หวานใจมาเฟีย(คนนี้ผมจอง)

โกหกว่ามีแฟนแล้ว(เฮียเอื้อ!!)

"ป็อกกี้ลูก ป็อกกี้ ป็อกกี้ลูก" เรียกอยู่นานก็ไม่เจอ ไปไหนอีกแล้วเนี่ย มองไปทั่วสวนก็ไม่เจอ "ป็อกกี้ลูกอยู่ไหน"

เมื่อกี้ก็ยังอยู่ตรงนี้เผลอแป๊บหายไปไหนเนี่ย ยิ่งตัวเล็กๆ อยู่ด้วย เธอกลัวว่างูจะเขมือบกินลูกชายเธอ..

"ป็อกกี้ลูก ป็อกกี้" ใจเธอเริ่มร้อนรน หาที่สวนไม่เจอก็เดินไปหลังบ้านก็ยังไม่เจอ ต้องเข้าไปเรียกให้ทุกคนออกมาหาช่วย

บ็อกๆ บ็อกๆ

เสียงเจ้าป็อกกี้ดังมาจากข้างบ้าน ทำเอาเธอดีใจรีบวิ่งออกมาดู

"ป็อกกี้ลูก เดี๋ยวแม่ไปหา" วิ่งออกมาด้วยความดีใจ แต่เมื่อเห็นคนที่ยืนอุ้มสุนัขของเธออยู่ก็ทำเอาความดีใจนั้นหายไปในชั่วพริบตา..

"นะนาย!!!" น้ำหวานตกใจที่เห็นนายหน้าหล่อยืนอุ้มสุนัขของเธอ..เธอตาฝาดไปแน่ๆ โดนเธอเตะกลางเป้าขนาดนั้นยังจะกล้ากลับมาอีกเหรอ น้ำหวานยืนกะพริบตาสองสามทีก็ภาพเดิม..วันนี้เป็นวันอะไรกันเนี่ย เจอแต่เจ้ากรรมนายเวร!!

"คุณกำลังตามหามันอยู่เหรอ" ใบหน้าหล่อฉีกยิ้มกว้าง ตรงสันจมูกของเขามีปลาสเตอร์แปะอยู่ แผลเก่ากำลังจะหายดี แผลใหม่คงตามมาอีกไม่นาน..

"คุณยังกล้ากลับมาอีกเหรอหรือว่ารอบก่อนโดนน้อยไป อยากจะตายใช่ไหม" เหอะเหลือเชื่อจริงๆ มีคนแบบนี้บนโลกด้วยเหรอ สงสัยอยากได้แผลใหม่หรือไม่ก็คงอยากตาย

"ใช่..ผมอยากตายและต้องตายด้วยน้ำมือคุณเท่านั้น"

"นายมันโรคจิต เป็นบ้าไปแล้วหรือไง" คนบ้าอะไรอยากตาย

"ใช่ผมเป็นบ้า บ้าก็เพราะคุณนั่นแหละ"

"พูดอะไรของคุณ เอาหมามาให้ฉัน แล้วก็ออกไปจากบ้านฉันซะ" กลับมาครั้งนี้ดูท่าทางเขาแปลกๆ คำพูดก็แปลกๆ

"ผมไม่ไปเพราะที่นี่ก็คือบ้านผมเหมือนกัน" ตอนนี้เขาคือลูกชายเตี่ยเทพ..

"ฮะ!! คุณคงอยากตายจริงๆ สินะ ถึงได้พูดแบบนี้ ที่นี่คือบ้านของฉันไม่ใช่บ้านคุณ ส่งหมามาให้ฉันเดี๋ยวนี้ ป็อกกี้มาหาแม่เร็วลูก" แล้วหมาเธอก็นะ ปกติเคยให้ใครอุ้มซะที่ไหน ทำไมถึงไม่เห่าและยังให้นายคนนี้อุ้มอีก...

"ผมไม่ให้" เบี่ยงตัวหลบ

"นี่คุณต้องการอะไรกันแน่ ฉันบอกให้ส่งหมามาให้ฉัน" อย่าให้คนสวยโกรธนะ

"ผมก็บอกไปแล้วว่าสิ่งที่ผมต้องการคือคุณ" เขาเป็นคนตรงๆ อยู่แล้ว

"ฮะ!!ตะต้องการฉันเนี่ยนะ" มีคนบ้าแบบนี้อยู่บนโลกด้วยเหรอ เขามันคนบ้าชัดๆ

"อืม.."

"อย่าบอกนะ ว่าที่คุณทำทั้งหมดนี้ก็เพราะฉัน คุณตามฉันมาที่นี่อย่างนั้นเหรอ??" เพราะเหตุนี้จริงๆ นะเหรอ เธอกับเขาเจอกันครั้งแรกที่จังหวัดตากแต่เขามาอยู่ที่นี่ก็เพราะเธองั้นเหรอ??

"อืม..เพราะคุณ" ไม่รู้จะโกหกทำไม

โอ้พระเจ้ามีคนแบบนี้อยู่บนโลกจริงๆ ด้วย เธอจะบ้าตาย!! เตี่ยบอกว่าเขาคือคนที่เข้ามาช่วยบริษัทเอาไว้ เธอยังไม่อยากจะเชื่อ..มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญแต่มันคือความตั้งใจของเขาสินะ

" คือ..ฉัน ฉันมีแฟนแล้ว ไม่ต้องมาเสียเวลาหรอก" ถ้าเขาชอบเธอจริงๆ จะได้ไม่ต้องมาเสียเวลาเพราะเธอไม่ชอบเขา เธอเกลียดคนหล่อ..

"ฮะ!! ใคร ใครคือแฟนคุณ มันเป็นใคร" เขาสืบมาหมดแล้วไม่มี ไม่ว่าไอ้ใครหน้าไหน ไม่มีใครได้อยู่ใกล้เธอสักคน แล้วผู้ชายคนนั้นมันคือใคร..

"แล้วทำไมฉันต้องบอกคุณ" ตอนพูดก็ลืมคิดว่าใคร พอนึกไปนึกมาก็นึกถึงหน้าเพื่อนพี่ชาย นั่นคือเฮียเอื้อ เป็นใครไปไม่ได้แล้วตอนนี้ มีแค่เฮียเอื้อที่ช่วยเธอได้และเคยช่วยเธอมาตลอด ถึงเมื่อยามสงบศึกเราจะรบกันเองแต่เมื่อยามมีศึกเราต้องช่วยกันรบ ช่วยหน่อยนะเฮีย..พออย่างนี้ล่ะนึกถึง

"ผมไม่เชื่อ!! ไม่เชื่อว่าคุณมีแฟน" ถ้ามีอยู่จริง คิดว่าเขาจะยังเก็บไอ้ผู้ชายคนนั้นเอาไว้หรือไง...

"ไม่เชื่อก็เรื่องของคุณ แต่ฉันมีแฟนแล้วจริงๆ" ทำหน้าแบบนี้คงตกใจล่ะสิ เธอสวยขนาดนี้จะโสดได้ยังไง ยิ้มร้าย..งานนี้เฮียเอื้อต้องช่วยน้องด้วยนะ เดี๋ยวใจดีทำขนมไปขายที่ร้าน...

"ไอ้ผู้ชายคนนั้นมันเป็นใคร ผมถามว่ามันเป็นใคร ถ้าคุณไม่ตอบผมจะจับไอ้เจ้านี่เป็นตัวประกัน" หมายถึงลูกหมาที่เขาอุ้มอยู่

"ยะอย่าทำอะไรลูกฉันนะ บอกไปคุณก็ไม่รู้จักหรอก" สีหน้าเขาดูจริงจังสุดๆ ดูน่ากลัวว่าตอนที่โดนเธอด่าซะอีก..หรือว่าตานี้จะชอบเธอมากจริงๆ เชอะ คนสวยๆ อย่างเธอก็เลือกนะ..เธอมีเหตุผลมากมายที่ไม่ชอบเขาหนึ่งคือศัตรูคือคนที่ย่ำยีเธอและเขามีหลายอย่างที่ไม่ตรงสเปกเธอ อย่างเช่นรอยสักที่ต้นคอ มีตรงสเปกอยู่อย่างเดียวคือหน้าตาดี นอกนั้นไม่มี แม้แต่ประวัติที่คล้ายกับพวกมาเฟียของเขาเธอก็ไม่ชอบ เธอชอบผู้ชายอบอุ่นสุภาพบุรุษเข้าวัดทำบุญ ชอบอะไรที่ตรงกันข้ามกับเธอ..

"บอกมา.." น้ำเสียงเข้ม ออกคำสั่ง

"เฮียเอื้อ เพื่อนสนิทเฮียขุน" แอบเอามือไขว้กัน ก่อนนั้นเธอน่าจะผูกมิตรกับเฮียเอื้อเอาไว้ แต่ถึงยังไงเฮียก็ต้องช่วยเธอ

"คบกันนานหรือยัง" มองอย่างจับผิด

"นานแล้ว เฮียเอื้อคอยดูแลฉันตั้งแต่สมัยเรียน เป็นเพื่อนพี่ชายที่ฉันสนิทที่สุดและเป็นคนที่คอยดูแลปกป้องฉันมาโดยตลอด เขาแอบชอบฉัน..เราก็เลย" น้ำหวานพูดเป็นตุเป็นตะแต่คนฟังดูโกรธกริ้ว

"หยุด หยุดพูด ผมไม่อยากฟัง" ได้ฟังแล้วอยากเห็นหน้ามันจริงๆ ไอ้เอื้อมันคือใครวะ!! ถ้ายังไม่อยากตายก็เลิกยุ่งกับเธอ

"ก็นายถาม..ฉันก็ตอบ ส่งหมามาให้ฉันได้รึยัง" ตาบ้านี่ท่าจะบ้า เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย บางทีก็ดูเหมือนคนดีแต่จริงๆ แล้วน่าจะเป็นพวกชอบใช้อำนาจ ถึงได้ชอบสั่ง..

"ไม่ให้" คำตอบฟังไม่รื่นหู

"นี่นาย!!!"

ก่อนที่ทั้งคู่จะทะเลาะกันจนเกิดเรื่องก็มีเสียงเรียกจากทางด้านหลัง...

"นายท่านครับ" เป็นเสียงจากยักษ์นักฆ่ามือขวาคนสนิทของเขา เมื่อเห็นว่าเจ้านายยืนอุ้มหมาก็ตกใจ ปกติเคยเห็นแต่อุ้มเสือวันนี้อุ้มหมา เมื่อหันมองรอบๆ ก็เห็นว่ามีอีกคนยืนอยู่ "สวัสดีครับ คุณน้ำหวาน" ยักษ์สวัสดีทักทายอย่างรู้งาน เขาเคยเจอหญิงสาวที่คลับ ในตอนนั้นเขากับเพื่อนต่างก็ห้ามไม่ให้เจ้านายเข้าใกล้เธอเพราะกลัวจะเป็นคนของศัตรูแต่ตอนนี้ยิ่งกว่าเป็นคนของศัตรูก็ตรงที่เธอทำให้เจ้านายเขาปั่นป่วนไปหมด...

"นายเป็นใคร?? ผู้บุกรุกอย่างนั้นเหรอ" น้ำหวานมองสำรวจชายร่างยักษ์ที่สวัสดีเธอ ว่าแต่หน้าคุ้นๆ เหมือนเคยเจอที่ไหน

"นี่ยักษ์เป็นเพื่อนสนิทผม"

"ฮะ!!นะนายท่านครับ" ยักษ์ตกใจที่เจ้านายแนะนำว่าเป็นเพื่อนสนิท เขาตามมาที่นี่ก็เพื่อฆ่าทุกคนที่ทำร้ายนายท่าน รอบก่อนนายท่านเขาโดนทำร้ายจนได้รับบาดเจ็บแต่ไม่ยอมบอกว่าใครทำ รอบนี้เขาจึงตามมาสืบ เพื่อฆ่ามัน!! ฆ่าคนที่มันทำร้ายนายท่าน

อาเธอร์หวังก้าวถอยหลังหันไปกระซิบคุยกับนักฆ่ามือขวา.

"อยู่ที่นี่ห้ามเรียกกูว่านายท่านและทำตามที่กูสั่งเท่านั้น" เกรงว่ามันจะไปฆ่าใครตายโดยที่เขาไม่ได้สั่ง

"ครับนาย เอ่อครับๆ" ยักษ์เองก็ไม่รู้จะเรียกเจ้านายว่าอะไร..ทำไมไม่แนะนำว่าเป็นลูกน้องคนสนิทก็ไม่เข้าใจ

"พวกนายดูมีพิรุธกันนะ กำลังทำผิดอะไรกันอยู่หรือเปล่า ส่งลูกหมามาให้ฉัน" น้ำหวานเริ่มจะกลัว ตอนนี้ใกล้มืดแล้วด้วย เธอกลัวถูกฆ่าแม้ในบ้านตัวเอง...

"ตามเข้าไปเอาในบ้าน" พูดจบร่างสูงก็อุ้มหมาเดินออกไปจากสวน..เจ้าป็อกกี้กลายเป็นหมาขี้อ้อนไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ มันเอาแต่อ้อนซบคนหล่อ..

"บ้านไหน?? นี่มันบ้านฉันนะ นี่นายหยุดนะ" น้ำหวานรีบเดินตามไป เขาพูดเหมือนเป็นบ้านตัวเอง..บ้าจริง