เมียพวกพี่โคตรเด็ด

บทที่ 2

เธอขับรถกระบะคันเก่าของพ่อมายังจุดที่พ่อบอก ค่อยๆชะลอรถให้ช้าลงเพื่อหาลูกค้าคนที่พ่อนัดหมายไว้

กระทั่งเธอเห็นรถยุโรปคันหรูที่พ่อส่งรูปมาให้จอดแอบอยู่ข้างถนน จึงไปจอดต่อท้าย แล้วเดินลงจากรถไปตามหาเจ้าของรถหรู

เมื่อเดินมาอีกฝั่งเธอก็ต้องหยุดนิ่งอ้าปากค้าง ตาที่โตอยู่แล้วก็เบิกกว้างหนักขึ้นไปอีก

ชายหนุ่มรูปหล่อ ผิวขาวหน้าคม คิ้วเข้ม รูปร่างกำยำสมส่วนที่ดูแล้วคงสูงไม่ต่ำกว่าหนึ่งร้อยแปดสิบ อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวพอดีตัว ปลดกระดุมลงมาสามเม็ดจนเห็นแผงอกกว้างวับๆ แวบๆ ส่วนขาเรียวยาวราวกับนายแบบนั้นอยู่ภายใต้กางเกงสแลคสีดำที่ส่งเสริมให้เขาโคตรจะดูดีขึ้นแบบพันเปอร์เซ็นต์

นิ้วเรียวยาวกำลังคีบบุหรี่เข้าปาก ก่อนจะสูดพ่นควันออกมาด้วยท่วงท่าที่สุดจะกร้าวใจ จนคนมองอย่างเธอเผลอทำกล่องอุปกรณ์ที่ถือติดมือมาหล่นลงพื้น

“.....” นับแสน หันไปมองทางต้นเสียง เมื่อได้ยินเสียงของหล่นกระทบพื้น จึงได้รู้ว่าตนกำลังโดนเด็กมัธยมจ้องมองอยู่

“น้องมากับช่างเหรอ แล้วไหนช่าง” มือหนาทิ้งบุหรี่ลงบนพื้น ใช้ปลายรองเท้าขยี้ดับไฟ ก่อนจะเดินเข้าไปหาเด็กหนุ่มที่มีท่าทางลุกลี้ลุกลน

“เอ่อ...ฉันนี่แหละจ๊ะช่าง” เธอก้มลงเก็บอุปกรณ์กลับใส่กล่องอย่างลนลานก่อนจะเงยหน้าตอบคำถามลูกค้าสุดหล่อ

“นาย…น้องชายนะเหรอเป็นช่าง” นับแสนยิ่งงงเมื่อได้ฟังว่าเด็กตรงหน้าคือช่าง สงสัยเขาไปอยู่ต่างประเทศนานเกินไปเลยไม่รู้ว่าเดี๋ยวนี้เด็กมอต้นจะขยันทำงานกันแล้ว หรือเพราะน้องชายเขาตอนอยู่ในวัยนี้ขยันสร้างเรื่องแทนทำงานเขาก็เลยไม่ชิน

“ใช่จ้ะ” ว่าจบเธอก็เดินไปดูตรงส่วนที่มีปัญญาแม้จะติดใจกับคำว่าน้องชายที่ได้ยิน ดูแล้วเขาคงไม่ใช่คนแถวนี้เธอจะไม่เก็บมันมาคิด แม้มันจะคันปากอยากบอกเขาเหลือเกินว่านมหนูโตจนเสื้อแทบจะซ่อนเอาไว้ไม่มิดขนาดนี้พี่ชายสุดหล่อมองหนูเป็นผู้ชายได้ยังไงก่อน

“คุณมาทำธุระแถวนี้เหรอ หน้าตาไม่คุยเลย เอ๊ะ จะว่าไปก็คุ้นๆ หลายส่วนอยู่ เหมือน…”

“ฉันมาหาน้องชายนะ ไม่ใช่คนแถวนี้หรอก” แม้น้องชายทั้งสองคนของเขาจะย้ายมาอยู่ที่นี่หลายปีแล้ว แต่เขาก็ไม่ค่อยได้กลับมาหา ส่วนใหญ่จะเป็นน้องทั้งสองที่บินไปหาเขาที่ต่างประเทศแทบทุกเดือนซะมากกว่า

“อ๋อ น้องชายคุณเป็นคนแถวนี้นี่เอง ถึงว่าหน้าคุณดูคุ๊น…คุ้น”

เมื่อได้คลายข้อข้องใจไปนิดนึงเธอจึงก้มหน้าลงไปซ่อมรถต่อจนกระทั่งซ่อมเสร็จเรียบร้อย แม้จะไม่ค่อยคุ้นชินกับรถหรูแบบนี้ก็ตาม

“เสร็จแล้ว คุณไปสตาร์ทได้เลย”

“ขอบใจมากน้องชาย ค่าซ่อมเท่าไหร่”

“ค่าซ่อมหนูไม่คิด แต่อยากให้คุณเข้าใจอะไรใหม่นิดนึง” พลอยไพลินเดินเข้าไปใกล้ชายหนุ่มสุดหล่อมากขึ้น แหงนหน้ามองคนตัวสูงก่อนจะเอ่ยบอกสิ่งที่ทำให้คนฟังเบิกตากว้าง

“นมหนูมันจะทิ่มตาคุณขนาดนี้แล้ว เอาอะไรมามองว่าหนูเป็นผู้ชาย…ค่ะ” เธอจงใจเน้นคำลงท้ายให้เขาได้กระจ่างสักที

“อ๋อ เผื่อคุณเผลอเข้าใจผิดคิดว่าหนูเป็นเด็กมัธยม อันนั้นก็เลิกคิดซะนะคะ เพราะถึงหน้าหนูจะมัธยม แต่นมหนูมหาลัย และหนูก็เรียนมหาลัยแล้วด้วยค่ะ” ยิ่งได้ฟังนับแสนก็ยิ่งยืนนิ่งอึ้ง เผลอก้มลงไปมองนมเด็กมหาลัยตรงหน้าอย่างห้ามไม่ได้

“เอ่อ ขอโทษ”

“ขอโทษที่คิดว่าหนูเป็นผู้ชายหรือขอโทษที่มองนมหนูคะ” สาวหน้าเด็กที่ไม่สะทกสะท้านกับการโดนจ้องมองส่วนอวบใหญ่ที่ซ่อนอยู่ใต้เสื้อยืด ส่งยิ้มให้คนมองอย่างทะเล้น จนคนที่มีความผิดติดตัวเสียอาการจนต้องเกาท้ายทอยแก้เขิน

“ขอโทษทั้งหมด”

“หนูรับคำขอโทษเป็นการทำความรู้จักค่ะ หนูชื่อพริก คุณสุดหล่อชื่ออะไรคะ มีแฟนหรือยัง”

“ฉันชื่อนับแสน”

“โสดมั้ยค่ะ” เธอเอ่ยถามคำถามที่อยากรู้มากที่สุดอีกครั้ง เมื่อเขาไม่ตอบ อาจจะดูไร้มารยาทไปนิดที่ถามคำถามแบบนี้กับคนที่เพิ่งรู้จัก แต่เขาตรงสเปกเธอสุดๆ ให้เป็นอันดับหนึ่งแซงหน้าพี่พันกับพี่หมื่นไปเลย ทรงแด๊ดดี้แบบนี้มันน่าเอียงตัวไปซบอกสุดๆ

“อืม” ตอบเสร็จนับแสนรีบเดินหนีไปขึ้นรถทันที ถึงไม่รู้ว่าทำไมต้องเดินหนี แต่ตอนนี้เขารู้สึกว่ากำลังเสียอาการกับความน่ารักขี้เล่นของเด็กสาวตรงหน้าเป็นอย่างมากจึงขอหลบมาตั้งหลักก่อน

“กรี๊ดดดด โสดด้วย หล่อด้วย หัวใจอีพริกจะวาย ผู้ชายอะไรตรงสเปกสุดๆ อือออ” พลอยไพลินยืนบิดตัวกรี๊ดก่อนจะหันไปขยิบตาข้างเดียวยกยิ้ม ส่งจุ๊บใส่กระจกรถของชายหนุ่ม ก่อนจะเดินลั้นลาอย่างอารมณ์ดีไปขึ้นรถของตนเอง รอให้ชายหนุ่มสุดหล่อขับออกไปก่อนเธอจึงขับออกไป

เมื่อขับรถกลับมาถึงบ้านแล้วเธอก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าลืมถามไปเลยว่าเขามาหาใคร เพราะเธอยังติดใจใบหน้าหล่อที่คุ้นตานั้นไม่หาย เธอว่าแววตาแบบนั้น โครงหน้าแบบนั้นมันคุ้นสุดๆ แต่ก็คิดไม่ออก ถ้าได้รู้ว่าเขามาหาใครเธอก็คงหายสงสัย

“ไอ้พริกเสร็จรึยัง ถ้าช้ากว่านี้พวกข้าไม่แวะไปส่งละนะ” เพชรแท้ตะโกนถามน้องสาวที่ไม่ยอมออกมาจากห้องนอนสักที หากไม่ติดว่าเมื่อคืนรับปากว่าจะแวะไปส่งที่มหาลัยตอนนี้พวกเขาคงทิ้งมันไปสนามแข่งรถแล้ว

“เสร็จแล้ว จิกเป็นแม่ไก่เลยนะไอ้พี่เพชร”

“ไอ้พริก เสื้อผ้าเอ็งมันไม่มีที่ยาวกว่านี้แล้วรึไง ต้องสงสารกระดุมเสื้อหรือสงสารคนมองน้องกูดี” เพทายถึงกับกุมขมับกับเสื้อผ้าน้องสาวในแต่ละวัน ขนาดชุดนักศึกษามันยังซื้อตัวที่แทบจะติดกระดุมไม่ได้มาใส่ กระโปรงทรงเอนั่นอีก สั้นชิบหายอีกนิดเดียวมันจะกลายเป็นกางเกงในแล้ว

“ชิ ไหนบอกรีบไง มีเวลามายืนบ่นหนูแบบนี้ขอไปเติมหน้าอีกนิดได้มะ”

“พอๆ ไปขึ้นรถเลย พวกข้ารีบ” เพชรแท้รีบดันหลังน้องสาวให้เดินไปขึ้นรถทันที ก่อนที่นังน้องตัวดีจะเดินกลับเข้าไปแต่งหน้าต่อ