้นบน
เธอสูดหายใจลึก มือกำแน่นถือไฟฉาย ก่อนจะค่อย ๆ เดินขึ้นบันไดทีละขั้น เสียงไม้ลั่นเอี๊ยดตามจังหวะเท้า กลิ่นควันไหม้อ่อน ๆ ลอยมาแตะจมูก — กลิ่นแบบเดียวกับในความฝัน
บานประตูห้องหนึ่งเปิดแง้มอยู่ ด้านในสลัว เมธาวีผลักเข้าไปช้า ๆ
ภายในมีเพียงกล่องไม้เก่าและกระจกบานเล็กตั้งอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้ง ผิวกระจกขุ่นมัวเหมือนมีฝ้าควันจั
